Profil Sport.pl na Facebooku - 48 tysięcy fanów. Plus jeden?
Przypomniałem sobie jesienne biadania, bowiem APOEL pobił Lyon trzecią najstarszą - po Milanie oraz Interze - podstawową jedenastką w dziejach Champions League. Jej piłkarz przeżył do pamiętnej środy średnio 31 lat i 263 dni. Zagrali: Chiotis (Grecja, rocznik 1977), Poursaitidis (Grecja, 1976), Paulo Jorge (Portugalia, 1980), Oliveira (Brazylia, 1981), Boaventura (Brazylia, 1980), Morais (Portugalia, 1984), Helder Sousa (Portugalia, 1977), Manduca (Brazylia, 1981), Charalambides (Cypr, 1981), Ailton (Brazylia, 1984), Solari (Argentyna, 1980).
Podaję narodowości, by podkreślić, jak wiele łączy kluby z Krakowa i Nikozji. Kiedy my wysłuchiwaliśmy, że drużyna zdominowana przez obcojęzycznych najemników jest na dłuższym dystansie czasu skazana na klęskę, nikozyjczycy, którym prognozowano raczej przycupnięcie na dnie tabeli, wyprzedzali w LM mistrzów Rosji (Zenit St. Petersburg), mistrzów Portugalii (FC Porto) i mistrzów Ukrainy (Szachtar). Dla sensacyjnych sukcesów zasłużyli się także Macedończyk Triekovski, Portugalczyk Helio Pinto, Brazylijczycy Kaka i Marcinho oraz serbski trener Ivan Jovanović. Choć w ich szatni proporcje są nawet bardziej zachwiane niż w szatni krakowskiej - z autochtonów liczy się właściwie jeden Charalambides - to poza frajdą dla kibiców dzięki międzynarodowym popisom dostarczą także klubowi ponad 20 mln euro zysku.
Ani myślę wyciągać prostackiego wniosku, że sukces należy budować właśnie wedle nikozyjskiego wzorca. Przypadek APOEL-u dowodzi raczej, że prowadzi do niego nieskończenie wiele dróg. Wygrywają gracze podstarzali, ale też młodzieńcy z Bazylei czy madryckiego Realu. Wygrywa baskijska monodrużyna Athletic, ale też Benfica niemal pozbawiona Portugalczyków. Mamy pełną dowolność, niezbędne są tylko spójna strategia, cierpliwość i stabilizacja.
Mistrzowie Cypru działają w warunkach zbliżonych do polskich. Tubylców grających z klasą im brakuje (tyle że z powodów demograficznych, a u nas szkoleniowych), wraz z całą ligą na masową skalę importują cudzoziemców, ufają piłkarzom doświadczonym, muszą obracać w palcach każdy grosz. Chiotisa, Manducę, Solariego, Moraisa, Paulo Jorge'a, Poursaitidisa, Oliveirę, Boaventurę, Charalambidesa wzięli za darmo, za Heldera Sousę wyłożyli 90 tys. euro, znaczącą kwotę - 700 tys. euro - przeznaczyli na jednego tylko członka podstawowej jedenastki, brazylijskiego napastnika Ailtona.
Wszyscy kosztowali ich zatem 790 tys. Mniej, niż Legia rzuciła na jednego Ivicę Vrdoljaka. Mniej, niż wycisnęła ze swojego transferowego budżetu oszczędzająca Wisła.
Wyraźną różnicę między Nikozją a Krakowem widać przede wszystkim obok boiska - Jovanović rzeźbi zespół od 2008 roku (stąd synchronizacja ruchów imponująca już w sierpniowym dwumeczu eliminacyjnym), a nasz klub w tym samym okresie zdążył już zatrudniać Skorżę, Kasperczaka, Maaskanta, Moskala, Probierza. I tylko ten pierwszy zdołał wytrzymać na stanowisku uchodzące w tym fachu za minimum przyzwoitości dwa sezony.
Bogusław Cupiał od zawsze lubił żonglować trenerami, po przejęciu Wisły w 1998 roku najmował ich już 22 (nie liczę trenerów tymczasowych). Bezpieczniej nie rachować, ile miesięcy pracy wypadało średnio na głowę. Wynik będzie przygnębiający.
Cypryjscy właściciele też cierpieli na ADHD, szefa szatni wymieniali w tempie wiślackim. Aż przyszedł Jovanović, który przetrwał dłużej niż jakikolwiek poprzednik od schyłku lat 80. Nie został wylany w 2010 roku, gdy stracił mistrzostwo kraju, nie zdobył pucharu, jego ludzie polegli w kwalifikacjach do Ligi Europejskiej.
Maaskant przegrać nie miał prawa. Wystarczyło kilka słabszych kolejek w ekstraklasie, by wyleciał. By Cupiał zapomniał o tytule, serii pięciu zwycięstw w Europie, trzech minutach dzielących Wisłę od awansu do LM, który odebrał jej dzisiejszy ćwierćfinalista.
Zmiana oczywiście niczego nie uratowała, krakowianie zaczęli zdobywać w kraju jeszcze mniej punktów - z Holendrem zdobyli 54 proc. możliwych, a z Moskalem i Probierzem 44 proc. A jak za chwilę wyproszony zostanie jeszcze Valckx, Wisła znów zacznie od zera.
To naczelny problem polskiej ligi. Nigdzie nie udaje się projektu zacząć i skończyć, nigdzie nie akceptuje się przegranych bitew, by zwyciężyć w wojnie. Jeśli trener nawet osiągnie sukcesik, prędko pada jego ofiarą, bowiem rozochoceni zwierzchnicy nie tolerują wpadek. Gdyby Jovanović pracował w Wiśle i po debiutanckim sezonie w LM zaserwował Cupiałowi, tak jak się stało w Nikozji, sezon bez mistrzostwa kraju, bez krajowego pucharu i bez awansu do fazy grupowej LE, nigdy nie dostałby szansy na rehabilitację.
Skorża w Legii dostał. Sam w słuszność decyzji jego szefów wątpiłem, ale się myliłem - po sezonie beznadziejnym nastąpił, jak się wydaje, bardzo dobry. Ligowi rywale przed nowym samotnym liderem usłużnie się kładą; od półfinału Pucharu Polski oddziela warszawiaków już tylko Gryf Wejherowo; kibice przeżyli kilka niezapomnianych wieczorów europejskich. Pomimo lekkomyślnej, graniczącej z sabotażem wyprzedaży kluczowych graczy w przededniu rundy wiosennej legioniści prą ku najładniejszemu sezonowi od pamiętnego 1995/96, który uczcili ćwierćfinałem Champions League. A przede wszystkim stali się drużyną z tożsamością - o wyrazistym stylu gry i pomyśle na kadrę, opartym na imporcie doświadczenia i promowaniu lokalnej młodości.
Co oznacza, że Skorża zostanie w Łazienkowskiej na trzeci sezon. Gdyby został także na czwarty, czyli powtórzył wyczyn Jovanovicia, stałby się najdłużej pracującym trenerem w Legii od lat 70. W głowie się nie mieści.?
Podyskutuj o felietonie na blogu Rafała Steca
Popisy Messiego i Gomeza, awans APOEL-u. Co zapamiętamy z 1/8 LM?
