Liga Mistrzów. Wilkowicz: Pięć rzeczy po Barcelona - Bayern

Trzeba jeszcze poczekać do rewanżu w Monachium, ale wstępnie zapowiedzieć to już można: właśnie kończy się w Barcelonie era trenera Pepa Guardioli. Mit pozostanie, i bardzo dobrze, musi pozostać. Ale kończy się bycie zakładnikiem tych wspomnień z lat 2008-2012, gdy Barcelona była Rzymem futbolu i zbierała jedno trofeum za drugim. A wszyscy trenerzy po Guardioli takimi zakładnikami byli: Tito Vilanova, Gerardo Martino. Cały czas odmierzano: co się zmienia, ile zostało z tego co zostawił Guardiola, itd. Luis Enrique też to musiał przepracować, bo też w jego przypadku było najwięcej podstaw do porównań: grali razem, Enrique po Guardioli był kapitanem Barcy, po Guardioli trenerem drużyny B, a w końcu - pierwszym trenerem. Wiele rzeczy ich łączy, zaczynając od pracoholizmu i wzajemnej sympatii, a kończąc na obsesji przygotowania fizycznego. Ale to co zbudował teraz Luis Enrique jest już jego. Bywały zakręty: kryzys po jesiennej porażce z Realem, spory z Messim, głosy z szatni, że trener nie umie tłumaczyć swoich pomysłów. Ale na najważniejsze momenty Enrique wyszykował najlepszą Barcelonę. 3:0 w bezpośrednim starciu byłego trenera z obecnym i koniec dyskusji. Przy erze Guardioli pora na kropkę. Za to era Messiego trwa.

Bilans spotkań z rywalami z Hiszpanii w Lidze Mistrzów Pep Guardiola ma w Bayernie koszmarny. To jest jego, jak mawiają Hiszpanie i Włosi, czarna bestia, ten typ przeciwnika na którego nie umie znaleźć sposobu. Z Realem rok temu były dwie porażki, teraz trzecia z Barceloną, bilans bramek: zero strzelonych, osiem straconych. Rok temu chodziło o zły wybór taktyki, złe nastawienie drużyny, do czego się Guardiola od razu przyznał, biorąc winę na siebie. Tym razem znajdzie więcej usprawiedliwień. Bayern długo nie pozwalał Barcelonie przejąć kontroli nad meczem, a jeśli mimo wszystko się przedzierała w pole karne, wyrastał tam Manuel Neuer. Ale w końcu Leo Messi zrobił swoje. Dyrektor sportowy Mathias Sammer wziął Guardiolę w obronę, powiedział, że więcej się nie dało zrobić, że drużyna po prostu doszła do ściany jeśli chodzi o możliwości. Chodziło o to, że Guardioli po serii kontuzji zostało ledwie 13, 14 piłkarzy zdolnych grać na takim poziomie. Ale cień jednak nad Hiszpanem teraz pozostanie: przychodził do drużyny, dla której awanse do finału Ligi Mistrzów były stanem normalnym. A teraz wszystko wskazuje na to, że Bayern nie dotrze tam już drugi rok z rzędu.

Tak, to będzie najbardziej pamiętne pudło w tym meczu. Poślizg do piłki, źle przystawiona noga po świetnym podaniu Thomasa Muellera. Na pewno inaczej ułożyłby się wówczas mecz. Ale czasu potem było jeszcze dość, by stworzyć kolejne sytuacje, zapomnieć o tej. A Bayern nie był w stanie tego zrobić. Miał poważny problem z ostatnim podaniem. Przepadł bez wieści najbardziej nieprzewidywalny z piłkarzy, których Guardiola miał do dyspozycji, czyli Thiago. On przyjechał do siebie: na boisko, przy którym się wychował, do szatni, w której dał się zapamiętać jako pewny siebie, dobry duch drużyny. W środę nim nie był, zresztą jego trener uprzedzał przed meczem, że Thiago po kontuzji gra jeszcze bardzo nierówno. Tym razem akurat był dołek, Bayern grał w ataku bez kompasu. Chwaliliśmy Guardiolę, że już w pierwszej połowie w locie przestroił obronę. Ale ataku przestroić nie dał rady.

Niech nie będzie dużo gorzej - to jedyna prośba przed rewanżami. Pierwsze mecze półfinałów były znakomite. Obydwa, nie tylko ten na Camp Nou, który przypomniał dlaczego za czasów Guardioli nazywano ten stadion operą pressingu. Również mecz Juventusu z Realem, w tej parze w której się rewanż zapowiada dużo ciekawiej. Barcelona pokazała, jak sobie radzić z byciem faworytem, Juventus - jak  boksować powyżej swojej wagi. Pora na odpowiedź Bayernu i Realu.