Przedwczesna radość Amerykanki, pompki na mecie, niemoc Rosjan. Co mogło wam umknąć w Pekinie?

Isaac Makwala z Botswany jest liderem tegorocznych list światowych na 400 m z czasem 43,72 i jednym z głównych kandydatów do złota. W biegu eliminacyjnym był trzeci i w półfinale wylądował na dziewiątym torze, ale nie przeszkodziło mu to pobiec w najlepszym czasie 44,11.

W dodatku, pobiec na luzie. Kiedy rywale pokładali się na bieżni ze zmęczenia, Makwala położył się by... zrobić pięć pompek.

Dwa lata temu w Moskwie Dafne Schippers była trzecia w siedmioboju ustanawiając rekord Holandii, po czym dała się namówić, i spróbowała sił jako sprinterka. To był strzał w dziesiątkę.

W 2014 roku w Zurychu została mistrzynią Europy na 100 i 200 metrów, a teraz na setkę w Pekinie przegrała tylko z broniącą tytułu Jamajką Shelly-Ann Fraser-Pryce. Swój rekord kraju 10.92 ustanowiony podczas Diamentowej Ligi w Londynie poprawiła najpierw do poziomu 10.83 w półfinale a w finale nawet 10.81.

Biała zawodniczka na podium w biegach sprinterskich to na MŚ rzadki widok. Medale zwykle rozdzielają między siebie Amerykanki i zawodniczki z Karaibów, czasem też Afrykanki. Ostatnią Europejką była Christine Arron, brązowa medalistka MŚ w Helsinkach w 2005 r, ale ona urodziła się na Gwadelupie. W 2001 i 2003 roku złoto i srebro zdobyła Żanna Pintusewicz-Block, którą za doping zdyskwalifikowano dopiero po zakończeniu kariery. Brąz w 1999 oraz srebro w 1997 i 2001 roku wywalczyła Greczynka Ekaterini Thanou, ta sama która w 2004 roku wywołała skandal, unikając kontroli dopingowej przed igrzyskami w Atenach. Ostatnia z czystą kartą to Rosjanka Irina Priwałowa, trzecia na MŚ 1995.

W poniedziałek Polacy cieszyli się z dwóch medali tyczkarzy Pawła Wojciechowskiego i Piotra Liska. W tym samym konkursie złoto zdobył Kanadyjczyk Shawnacy Barber. Nie było w tym może sensacji, bo jego rekord życiowy z tego sezonu jest o trzy centymetry lepszy, ale złoto wydawało się zarezerwowane dla Francuza Renauda Lavillenie'go.

Z drugiej strony sukces Barbera można było przewidzieć, bo Kanadyjczycy w Pekinie startują z zadziwiającą skutecznością. O ile srebra Brianne Theisen-Eaton w siedmioboju można się było spodziewać, to już brązowe medale w chodzie na 20 km Benjamina Thorne'a i w biegu na 100 m Andre De Grasse'go są sensacyjne.

W 2009 roku w Berlinie i przed czterema laty w Daegu Kanada miała po jednym srebrnym medalu, a dwa lata temu już jeden srebrny i cztery brązowe. Rośnie nowa lekkoatletyczna potęga?

Jeśli Kanada jest rosnącą potęgą, to na przeciwległym biegunie znajdują się Rosjanie. W ciągu trzech dni nie wywalczyli jeszcze w Pekinie ani jednego medalu! A przecież dwa lata temu w Moskwie wygrali klasyfikację generalną z siedmioma złotymi, czterema srebrnymi i 17 brązowymi medalami.

Mało tego, Rosjanie mają zaledwie dwa miejsca w pierwszej ósemce: piąty był Siergiej Litwinow w rzucie młotem, a siódma Jekaterina Koniewa w trójskoku.

Dziwnie zbiegło się do z ujawnieniem pół roku temu przez niemiecką telewizję ARD systemu dopingowego w rosyjskim sporcie. Według informacji dziennikarzy nielegalnie wspomagali się niemal wszyscy, korzystając z pomocy związku zarówno w dotarciu do zakazanych środków jak i tuszowaniu ewentualnych wpadek na badaniach.

Rosjanie nie mogą mówić o niesprzyjającym kalendarzu zawodów. W chodzie na 20 kilometrów zdobywali złote medale na trzech ostatnich MŚ, a teraz nie wystawili na tym dystansie choćby jednego zawodnika.

Oczywiście, w kolejnych dniach Rosjanie poprawią swój dorobek, w końcu wysłali do Pekinu 71-osobową reprezentację z wieloma gwiazdami. Pozycję mocarstwa będą jednak musieli dopiero odbudować. Na trochę innych zasadach.