Kamil Stoch zdobył dwa złote medale olimpijskie w ukochanej zimowej dyscyplinie Polaków. Na średniej skoczni, gdzie triumfował najpierw, zwyciężył pomimo bólu głowy i stanu podgorączkowego. - Naprawdę myślałem o tym, czy nie zrezygnować ze skakania, aby się wyleczyć na dużą skocznię. No, ale na szczęście lekarze przywrócili mnie do życia, a walka z chorobą pozwoliła zapomnieć, że przede mną konkurs - opowiadał po zwycięstwie nasz mistrz, który w każdej serii oddał najdłuższe skoki. I piękne stylowo: dwóch sędziów przyznało mu notę 20 - idealną. Gdy w drugiej serii Stoch wybił się z progu wiadomo było, że wyłącznie jakieś złe fatum zabrałby mu złoty medal.
Gdy narty uderzyły o zeskok, na wieży trenerów Łukasz Kruczek wyrzucił ręce w górę, patrzył w niebo i się śmiał. Gdy Stoch wreszcie stanął i czekał na wyświetlenie wyników, podbiegli na niego Maciek Kot i Jan Ziobro, którzy skakali wcześniej. Kto wygrał, było oczywiste, ale mimo to wszyscy czekali, aż wyświetlą się cyferki. W końcu się zaświeciło - 103,5 metra, 278 punktów. Kot i Ziobro porwali Stocha na ramiona i ponieśli po zeskoku, z gratulacjami przybiegł Simon Ammann, czterokrotny mistrz olimpijski, który w Soczi marzył, aby zakończyć karierę medalem. A kibice z Polski skandowali: "Kamil Stoch! Kamil Stoch!".
Skoczek z małego podzakopiańskiego Zębu, mistrz świata w Val di Fiemme na dużej skoczni, pokonał Słoweńca Petera Prevca, Norwega Andersa Bardala. Stoch był lepszy od Słoweńca aż o 12,7 punktu. Podwoił swoją przewagę z pierwszej serii. Osiągnął niemal taką, jaka Prevca dzieliła od... dziesiątego skoczka w konkursie!
Sześć dni po pierwszym triumfie Stoch zdobył złoto na dużej skoczni. Tym razem przyszło mu to jednak dużo trudniej. - Strasznie zepsułem drugi skok. Był zbyt agresywny, za mocno skierowany do przodu. Walczyłem o przetrwanie w powietrzu, robiłem wszystko, co mogłem, aby wyciągnąć z niego jak najwięcej, no i się udało. Pierwsza myśl na zeskoku: będzie ciężko. Nie wiedziałem, co się stanie, na którym miejscu wyląduję. Wiedziałem, że będzie ciężko. Nie powinno się tak robić, jak ja zrobiłem, bo kończy się torturą. Mordęgą dla zawodnika - opowiadał Stoch po zwycięstwie.
Być może doszło tutaj do drobnego wyłomu w monolicie psychicznym mistrza, choć przecież ostatnio zjeżdżał często z rozbiegu jako ostatni, i zdołał się przyzwyczaić, że jako lider Pucharu Świata zdołał się przyzwyczaić do ataków rywali. Trener Łukasz Kruczek mówił później, że wyliczył już sobie wcześniej noty i był spokojny o drugi tytuł. Ale powiedzmy sobie szczerze, bardzo trudno byłoby zachować spokój, gdyby zawodnik po pierwszej serii ma tylko 2,8 pkt przewagi i psuje drugi skok, zaraz po znakomitym locie wicelidera Noriakiego Kasai.
Kiedy wreszcie zaświeciły się cyferki, Kot i Ziobro zgodnie z tradycją wzięli mistrza na ramiona i obeszli zeskok, a do wszystkich powoli docierało, że Stoch odleciał w narciarski kosmos.
Na trybunach czekała na Kamila żona Ewa, która przyjechała z Polski rano w dniu konkursu - zupełnie nieoczekiwanie, bo oboje nie planowali jej przyjazdu - i wyskoczyła ze skrzyni anonsowanej jako specjalna przesyłka z Polski. Był to klucz do zwycięstwa, i proszę sobie z tego stwierdzenia nie dworować. - Całkowicie odciągnęło to moją uwagę od konkursu - powiedział Kamil.
Drugiego w konkursie Kasaiego Stoch wyprzedził o 1,7 pkt. Trzeci był Peter Prevc.
Fragmenty korespondencji z Soczi Radosława Leniarskiego
