Pjongczang 2018. We wtorek sprint stylem klasycznym. I zjazd bez trzymanki. Trzeba fruwać na wysokości lamperii, bo kto przyhamuje - odpada

Dla Marit Bjoergen, która ją wtedy wyprzedziła na ostatnim zjeździe i popędziła do mety, to też jeden z najbardziej pamiętnych momentów w karierze. Pierwsze olimpijskie złoto. Początek całej ery olimpijskiego złota. Ale ze sprintu indywidualnego Marit żadnego innego medalu olimpijskiego już nie ma. Mimo że była jego królową przez lata, czterokrotną mistrzynią świata. Nawet jej, zwykle pewnej swych przewag, jeżdżącej na tych cienkich deseczkach ze spokojem alpejki, zdarzało się przegrywać wojnę nerwów. W Pjongczang w sprincie nie wystartuje, mówi, że nie czuje, żeby tu miała szansę.

Nadjechało młode, bardzo szybkie pokolenie. Ale nawet sprinterska gwiazda tego pokolenia, Stina Nilsson, jeżdżąca w stylu "Stina chce, Stina ma", czasem się ugina pod presją. Rok temu w mistrzostwach świata w Lahti była faworytką do złota. Wydawało się nieprawdopodobne, że może zostać bez medalu. Jedna pomyłka i zajęła ostatnie miejsce w półfinale. We wtorek znów będzie faworytką. Ona i Maiken Caspersen Falla, mistrzyni olimpijska z Soczi. Wprawdzie tam był sprint łyżwą, ale w klasycznym Falla też jest mocna.

- Kiedy patrzę na Stinę, na Fallę, na Słowenkę Anamariję Lampić, na Amerykanki, na cały zastęp innych dziewczyn, to wiem, że nie mogę popełnić najmniejszego błędu. Musi być dzień konia, fantastyczne narty i świetne decyzje na trasie - mówi Justyna Kowalczyk. Nawet w czasach gdy śmigała jak torpeda, w wielkich imprezach poza Vancouver cały czas były sprinterskie awarie. W 2013 w Val di Fiemme była w świetnej formie, ale w finale starły się z Nilsson w walce o tor, kijek wpadł pod nartę Szwedki. Koniec szans. W 2015 w mistrzostwach świata w Falun wygrała kwalifikacje. W finale spóźniła się z reakcją na starcie i kolejny medal uciekł.

- Nie trzeba igrzysk, żeby się zestresować sprintem. W drodze po miejsce na podium są cztery wyścig. Dwa razy robimy rozgrzewki, najpierw przed eliminacjami, potem przed wyścigami. Dwa razy testujemy narty, bo warunki przecież mogą się zmienić. Do tego nerwy przed każdym z czterech wyścigów. Mówię czterech, ale przecież ja się najpierw muszę zakwalifikować do ćwierćfinału! - mówi Kowalczyk Sport.pl.

Ale co innego trening, a co innego start, gdy adrenalina buzuje. Rok temu też na treningach zjeżdżała świetnie. - Na wysokości lamperii przelatywałam. Jak pershing - opisywała.  - A w finale znów złapałam ten głupi odruch. Błąd, który się tak naprawdę powtarza przez całą moją przygodę ze sportem. Potrafiłam to wyeliminować tylko wtedy, kiedy walczyłam o największe cele. Na imprezach mistrzowskich potrafiłam asekuracyjne odruchy opanować. A w pucharowych biegach często to się nie udawało. To nie jest strach przed prędkością, bo przecież do niej jestem przyzwyczajona. Tylko czasem się odzywa ta głupia myśl: czemu masz ryzykować? A jak się wywrócisz i stracisz przewagę? Przyhamuj, co ci szkodzi. Przyhamowujesz i już wyskakują zza twoich pleców rozpędzone rywalki - tłumaczyła.

To i tak był jej najlepszy sprinterski wynik przez ostatnie cztery lata kariery: czwarte miejsce w mistrzostwach świata w Falun i to czwarte w słabiej obsadzonym PŚ w Pjongczangu. Nigdzie indziej po igrzyskach w Soczi nie awansowała do finału. Do półfinału - jeszcze tylko trzy razy, za każdym razem zajmowała wówczas siódme miejsce. Nie ma jej wśród faworytek. Na logikę - nie jest nawet wśród kandydatek do podium. Ale sprint akurat logikę ma bardzo pokrętną.