Drewniane koraliki, złamany nos i średnia 5,5 bramki na mecz, czyli podsumowanie drugiej kolejki fazy grupowej PK

Powiedzcie nam, jakiego trzeba mieć pecha, żeby oglądać wszystkie mecze PK, a ten, który okazuje się być niesamowitym, najlepsze z całego turnieju i w ogóle z siedmioma bramkami zwyczajnie przegapić? Cóż, trzeba być po prostu nami.

Zresztą, mogli nas uprzedzić, że Japonia o półfinał będzie walczyć jak azjatycka odmiana lwicy, że Azzurri mają ochotę na maraton strzelecki. I że w ogóle, to będzie dużo karnych, w tym ten autorstwa Hondy, który rozpoczął maraton strzelecki i dał Mistrzom Azji sygnał do ataku.

Że kiedy już będą prowadzić 2:0, to nagle Włosi się lekko wkurzą i najpierw główką zaatakuje De Rossi, a potem Uchida podaruje im w prezencie wyrównanie. No właśnie, skoro taki dramatyzm, to wiadomo, że samobóje muszą być. Zaledwie dwie minuty później, tak dla odmiany, sędzia podyktował karnego i Balotelli nie mógł zrobić inaczej niż prawie rozerwać siatkę bramki. Co dalej? Nagle "come back" zrobiła Japonia i Shinji Okazaki, ale emocjonujący mecz bez rozstrzygającego gola w ostatnich sekundach gry, to nie emocjonujący mecz - De Rossi z Marchisio ośmieszyli więc obronę rywali i Giovinco lewą nogą strzeli ładną bramkę i odesłał Japonię i Meksyk do domu, dając półfinał Brazylii i Włochom.

Ufff, po krótkim zastanowieniu, to chyba cieszymy się, że ten mecz przegapiłyśmy. Za wysokie temperatury mamy, żeby tak się emocjonować.

P.S. Czas zmienić fryzurę, Stephan.

P.P.S. Piękny profil jest piękny

Jeżeli red. Marina w meczu Hiszpanii nie kibicuje Hiszpanii, to wiedz, że coś się dzieje. Na przykład Tahiti się dzieje, które naszym skromnym zdaniem jest najbardziej uroczym piłkarskim kopciuszkiem od dawien dawna i gdybyśmy tylko miały wczoraj pod ręką wieńce z czerwonych kwiatów, to z przyjemnością byśmy je przyodziały. A propos, La Roja przed meczem dostała pamiątkowe koraliki, co naszym zdaniem jest tak "Awww" jak nie wiem.

A Hiszpania mimo, że zarzekała się, że rywala potraktuje bardzo poważnie, to wystąpiła w mocno okrojonym składzie, o czym najlepiej niech poświadczy fakt, że od pierwszych minut był na boisku tylko jeden piłkarz Barcy (gdzie normalnie ich jest przynajmniej pięciu), a odpoczywający liderzy z nudów urządzili sobie swój własny mini-mecz za linią boczną...

...bądź pielęgnowali bromanse...

Wciąż jednak była Hiszpanią, którą futbolowo od Tahiti dzieli więcej niż lata świetlne, co mimo wielkiego serca do gry tych drugich było widać z każdą minutą coraz bardziej.

Przez pierwsze pół godziny padł co prawda tylko jeden gol, ale jak już się panowie rozkręcili, to mimo, że z Davida już zaczęli ściągać czynsz za zamieszkanie na spalonym, to bramki padały jak deszcz. Silva, Torres, Villa, Villa, Torres, Villa i dla odmiany Mata - tak, drogie dziewczęta, rzeź niewiniątek się działa.

Aleeee... to bramkarz Tahiti, Roche, będzie mógł mówić, że sam słynny Fernando Torres tak się jego przestraszył i nie mógł opanować drżenia nóg, że przestrzelił rzut karny. A tak całkiem serio, to dla dobra El Nino i jego klubowej przyszłości mamy nadzieję, że Jose nie oglądał tego meczu, bo mimo, że trzy sekundy później i tak Fer cieszył się z gola, to nie strzelić karnego Tahiti (!!!!) w meczu, w którym prowadzi się 8:0 (!!!!). Serio Torres? SERIO ?!?!

Symboliczną dziesiątą już w doliczonym czasie gry dołożył Silva i choć osobiście uważamy, że La Roja z sympatii do rywali powinna darować sobie tą "dwucyfrówkę", to cóż, ostatecznie i tak mecz skończył się pozytywnym akcentem - wymianą koszulek, którą była przyjemna z kilku względów

a) była wymianą koszulek, więc były klaty

b) odbyła się, a znamy przynajmniej jedną taką reprezentację (polską?), z którą Hiszpanie wymieniać się koszulkami za żadne skarby nie chcieli

c) wzbogaciła Tahitańczyków o cenne trofeum, które będą sobie mogli powiesić w honorowym miejscu i pokazywać wnukom i prawnukom.

Diego Forlan chyba czyta nasz serwis. Albo przynajmniej przeczytał ten tekst o Edinsonie Cavanim, w którym nazywamy go "naszym ulubionym Urugwajczykiem". Jak inaczej wytłumaczyć fakt, że podczas całych 90 minut meczu z Nigerią biegał po murawie jak szalony, niczym za starych dobrych mundialowych czasów asystując, dryblując, strzelając i jednocześnie wyglądając jak Półbóg futbolu? Oczywiście, że była to informacja w stylu "ekhm, jest tu jeszcze jeden Urugwajczyk, który kiedyś sprawiał, że rentgen nie wykazywał Wam chrząstek w kolanach"

Ale wracając do samego meczu, który już mówiąc bardziej serio był solowym popisem Forlana (całkiem stosownie przypadającym na jego jubileuszowy setny występ w barwach La Celeste) i pozostałych piłkarzy Urugwaju, którzy zgodnie z przewidywaniami wyraźnie dominowali na murawie. Efekty były już widoczne po pół godzinie gry - nasz jubilat asystował przy bramce Diego Lugano (która początkowo miała być bramką Cavaniego, ale ten pechowo nie trafił w piłkę).

Potem nastąpiło lekkie rozluźnienie, które wykorzystał grający w Chelsea Obi Mikel, ale trwało tylko chwilę, aż nasz Półbóg przybył w promieniach swojej chwały i zdobył 34 bramkę w kadrze.

Bardzo ładnie się cieszył.

UPDATE: Uła, jubileuszowe pamiątki i dyplomy też później były. Elegancko.