Sigurd Pettersen
(lider w dwóch konkursach Pucharu Świata)
Norwegia
Nie wiem, czy nie właściwsze byłoby pytanie, jak to się stało, że w ogóle byłem liderem. To mój pierwszy sezon, więc i tak byłem zachwycony i zaskoczony prowadzeniem.
Myślę, że trochę przerosła mnie presja, to nagłe zamieszanie wokół mojej osoby ze strony mediów. Presja, żeby utrzymać się w wysokiej formie jak najdłużej, tymczasem kiedy zaczynało iść gorzej, zupełnie się spalałem. To wina wieku i braku doświadczenia, zarówno w radzeniu sobie z niepowodzeniami, jak i sukcesami. Bardzo szybko doszło też zmęczenie sezonem. W ogóle wszyscy w reprezentacji Norwegii żałowaliśmy, że sezon nie skończył się wraz z mistrzostwami świata w Val di Fiemme. Właściwie po za Tommy Ingebrigstenem zaliczyliśmy je na ostatnich nogach. Doszło też jakieś takie znudzenie i zniechęcenie. Żadnej radości ze skakania, odmierzanie czasu do końca. Mam nadzieję, że w przyszłym sezonie przestanę płacić frycowe i doświadczenie zacznie punktować.
Martin Hoellwarth
Austria
(lider w 7 konkursach Pucharu Świata)
Bardzo dobrze czułem się na początku sezon. Jeszcze podczas Turnieju Czterech Skoczni nie było ze mną najgorzej. Ale tuż po nim mocno się przeziębiłem i przez chorobę zupełnie straciłem formę. Niełatwo mi było ją odzyskać. Specjalnie nie poleciałem na trzy konkursy do Japonii, tracąc mnóstwo punktów w klasyfikacji Pucharu Świata, ale skakałem wtedy tak źle, że chciałem odzyskać formę indywidualnymi treningami. I to była dobra decyzja, choć poprawa formy nie przyszła natychmiast, ani nawet na mistrzostwa świata. Dopiero tu w Lahti czuję, że forma wraca, kiedy już jest za późno. Skakało mi się tu całkiem nieźle i prawdopodobnie jestem jedynym zawodnikiem ze wszystkich, który żałuje, że sezon nie potrwa jeszcze przynajmniej miesiąc.
Janne Ahonen
Finlandia
(lider w 9 konkursach Pucharu Świata)
I don't know. You tell me.
(Nie wiem. Ty mi powiedz)
