Turniej Czterech Skoczni. Stefan Hula senior: Daj Boże, żeby Stefanek też się doczekał

Co nie znaczy, że panu, brązowemu medaliście mistrzostw świata w kombinacji norweskiej, nie marzy się wielki sukces syna, prawda?

- Oceniam, że miejsce w pierwszej "10" turnieju jest dla Stefana realne. A to już by było coś.

Pana medal z MŚ w Falun z 1974 roku to taka pamiątka, którą syn często oglądał?

- Stefan jest bardzo skromnym chłopakiem. Nie chwali się, nie opowiada, jak wysoko mierzy. Ale mój sukces to dla niego wyzwanie. Dawno temu pojechaliśmy do Warszawy na nagranie programu "Zostań mistrzem". To było pewnie ze 20 lat temu. Zapraszany był mistrz i obiecujący zawodnik. Tak się złożyło, że mogliśmy wystąpić we dwóch. Kiedy przekazywaliśmy sobie pamiątki, to ja mu dałem swój medal i poprosiłem, żeby go zamienił na medal innego koloru. I ciągle na to czekamy. Ale myśląc teraz o Turnieju Czterech Skoczni nie nastawiam się, że to ten moment. Życzę tylko synowi, żeby nie miał pecha jak przed rokiem w Innsbrucku. Kibice pamiętają, że Kamil się tam przewrócił i w brzydkim, wietrznym konkursie skakał z kontuzjowanym barkiem. Stefan też nie miał szczęścia, bo trafił na takie warunki, przez które zajął 42. miejsce i stracił wiele punktów do najlepszych. W efekcie całą imprezę skończył na 20. pozycji, a na pewno mógł być o kilka miejsc wyżej.

To 20. miejsce jest i tak najlepszym w całej karierze syna w Turnieju Czterech Skoczni. Dlaczego 31-letni skoczek z dobrymi, sportowymi genami, z talentem, który pozwolił mu wspólnie m.in. ze Stochem zdobyć srebro MŚ juniorów, nigdy nie osiągnął dużego sukcesu w dorosłych skokach?

- Czasem się zastanawiam dlaczego Kamil poszedł drogą mistrza, a Stefan na swoje wielkie chwile ciągle czeka. Nie mam odpowiedzi, ale daj Boże żeby Stefanek też się doczekał. Jako juniorek był bardzo dobry, a jak startował na igrzyskach w Turynie, mając 19 lat, to czułem, że zaczyna się jego prawdziwa, udana kariera. W olimpijskim debiucie uzyskał niezłe wyniki - był m.in. piąty w drużynie. Dlaczego później przyszły gorsze dni, okresy słabszej formy? Na pewno brakowało zdrowia, Stefan miał dwa razy operowaną łąkotkę. Nie bez znaczenia były też narodziny córek. Jedna ma sześć lat, druga wiosną skończy rok. Takie wydarzenia też mają wpływ na sportowe życie.

Przyjście na świat drugiej córki raczej nie wywróciło życia Stefana do góry nogami. Opuścił ostatnie konkursy poprzedniego sezonu, ale nic nie stracił - został w kadrze A, cały czas dobrze pracował i tej zimy idzie po chyba najlepsze wyniki w karierze.

- To prawda. Za pierwszym razem wszystko się zbiegło w czasie z kontuzją. Dobrze, że wtedy syn trafił do Macieja Maciusiaka. To jest taki chłopak, który wyraźnie pomaga słabszym. Jak tylko ich zabiera do siebie, to szybko ich wyprowadza z kryzysów. Maćka Kota, Dawida Kubackiego i Stefana to on przywrócił do dobrej formy.

Stefan miał jakiegoś lokalnego bohatera, którego podpatrywał, kiedy zabierał go Pan na treningi?

- Był wpatrzony właśnie w Fijasa. Wtedy Piotrek był rekordzistą świata w długości lotu.

Fijas poleciał 194 m w Planicy w marcu 1987, Stefan miał wówczas pół roku. Rozumiem, że na małego chłopca działał nie tyle rekordowy skok, którego nie przeżywał świadomie, co aura, jaką Fijas był otoczony?

- Tak, oczywiście. Piotrek był ze Szczyrku, jak Stefanek. I z tego samego klubu co Stefanek. Syn go spotykał i wiedział, że to ktoś wielki. Myślał sobie, że skoro Piotrek startował z tego samego miejsca, to może i on kiedyś będzie równie dobry.

Miał też jakiegoś ulubionego mistrza, którego podziwiał, oglądając transmisje z Turnieju Czterech Skoczni albo z igrzysk olimpijskich?

- Z tych niedostępnych, wielkich mistrzów kibicował Jensowi Weissflogowi. Czyli tu dogadywał się z Adamem Małyszem.

Chyba w ogóle dogadywał się z Adamem, skoro razem mieszkali na wyjazdach, kiedy już w kadrze nie było wcześniejszego kompana Małysza - Roberta Matei?

- Tak, Adam zawsze Stefanka brał w obronę, kiedy Stefanek był krytykowany. Wierzył w niego, jakoś się nim opiekował. Razem mieszkali choćby na igrzyskach olimpijskich w Vancouver, gdzie Adam zdobył dwa srebrne medale.

I gdzie po zdobyciu pierwszego z nich powiedział, że nie przespał nocy przed konkursem, bo został obudzony przez dzwoniący telefon Stefana. Śmiał się z tego, ale nie był ani trochę zły?

- Faktycznie ktoś Stefanowi przysłał wiadomość, a Adam się przez to obudził i już nie zasnął, żył konkursem. Ale nigdy nie miał tego Stefanowi za złe. Pożartował i tyle.

A propos drużyny - indywidualnie na olimpijski medal syna w Pjongczangu pewnie trudno Panu liczyć, a jak bardzo wierzy Pan, że Stefan przekona do siebie trenera Horngachera i wskoczy do składu drużyny, która ma wielkie szanse na podium?

- Wiem, że to jest wielki cel i bardzo bym chciał, żeby się udało, ale trzeba do tego zdrowo podejść. Czyli nic na siłę. Stefan wie od trenera, że sprawa jest otwarta, że skład będzie zależał od dyspozycji zawodników na igrzyskach. Nie jest tak, że skład jest zamknięty na amen, że Horngacher postawi na czwórkę mistrzów świata z Lahti, bo oni mu się sprawdzili i on się boi zmieniać. Na pewno jest o co walczyć.

Ma Pan przekonanie, że syn jest gotowy do walki jak nigdy wcześniej, że się nie spali?

- Cieszę się, że na Turniej Czterech Skoczni nie wyjechał zestresowany. Myślę, że to już jest dojrzały człowiek, który nie boi się szansy, tylko chce ją wykorzystać. Dobrze, że to już się zaczyna. Już piątkowe kwalifikacje będą ważne. Trzeba w nich potwierdzić formę, wejść do konkursu z wysokiego miejsca, a nie trafić na kogoś z faworytów w parze i się denerwować.