Skoki narciarskie. Maciej Maciusiak: Czasem człowiek jest - za przeproszeniem - wkur..., że się trzeba z młodymi użerać. Ale znów mam satysfakcję

To jaką ma Pan wizję swojej kariery trenerskiej? Widzi Pan siebie na stanowisku głównego trenera, ale dopiero za pięć czy 10 lat?

- Oczywiście mam swoją ambicję, chciałbym być głównym trenerem reprezentacji, najlepiej naszej, ale muszę mieć rozeznanie swoich możliwości, świadomość swojej wiedzy, tego, że jeszcze muszę się uczyć, zdobywać doświadczenie. Łatwo wejść w rolę pierwszego trenera, ale jeszcze łatwiej spaść z takiego wysokiego stanowiska. Nie sztuka być głównym trenerem, ale sztuką jest wytrzymać wielką presję. I wynikową, i medialną. Miałem już mocne przemyślenia dwa lata temu. Z kadrą B szło nam wtedy bardzo dobrze. Już od lata mieliśmy świetną atmosferę, a jak zimą pewne osoby zaczęły mówić o nas nieprawdziwe rzeczy, to miałem chwilę załamania. Myślałem, że może nie warto być w skokach, że może trzeba to dupnąć i zająć się czymś innym. Ale przetrwaliśmy, ja i mój sztab, i teraz znów jest dobrze.

Co konkretnie tak Pana zabolało dwa lata temu? Wiem, że wtedy byliście w niekończącym się sporze z Kruczkiem, ale z Pana wypowiedzi wnioskuję, że nie to Pana najbardziej rozbijało.

- Były takie osoby, które twierdziły, że kadra A spisuje się źle przez nas, przez kadrę B, bo wywieraliśmy za mocną presję, za bardzo chcieliśmy się pokazać. W związku było takie przekonanie, w mediach też czytałem takie rzeczy.

Nie wiem, jak było w związku, ale nie przypominam sobie, żeby media twierdziły, że kadra B szkodzi kadrze A. Sam pisałem, że solidnie punktując w Pucharze Świata ratujecie sytuację.

- Są takie sprawy, o których powiem dopiero jak skończę pracę w roli trenera. Ale naprawdę były ciężkie chwile. Musiałem być szczery wobec zawodników, a bardzo trudno było im wyjaśnić, dlaczego gdzieś nie jadą albo że jak już jadą, to mają się zachowywać w jakiś określony sposób. Naprawdę dano nam odczuć, że jesteśmy źli. To bolało. Wyniki robiliśmy może nie spektakularne, ale na pewno fajne, a odczuliśmy, że są tacy, którzy się tym nie cieszą. My z Dawidem Kubackim, Maćkiem Kotem i Andrzejem Stękałą zaczynaliśmy praktycznie od zera, od Pucharów Kontynentalnych, a zimą każdy z nich zajmował miejsca w pierwszej "10" Pucharu Świata. Brak docenienia takich rzeczy zwyczajnie podcina skrzydła.

Za to na pewno uskrzydlają takie zachowania jak to Dawida Kubackiego, który po wygraniu wszystkich startów w ostatniej edycji Letniej Grand Prix na konferencji prasowej po ostatnim konkursie specjalnie dziękuje Panu i przypomina, że to z Panem zaczął zmieniać technikę, iść tą drogą, która teraz daje mu miejsce w gronie najlepszych skoczków świata.

- Jak Dawid to powiedział w Klingenthal, to któryś z dziennikarzy do mnie zadzwonił i mi przekazał. Faktycznie, miło było to usłyszeć. A najważniejsze jest, że cały czas z chłopakami mam bardzo dobry kontakt, że się zżyliśmy i że tak jak ja cenię czas pracy z nimi, tak oni dobrze wspominają pracę ze mną.

Ma Pan satysfakcję, że po zwycięstwie Pilcha kibice znów mówią "Maciusiak potrafi"? Zdobywał już pan złoto juniorskich MŚ z Kubą Wolnym i drużyną, wyprowadzał z największych kryzysów Kubackiego i Kota, ale w tym - jak Pan mówi wyjątkowo trudnym sezonie, gdy z kadrą żegnał się Kruczek - był Pan przymierzany do roli głównego trenera polskiej kadry, ale ostatecznie trafił Pan do juniorów, co wielu odczytywało jako degradację.

- Mam satysfakcję z tego, że cały czas pracujemy jednym teamem, który udało się zbudować kilka lat temu. Mam sprawdzonych ludzi - Wojtek Topór jest cały czas moim asystentem, mam Daniela Kwiatkowskiego, który jest fizjoterapeutą, po roku w kadrze B do serwisu do nas wrócił Kamil Skrobot. Pracujemy również z Michałem Wilkiem, który od zawsze przygotowuje nam trening motoryczny dla chłopaków, mamy panią dietetyk Magdalenę Wieczorek, która ma naprawdę mnóstwo pracy, żeby nauczyć zawodników dobrych nawyków żywieniowych i zbudować w nich świadomość.

Niedawno z nią rozmawiałem, byłem zaskoczony, o jak wiele rzeczy dba, jak dużo badań robicie skoczkom, jak mocno zwracacie uwagę na detale.

- Właśnie dlatego mówię o satysfakcji ze sztabu - bez niego nie dałbym rady nauczyć chłopaków wszystkiego, co im się przyda w karierze. Jak oni dojrzeją sportowo do startów w seniorskiej kadrze, to będą mieli już przygotowanie pod każdym innym względem. Z tego mam satysfakcję - że oni mimo młodego wieku już potrafią tyle, że mogliby wielu rzeczy nauczyć swoich starszych kolegów. Rosną nam światowej klasy zawodnicy nie tylko jeśli chodzi o umiejętności, ale też o obycie, podejście do wszystkiego.

Rozumiem, kupuję, ale jednocześnie nie wierzę, że nie ma Pan momentów, w których przychodzą myśli typu "chciałbym prowadzić dorosłych skoczków walczących o największe rzeczy".

- Wiadomo, że czasem człowiek jest - za przeproszeniem - wkur..., że się trzeba z młodymi użerać. Ale kiedy są takie momenty jak teraz w Kanadzie, to się o tych trudnych chwilach zapomina. Czasem myślę, że chciałbym już pracować z seniorami, ale generalnie na tę pracę u podstaw nie narzekam. U juniora cały czas obserwuję postęp, taki zawodnik cały czas mi się poprawia. A u seniora moc, dynamika są już praktycznie cały czas na tym samym poziomie, trzeba tego tylko pilnować. Jak są sukcesy, to na pewno jest świetnie, ale co kiedy przychodzi gorszy czas? A teraz mam takiego Pawła Wąska, który już w zeszłym roku odnosił sukcesy, jest Bartek Czyż, ci dwaj przed wyjazdem do Kanady skakali praktycznie na tym poziomie co Tomek Pilch. Skoro on wygrał, to i oni mogą. W Whistler im nie poszło, ale wcale się nie zdziwię, jeśli zaraz na konkursach będą lepsi od Tomka.

Do Kuusamo jedzie Pan z tą trójką i z Aleksandrem Zniszczołem z kadry B. Czyli zaplecze seniorskiej kadry przegrywa z Pana zawodnikami tak, jak przed przyjściem Horngachera kadra A przegrywała z prowadzoną przez Pana kadrą B. Ten sezon właśnie tak będzie wyglądał? Młode wilki z kadry C będą tak atakować, że nie postartują zawodnicy już uznani, jak Jan Ziobro czy Klemens Murańka?

- Oby jak najwięcej tych młodych wilków atakowało, choć tylko do pewnego etapu przygotowań będziemy chcieli startować w Pucharach Kontynentalnych, a później będziemy się szykować do mistrzostw świata juniorów i pójdziemy trochę innym torem.

Te mistrzostwa chyba zbiegają się terminem z Pucharem Świata w Zakopanem? Zrobicie coś, żeby tuż przed walką o medale młodzież mogła się sprawdzić w zawodach elity przed swoją, wyjątkową publiką?

- Mistrzostwa potrwają od 27 stycznia do 4 lutego, ale już wiemy, że polecimy w poniedziałek, po weekendzie w Zakopanem. Już mamy wszystko porezerwowane - samolot, a nawet takie rzeczy jak sale gimnastyczne na miejscu. Ale to nie znaczy, że na Zakopane szczególnie się nastawiamy. Nie, ja mam na ten weekend zaplanowany odpoczynek dla zawodników.

Z zastrzeżeniem, że jeśli któryś będzie w bardzo dobrej formie i nie będzie wyglądał na zmęczonego, to da mu Pan się pokazać w Zakopanem?

- Oczywiście, chłopaki znają obiekt, mieliby wsparcie kibiców, fajnie by się mogli przetrzeć przed mistrzostwami. Ale mistrzostwa pozostaną głównym celem.

Nie myśli Pan czasem, że może lepiej byłoby bliżej współpracować z Horngacherem? Może wtedy nauczyłby się Pan więcej niż jako trener juniorów? Może też droga do stanowiska głównego trenera byłaby krótsza?

- Jako asystent Stefana na pewno miałbym mniej pracy i nie miałbym takiej odpowiedzialności. I to by nie było dobre. Moim zdaniem asystentem może być każdy, a nie każdy sobie poradzi z prowadzeniem kadry.

Jak to się w ogóle stało, że został Pan trenerem? Ma Pan 35 lat, a był już i skoczkiem bez większych sukcesów, i serwismenem kadry, a później Małysza w jego sztabie prowadzonym przez Hannu Lepistoe - wygląda na to, że trochę Pan szukał pomysłu na siebie.

- Kiedy ja skakałem, to jak ktoś się nie załapywał do pierwszej reprezentacji, to praktycznie musiał sobie radzić sam, nie miał gdzie trenować. Tym chłopakom, którzy teraz skaczą szczerze zazdroszczę, bo mają jak powalczyć o swoje kariery. A mi jak nie szło, to zaraz musiałem szukać innej opcji. Serwismenem zostałem, jak już byłem na AWF-ie, a kiedy kończyłem studia, to akurat Adam kończył karierę, miałem papiery trenerskie i gdy skończyłem pracować dla niego, to związek zatrudnił mnie jako asystenta Roberta Matei w kadrze B.

Serwismenem został Pan, bo to Pana zainteresowało, czy nie było chętnych do tej pracy?

- Pamiętam jak dziś, jak to się zaczęło. Było lato, ruszało pierwsze zgrupowanie i Łukasz Kruczek , który był asystentem w kadrze u Hannu Lepistoe, zaproponował mi taką pracę.

Znał się Pan na robocie serwismena, dobrze Pan się czuł w tych wszystkich szkodliwych proszkach?

- Szkodliwe to faktycznie jest, trzeba używać masek. Ale poza tym to nic trudnego. W skokach warunki są praktycznie zawsze takie same, bo tory są zazwyczaj zmrożone, a już teraz szczególnie, bo prawie wszędzie są tory lodowe. Smarowanie nart nie jest tak skomplikowane jak w biegach czy w zjazdach. Tam jest zupełnie inna bajka. U nas więcej czasu trzeba poświęcić na montaż wiązań, przygotowanie butów, na takie sprawy.

Chyba musiał Pan nie mieć z tym żadnych problemów, skoro Małysz wziął Pana do swojej ekipy, kiedy odłączył się od kadry i na ostatnie lata kariery poszedł na swoje?

- Z Adamem znałem się już wcześniej, jeszcze kiedy byłem zawodnikiem. Ale tak szczerze, to zdziwiłem się, jak Adam do mnie przyszedł i zaproponował, żebym u niego pracował. Powiedziałem mu wtedy, że jest jedyną osobą na świecie, której chyba nigdy bym nie odmówił. To była i jest legenda, z kimś takim każdy chce pracować.

Pan i Mateja bardzo dużo czerpaliście od Lepistoe? To Fin jest tym trenerem, od którego nauczył się Pan najwięcej?

- Pewnie, że mi imponował. Najbardziej swoim wielkim spokojem. I jeszcze analizowaniem skoków. Potrafił przyjść do pokoju o godzinie 23 i pokazywać nam, że coś wypatrzył, oglądając powtórki z transmisji telewizyjnej i nagrania z naszych kamer. Czasem naprawdę bardzo długo siedzieliśmy nad tymi skokami i potrafiliśmy dzięki temu wyłapać detale, których poprawienie później sporo dawało. Sam teraz też zwracam na to dużą uwagę i żałuję, że mam tylko to, co sami nagramy, bo przecież startów w Pucharach Kontynentalnych czy zawodach jeszcze niższej rangi nikt nie transmituje, więc powtórek telewizyjnych nie mam. Muszę powiedzieć, że Łukaszowi Kruczkowi też sporo zawdzięczam. Bo Hannu pilnował, żeby wszystko było dopięte na ostatni guzik, ale dbanie o organizację wszystkiego wokół skoczków bardzo mi się też podobało właśnie u Łukasza. On otoczył się fachowcami i chciał, żeby każdy pracował w swojej dziedzinie w taki sposób, żeby skoczkowie rozwijali się w wielu obszarach. Bardzo długo Łukasz świetnie zarządzał ludźmi, dobrze było to obserwować. A teraz, kiedy sam jestem pierwszym trenerem, zwracam uwagę i na to wszystko i na drobne szczegóły - na to, jak się inni rozgrzewają, co u zawodników badają, jakie mają pomysły na szlifowanie techniki. Staram się ciągle uczyć i cały czas korzystać z tylu różnych opcji, ile tylko mogę mieć. Podglądam też Puchar Świata, żeby coś wypatrzeć u najlepszych.

Ma Pan smykałkę do wymyślania nowinek sprzętowych, zna się Pan na kombinezonach?

- Kombinezonami zajmuje się Wojtek Topór. Jedyną rzeczą, której nie lubię i do której nie mam cierpliwości jest dopasowywanie strojów, krawca by ze mnie na pewno nie było. Na szczęście Wojtek jest od tego specjalistą, a dobrze współpracujemy z Michałem Doleżalem, który dba o kombinezony skoczków kadry A. Pewnie coś zachowuje tylko dla siebie, ale i tak bardzo nam pomaga.

Gdyby jednak okazało się, że Pilch wywalczy dodatkowe miejsce na Turniej Czterech Skoczni i ma na niego jechać, to rozumiem, że bez obaw puściłby go Pan z Horngacherem, Doleżalem, resztą kadry A i wujkiem Małyszem?

- Na pewno nie pchałbym się tam, tylko z innymi zawodnikami pojechałbym na Puchar Kontynentalny do Engelbergu i później dalej bym z nimi pracował. Tym razem byłbym spokojny, że sztab kadry A świetnie zajmie się moim zawodnikiem.