William Remy dla Sport.pl przed Pucharem Polski i bitwą o mistrzostwo: Po to przyjechałem do Legii. Chciałem wreszcie coś wygrać!

Zagracie z Arką, z która niedawno przegraliście

Grałem w tym meczu, było 0:1. Nie znaczy to jednak, że to może się powtórzyć. Teraz to będzie zupełnie inne spotkanie, tu akurat szukałbym pozytywów. A potem mam nadzieję zaatakujemy mistrzostwo. Liczyłem i wierzyłem już w styczniu, że transfer do Legii może zaowocować dwoma tytułami. Teraz to nabiera realnych kształtów.

I dlatego zamieniłeś 5. ligę świata na polską Ekstraklasę? Porównałbyś je jakoś?

- W Legii mam możliwość regularnej gry. Co do porównań. Polska liga jest bardziej fizyczna. We Francji też jest oczywiście sporo walki, ale dominuje tam taktyka - to główna różnica. Ja dzięki mojej fizyczności i sile dobrze się tu czuje - myślę, że te dwie rzeczy bardzo mi pomagają.

Po każdym weekendzie najszybciej sprawdzasz rezultaty...

- Lens, Montpellier... w sumie wszystkich klubów, w których grałem. Lens gra teraz w Ligue 2 i ma problemy, więc tym bardziej kolejne wyniki są ważne. Mam nadzieję, że się utrzymają.

Miałeś to szczęście, że piłkarskich szlifów nabierałeś w tamtejszej akademii. Jednej z lepszych, a w tamtym czasie chyba też najnowocześniejszej w kraju. 

- Francuska szkoła jest jedną z najlepszych w Europie, więc korzystałem ile się dało. Treningi były tam na bardzo wysokim poziomie. Jako 11-latek miałem też dostęp do nowoczesnego wielkiego centrum piłkarskiego, z kilkunastoma boiskami, salami treningowymi, odnową biologiczną itd. To na pewno było ważne.

W jednym z wywiadów dla francuskiego portalu powiedziałeś kiedyś, że chciałbyś jeszcze wrócić do Lens. To wciąż aktualne?

- Powiedziałem tak, bo miałem wrażenie, że nie grałem tam tak dobrze jak mogłem. Dlatego stwierdziłem, że chciałem tam wrócić po to, by coś udowodnić.

We Francji mówili na ciebie "Willi boy", tutaj też masz jakąś ksywę?

- W Legii jak w rodzinie, niemal wszyscy wołają na mnie Remy. Może ze dwie, trzy osoby używają dawnej ksywki. Woła tak Chris Philipps i Cafu.

Z Chrisem masz dobry kontakt, on też mówi po francusku. Chcecie uczyć się polskiego?

- Czasem staram się coś powiedzieć, ale to bardzo trudny język. Pełno jest jakichś "ś", "ć" i szelestów, zresztą na razie uczę się angielskiego. Też nie idzie jakoś fantastycznie (śmiech). Jak chcę przyswoić jakieś wasze słowa, pamiętam je przez dwie, trzy godziny i potem jak nie powtarzam w myśli to już mi znikają. Najszybciej utkwiły mi: ja, moja, lewo prawo, jeden, dwa, kto wygra mecz, siema i dzięki.

Ale podczas meczów kilka piosenek wpadło ci w ucho. Doping na Legii robi wrażenie?

- Kibice są tu fantastyczni i bardzo dla nas ważni. Ich wsparcie jest odczuwalne. Ten doping mobilizuje, by dawać z siebie wszystko. Mam nadzieję, że odwdzięczymy im się dwoma pucharami.

Obiecasz im to?

- Lepiej nie deklarować, by nie zapeszać.

Z nowym trenerem jesteście tych sukcesów bliżej. Coś dla ciebie się zmieniło?

- Klafurić to osoba, która sporo z każdym rozmawia. Pracowałem z nim przecież od początku mojego pobytu w Legii. Trudno mi powiedzieć, czy coś się dla mnie zmieni. Nie zagrałem od początku meczu z Wisłą, ale podczas spotkania wszedłem na boisko.

Jako defensywny pomocnik. Trener mówił ci coś, że bardziej widzi cię w tej roli niż na środku  obrony?

- Nie bardzo. Jestem obrońcą, ale jak trzeba to wiem co robić grając przed nimi. Grałem tak w Ekstraklasie z Lechem (2:1 - przyp red) czy potem u nas z Wisłą (0:2 - przyp red). Też mi to odpowiada. Lubię czasem grę ofensywną - pójście do przodu, minięcie zawodnika. Wszystko zależy jednak od sytuacji na boisku i założeń. Z Wisłą w Krakowie grałem z bardziej defensywnym Chrisem, mogłem ruszyć do przodu. Z Poznaniem byłem ustawiony na boisku w duecie z ofensywnym Mąką, więc częste wyjścia były niewskazane. Generalnie jestem tam, gdzie potrzebuje mnie trener. W Legii mamy kilku niezłych piłkarzy na każdą pozycję. Chyba dobrze, że trener ma trochę opcji.