Ciachowy przegląd dyscyplin: tenis

Dzisiaj kolejny odcinek naszej olimpijskiej serii poświęconej poszczególnym dyscyplinom. Dziś przedstawimy tylko jedną, ale za to jaką - tak zwany "biały sport", czyli tenis. Oczywiście, tylko i wyłącznie w męskim wydaniu.  

Zasady

Każdy, kto kiedykolwiek choć w minimalnym stopniu interesował się sportem lub światem zewnętrznym w ogóle, na pewno - mniej lub więcej - zdaje sobie sprawę, na czym ta dyscyplina polega. Dla totalnych ignorantów przypominamy: zawodnicy grają przeciwko sobie w ustawienie jeden na jeden lub dwa na dwa (wtedy może dojść też do sytuacji koedukacyjnej, czyli miksta, ale nas oczywiście interesują tylko stuprocentowo samcze konkurencje). Tenisiści grają na korcie, gdzie ich zadaniem jest za pomocą rakiety przebić małą, żółtą piłeczkę na stronę przeciwnika (strony oddzielone niską siatką). Najlepiej, żeby przeciwnik po naszym przebiciu do piłeczki nie dobiegł albo uderzył chociaż jakoś trefnie i, na przykład, wybił ją w trybuny (czytaj: na aut). Punkty można też zdobyć za złe serwowanie rywala i wtedy jest najłatwiej. Jednorazowo zdobywa się aż 15 (lub 10) punktów (nigdy nie zrozumiemy, czemu aż tyle na raz). Cztery punkty (czyli 2x15, 1x10, 1x nie wiadomo ile - dla utrudnienia). To wygrana, chyba że oponent idzie łeb w łeb: wtedy trzeba zdobyć różnicę co najmniej 2 punktów (czy 10, czy 15 - pozostanie dla nas tajemnicą). Tak czy inaczej, wygranie takiej partii to jeden mały punkt, czyli gem. Gemy z kolei składają się na sety (co najmniej 6 dla tryumfatora w danym secie i zawsze o dwa więcej od przegranego), a setów w tenisowym meczu jest dwa lub trzy. Uff.

Choć brzmi strasznie, w gruncie rzeczy nie jest aż tak znów skomplikowanie i ogląda się świetnie, a emocji nie brakuje (patrz: wimbledoński mecz pomiędzy Rafaelem Nadalem a Rogerem Federerem ). Panowie uprawiający tę dyscyplinę charakteryzują się ładnie umięśnionymi ramionami, wydawaniem seksownych pojękiwań w momencie uderzania piłki oraz wysoką częstotliwością zdejmowania koszulek. Tenis tradycyjnie kojarzy się również z rozrywką dla elit i wielkimi pieniędzmi.

Podsumowując: ciekawy sport, fajni faceci, duża kasa i blichtr. Czyli to, co Ciacha lubią najbardziej.

Najseksowniejsi w tej dyscyplinie

Rafael Nadal - dla niektórych nadmiernie umięśniony orangutan, dla innych kolejny hiszpański ideał. Według nas, prawda leży gdzieś pośrodku.

Roger Federer - świetny tenisista, klasa sama w sobie, ale nie ma raczej skłonności do ściągania z siebie garderoby oraz, co również zdecydowanie na minus, pokazuje się publicznie w towarzystwie dziewczyny. Panicznie boi się innych sportowców .

Novak Djoković - wysoki i szczupły serbski tenisista o sympatycznym uśmiechu i sporych zdolnościach aktorskich . Młody, ma w sobie jeszcze sporo niewykorzystanego potencjału. W środowisku krążą plotki, że kręci z Maszą Szarapową.

Marat Safin - w Igrzyskach wprawdzie udziału nie weźmie, bo czasy największej świetności już niestety za nim, ale i tak się tu pojawi, bo taka Ciach wola. Tego pana wielbimy chyba najbardziej ze wszystkich na świecie. To już nawet stało się małą obsesją, kultem niemalże. Całowałybyśmy ziemię, po której Marat stąpa - gdybyśmy wiedziały, gdzie dokładnie stąpa... Ale dość już tych fantazji.

Reprezentanci Polski w dyscyplinie

Cóz, panowie z naszej ojczystej ziemi jakoś ostatnimi czasy nie najlepiej sobie w tej dyscyplinie radzą, a może nawet nigdy sobie nie radzili, wyłączając cudowny przypadek Wojciecha Fibaka. Uprawianie elitarnych sportów wiążących się z pewną elegancją i kojarzonych z bielą najwyraźniej nie przystaje do stereotypowego wizerunku polskiego mężczyzny. Cóż, pozostaje liczyć, że może w przyszłości sytuacja się odwróci.

A tymczasem Polska ma reprezentantów tylko w mało prestiżowym deblu. Cieszy przy tym fakt, że wyglądają całkiem przyjemnie.

Mariusz Fyrstenberg i Marcin Matkowski

Więcej o:
Copyright © Agora SA