"nieDawny Mistrz" to cykl rozmów z (nie)dawnymi gwiazdami polskiego sportu, które ujawniają kulisy najciekawszych wydarzeń z kariery i opowiadają, co robią po jej zakończeniu. Wszystkie rozmowy z cyklu można znaleźć pod tym linkiem.
Adam Małysz, urodzony w 1977 roku. Były skoczek narciarski, jeden z najlepszych polskich sportowców w historii. Obecnie prezes Polskiego Związku Narciarskiego. Jego największe sukcesy to:
- srebrny medal igrzysk olimpijskich Salt Lake City 2002
- srebrny medal igrzysk olimpijskich Vancouver 2010 (skocznia normalna)
- srebrny medal igrzysk olimpijskich Vancouver 2010 (skocznia duża)
- brązowy medal igrzysk olimpijskich Salt Lake City 2002
- złoty medal MŚ 2001
- złoty medal MŚ 2003 (skocznia duża)
- złoty medal MŚ 2003 (skocznia normalna)
- złoty medal MŚ 2007
- srebrny medal MŚ 2001
- brązowy medal MŚ 2011
- triumf w Turnieju Czterech Skoczni 2001/2002
- Kryształowa Kula za wygranie Pucharu Świata w sezonie 2000/2001
- Kryształowa Kula za wygranie Pucharu Świata w sezonie 2001/2002
- Kryształowa Kula za wygranie Pucharu Świata w sezonie 2002/2003
- Kryształowa Kula za wygranie Pucharu Świata w sezonie 2006/2007
- 39 wygranych konkursów w Pucharze Świata
Łukasz Jachimiak: Pamiętasz, jak po ślubowaniu olimpijskim przed igrzyskami w Vancouver w 2010 roku między pytaniami o skoki dostałeś i takie, czy w ogrodzie używasz nawozów sztucznych czy tylko naturalnych?
Adam Małysz: Ha, ha! Nie pamiętam tego! Co odpowiedziałem?
Że może najpierw odpowiesz na wszystkie pytania dotyczące skoków, a później chętnie porozmawiasz z tym dziennikarzem o ogrodzie i nawozach.
- Powiem ci, że gdybym dostał takie pytanie na skoczni, to mógłbym się wkurzyć. A w takich okolicznościach to ja nawet lubiłem, kiedy się trafiło coś od czapy. Bo wszystko, co inne, dawało odetchnąć od pytań "W jakiej jesteś formie?", "Jak oceniasz swoje skoki?" itd. Bywało, że sobie myślałem: "No ileż można?". Ale wiem, że to było trudne dla mnie i też trudne dla was, bo w sumie jakie pytania mieli mi zadawać dziennikarze, żeby się nie powtarzać? Przecież po iluś latach już raczej nie wymyślisz czegoś, czego jeszcze nie było.
Spróbujmy. Dziennikarz od nawozów cię nie wkurzył, a jaka sytuacja związana z nerwami na dziennikarza od razu przychodzi ci do głowy?
- "To co, 50 procent medalu już masz?" - takie pytanie rzucił mi jeden z dziennikarzy, gdy przechodziłem obok niego po pierwszej serii. To obciąża. Idziesz później na drugi skok i nie chcesz o tym myśleć, ale jednak masz to w głowie.
Gdzie to było i jak się skończyło?
- W Val di Fiemme, na mistrzostwach świata w 2003 rok. Wygrałem.
Tak naprawdę tamten dziennikarz wiele nie ryzykował swoją prognozą.
- Gdyby mi to powiedział na skoczni normalnej, to zupełnie bym się nie przejął. Wiedziałem, że tam nikt nie będzie mi w stanie tego zabrać. Ale na dużej się denerwowałem. Raz, że to był pierwszy konkurs mistrzostw. Dwa, że wszyscy zawsze mi mówili, że lepszy jestem na mniejszych skoczniach. I jeszcze do tego Matti Hautamaeki świetnie skakał.
Po tej pierwszej serii on prowadził, ty byłeś drugi. A w drugiej serii był popis twój i Włodzimierza Szaranowicza. "136 metrów, złoty medal Małysza na mistrzostwach świata. Nie może tego skoczyć Hautamaeki, życzę mu tego, poczekam, przeproszę państwa, ale wydaje mi się, że nie może skoczyć" - pewnie znasz to na pamięć?
- Świetny komentarz! Hautamaeki skoczył 133,5 metra i faktycznie wygrałem.
Pierwszy raz w tamtym sezonie. A to była już końcówka lutego.
- Tuż przed mistrzostwami pojechałem trenować do Ramsau, chociaż trener Tajner bardzo chciał, żebyśmy jechali na Puchar Świata do Willingen. Były naciski z telewizji, żebyśmy startowali. Powiedziałem: "to wy wszyscy jedźcie, ja tylko wezmę Fijasa, dobiorę sobie Jasia Szturca i wystarczy". W końcu wszyscy pojechaliśmy do Ramsau. I tam po paru treningach poczułem, że jest dobrze. Skakałem z niskich belek, a skoki były dalekie, powtarzalne.
Jak pod koniec 2000 roku, gdy szykowałeś się tam i w Sankt Moritz do Turnieju Czterech Skoczni. Ale tę historię już wszyscy znają. Opowiedz proszę coś, czego jeszcze nigdy nie opowiadałeś. Jest w ogóle coś takiego?
- Kurczę, nie wiem. Niedawno byłem u Mateusza Kusznierewicza w jego programie "Akademia Mistrzów" i dostałem pytanie o to, jak ja się motywowałem, co robiłem, żeby po jednym i drugim tytule kolejny sezon był tak samo dobry, a nawet może jeszcze lepszy. Miałem na to jedyny sposób - zapominanie o tym, co się wydarzyło, odcinanie tego naprawdę grubą kreską. Zapamiętywałem tylko jakieś ekstremalnie mocne przeżycia. Czasami w wywiadach mam tak, że coś sobie naprawdę przypominam, dopiero jak mnie pytający naprowadzi, jak mi przypomni jakąś konkretną rzecz.
A propos Mateusza Kusznierewicza - opowiedział ci, jak fanka podała się za dziennikarkę z Francji, umówiła się z nim na wywiad i próbowała go uwieść?
- O kurczę, grubo! Ja takich historii nie miałem.
Tobie Niemki pisały, że nie chcą mieć z tobą dzieci.
- Pamiętam to. W Willingen były transparenty do Martina Schmitta i Svena Hannawalda, że z nimi chcą mieć dzieci, a do mnie, że ze mną nie chcą, ha, ha. Już wtedy trochę znałem niemiecki. Ale powiem ci lepszą historię, z Zakopanego. W 2002 r. na Wielkiej Krokwi mieliśmy chyba najbardziej szalone konkursy Pucharu Świata w historii. Wtedy pod skocznię weszło za dużo ludzi [niektórzy szacowali, że nawet 100 tysięcy] i od następnego sezonu organizatorzy musieli wprowadzić bardzo dużo obostrzeń. Dlatego bardzo sprawdzane było wszystko, nawet akredytacje.
No i jedziemy samochodem na skocznię, a na bramie na dole zatrzymują nas ochroniarze wspierani policjantami w pancerzach, w kaskach, z pałkami. Szalone czasy - za mną ochroniarze biegali nawet na rozgrzewce, i nic nie pomagało, że prosiłem: "Panowie, przestańcie, przecież niepotrzebnie zwracacie uwagę ludzi, ja bym sobie gdzieś z boku spokojnie pobiegał i nie byłoby tego zamieszania". Niestety, dostali rozkaz i tyle. I na tej bramie było tak samo: "Proszę pokazać akredytacje, taki mam rozkaz" - przekazał jeden z ochroniarzy. Kto zapomniał akredytacji? Oczywiście Adam. Ochroniarz mówi: "Dobrze, panowie mogą jechać, a pan nie, proszę wysiadać". Pytam: "Kurczę, jest pan tego pewny?". Proszę mnie puścić, przecież nie zdążę wrócić po akredytację tak, żebym się wyrobił na konkurs" - tłumaczę. Nie odpuścił: "Proszę wyjść" i już.
Czy to był jedyny Polak, który cię nie znał?
- Na to wygląda. Poprosiłem, żeby przez krótkofalówkę połączył się ze swoim szefem i żeby zapytał go czy może mnie wyjątkowo wpuścić. Łączy się i mówi: "Halo, szefie, bo tu przyjechali Polacy na skocznię, ale jeden nie ma akredytacji". A szef krzyczy: "Nie wpuszczać! Jest regulamin! Nie ma żadnego wpuszczania!". "Słyszał pan?" - pyta mnie ochroniarz. "Proszę wysiąść z samochodu, a reszta niech jedzie". Mówię mu spokojnie: "Wiem, że ma pan przepisy, ale jak ja nie wjadę, to się zrobi afera. No, bardzo pana proszę". Połączył się znów ze swoim szefem i mówi: "Szefie, oni się upierają, że ten gość musi wjechać na górę". "A kto to jest, jak on się nazywa?" - pyta szef. "Jak się pan nazywa?" - słyszę od ochroniarza. Jak tylko powiedziałem "Adam Małysz", to z krótkofalówki tego faceta wszyscy usłyszeliśmy wykrzyczane: "Czy cię, k..., poje...?! Wpuść go natychmiast!". Fajnie tę sytuację wspominam. Ja się nie napiąłem, rozmawiałem z gościem spokojnie, a on się okazał porządnym ochroniarzem - dostał rozkaz, to go wykonywał.
Przypomniałeś mi anegdotę - o Franciszku Smudzie. Słyszałeś, jak w plebiscycie na człowieka roku w Krakowie zajął trzecie miejsce?
- Nie.
Pochwalił się tym w szatni Legii, którą wtedy prowadził, a na żarty, że jest dopiero trzeci, zaczął się bronić, że przegrać z Andrzejem Wajdą to przecież żaden wstyd, bo to reżyser znany na całym świecie. Wtedy padło pytanie, kto jeszcze wyprzedził Smudę i szatnia usłyszała od trenera, że "jakiś, k..., Czesław Miłosz!".
- Ha, ha, ha! Dobre. Trochę jak w tym kawale o Jasiu i wielkich Polakach. Pani na języku polskim prosi, żeby dzieci zgadywały po inicjałach i mówi, że pierwsze inicjały to AM. Jasiu podnosi rękę i mówi: "Adam Małysz". A pani na to: "Jasiu, a słyszałeś o kimś takim jak Adam Mickiewicz?". Na to Jasiu: "Nie, to musi być jakiś przedskoczek!".
Bawiły cię dowcipy o tobie wtedy, gdy cała Polska się z nich śmiała?
- Wtedy moje życie było bardzo napięte. Prywatnie nigdzie się nie mogłem pokazać. Raz pojechałem z żoną na przedświąteczne zakupy do centrum handlowego. Jak ludzie mnie zobaczyli, to przez trzy godziny stałem, rozdawałem autografy i robiłem sobie zdjęcia. Aż Iza wszystko kupiła, wróciła i słusznie miała pretensje, że po co ja z nią w ogóle na te zakupy jechałem. Męczyło mnie to, że moja córka bała się ludzi, bo zawsze ktoś do nas leciał. A jak Karolina była bardzo mała, to bała się nawet mnie, bo z domu wyjeżdżałem na parę tygodni i jak wracałem, to po prostu mnie nie poznawała.
Nie żałujesz trochę, że Karolina jest jedynaczką?
- Trochę tak. Ale najpierw nie chciałem jeszcze bardziej obciążać Izy. Przecież spadłoby na nią wychowywanie drugiego dziecka prawie że samotnie. Mnie nigdy w domu nie było i mówiliśmy sobie, że na kolejne dziecko przyjdzie czas, gdy córka podrośnie. A później już było nam wygodnie z tym, że mamy odchowane. Najlepiej chyba mieć dzieci w krótkim odstępie czasu, pobyć trochę dłużej w pieluchach niż wracać do nich po latach przerwy. Iza ma trochę żalu do swoich rodziców, że jest jedynaczką. Mówi, że gdyby nie to, może inaczej by do sprawy podeszła. Ja mam starszą o dwa lata siostrę, ona ma dwoje dzieci, jej córka już ma dwoje dzieci, a moja babcia to miała czwórkę.
Ta słynna babcia, z którą mieszkałeś i która pomagała ci się ukrywać w szafie przed dziennikarzem?
- Tak, babcia Hela. Teraz ma już 85 lat.
Ty dziadkiem jeszcze nie jesteś?
- Jeszcze nie. Śmiejemy się z żoną, że jak się Karolina szybko postara, to dobrze, bo jeszcze tak młodo wyglądamy, że będziemy mogli zabrać wnuczka albo wnuczkę na wakacje i mówić, że to nasze!
Na przełomie 2000 i 2001 roku, czyli w momencie wybuchu małyszomanii, byłeś 23-latkiem mającym żonę, trzyletnią córeczkę i siłą rzeczy ciągle będącym z dala od nich. To całe szaleństwo wpływało na twoich najbliższych, na ciebie, a musieliście się w tym odnaleźć oddzielnie. Wyobrażam sobie, że sporo czasu spędzałeś wtedy z psychologiem Janem Blecharzem.
- Tak, ale najpierw minęło sporo czasu, zanim Jasiowi zaufałem. Dwa a może nawet trzy lata. Mnie nie jest łatwo tak się otworzyć, żebym opowiadał, co mnie boli. A przecież sportowiec to jest człowiek i ma ludzkie problemy, życiowe. Częściej przytłacza nas nie to, co się dzieje w sporcie, tylko kłopoty, które mamy do rozwiązania prywatnie. Bardzo ważne jest, żeby mieć kogoś, z kim o tym można pogadać. Dobry psycholog jest bardzo potrzebny, ale cenny może być też trener, z którym się ma fajną relację. Chyba najgorsze jest, gdy wszyscy wokół cię chronią przed tym, co się dzieje w twoim życiu, gdy ci o czymś nie mówią, bo masz ważne zawody. Kiedyś dopiero po konkursie w Innsbrucku dowiedziałem się, że półtora dnia wcześniej spalił mi się dom.
Kiedy spalił ci się dom? Który to był rok?
- Spalił się nam dom, w którym prowadziliśmy fundację. Wszyscy pilnowali, żebym się o tym nie dowiedział, bo się bali, że wtedy będzie po mojej walce o wygranie Turnieju Czterech Skoczni. Nie wiem, czy to nie było w 2001 roku, gdy w Innsbrucku wygrałem. Chociaż chyba nie, to chyba było z rok-dwa później.
W Innsbrucku w 2001 roku to ty miałeś inny pożar - bałeś się czy lekarstwo, jakie przyjmujesz na przeziębienie nie ma w składzie jakiejś zakazanej substancji i czy nie zostaniesz przez to zdyskwalifikowany za doping.
- W tamtych czasach jak coś ci dolegało, to sobie cyckałeś na noc tabletkę i już. Dziś to wygląda całkiem inaczej, każdy ma listę zakazanych lekarstw i tego pilnuje. Wtedy rzeczywiście w naszej ekipie zrobiło się nerwowo.
Gdyby okazało się, że w tym twoim lekarstwie było coś niedozwolonego, to najgorzej mieliby chyba Blecharz i Żołądź. Nikt by nie uwierzył w prawdę, wszyscy uznaliby, że "doktory" cię czymś celowo szprycowały i że to dzięki temu twoja forma tak wystrzeliła.
- Na pewno by tak było. Świat już był strasznie podejrzliwy, już przecież nawet bułki z bananem wszyscy zaczęli jeść, bo uznawali, że coś musieliśmy odkryć i że może to jest właśnie to! Ale gdyby się okazało, że mam w organizmie coś niedozwolonego, to jednak najbardziej przerąbane miałbym ja. Zawsze największą winę ponosi zawodnik, bo przecież to on coś przyjął.
Dlatego płakałeś z nerwów, gdy czekałeś aż eksperci z polskiego antydopingu sprawdzą czy twój lek jest czysty?
- Płakałem? Nie przypominam sobie czegoś takiego. Raczej sztab się bardzo martwił. Oni mi nawet początkowo nie mówili, że ten mój lek trzeba sprawdzić.
"Adam usiadł na krawężniku w garażu i płakał. Pytam, co jest i się okazuje, że przed wyjazdem na Turniej Adam się trochę przeziębił, więc poszedł do naszego doktora w Wiśle, ten mu przepisał leki i Adam je sobie brał. Idąc na kontrolę sobie o tym przypomniał, powiedział profesorowi i obaj się zamartwiali" - tak to zapamiętał Apoloniusz Tajner.
- Uwielbiam Pola, ale pewne rzeczy pamiętamy trochę inaczej, ha, ha!
Twój były trener opowiedział mi też na przykład o tym, jak omal nie zabiłeś profesora Żołądzia. Co się wydarzyło w waszej szatni na mistrzostwach świata Lahti 2001?
- Mieliśmy bardzo dobry kontakt. Ha, ha, to właśnie o kontakcie będę mówił. Profesor różne sztuczki pokazywał, a ja się bawiłem dwoma gwoździami, które znalazłem na podłodze i w pewnym momencie mówię tak: "Profesorze, niech pan weźmie te gwoździe, przejdzie tu, przejdzie tam, teraz niech się pan schyli" a on wszystkie moje polecenia wykonywał, aż zbliżył się do gniazdka. Wtedy się zacząłem śmiać, że ostatnim jego zadaniem jest włożenie tych gwoździ w kontakt. Profesor zdębiał, a po chwili wyryczał: "Adaś! Przeeestań! Chciałeś mnie zabić?".
Ty też widziałeś zachlapany na czerwono pokój "doktorów" po tym jak wygrałeś Turniej Czterech Skoczni? Podobno wybuchł im szampan.
- Mnie tam nie było. Nie potwierdzam.
A propos alkoholi - masz w domu "Małyszówkę"?
- Co takiego?
Wódkę, którą przez chwilę nielegalnie produkowali Czesi.
- A, faktycznie, była mała afera! Edi Federer i działający z nim Jacek Kisielewski szybko takie sprawy wyjaśniali. Reagowali, gdy tylko ktoś produkował takie rzeczy jak na przykład kieliszki do wódki i kufle do piwa z moją twarzą i hasłami typu "Wypij z Małyszem".
Edi Federer to najbarwniejszy człowiek, jakiego spotkałeś w skokach?
- Bardzo możliwe. Był strasznym cholerykiem, ale też wielkim profesjonalistą.
Podobno on dostawał kilkaset tysięcy od tych sponsorów, od których nasi działacze nie umieli zdobyć kilku tysięcy.
- To jest różnica między profesjonalistą i amatorami. W tamtych czasach w związku nie było pieniędzy i jak ktoś załatwił tysiąc czy dwa, to już było poczucie, że jest sukces. Nasi działacze zupełnie nie znali realiów. Federer pokazywał nam wszystkim, jak wygląda wielki świat biznesu.
Na ile opiewał kontrakt z RedBullem, który Federer przywiózł ci do Ramsau tuż przed Turniejem Czterech Skoczni 2000/2001 po tym jak Andreas Goldberger do niego zadzwonił i powiedział, że ty tę imprezę wygrasz?
- Już nie pamiętam na sto procent, ale to było chyba 20 tysięcy euro rocznie.
Nie dziwię się, że kilka dni później w Innsbrucku na oczach szefa RedBulla, Dietricha Mateschitza, Federer porwał ten kontrakt i dostałeś lepsze warunki.
- Ale 20 tys. euro na tamte lata to już były naprawdę dobre pieniądze. Tylko że Federer był honorowym człowiekiem i jak uważał, że ktoś zasługuje na więcej, to umiał więcej załatwić. Tak samo było z firmą Loos - załatwił kontrakt, a jak wygrałem Turniej Czterech Skoczni, to zorganizował mi też ekstra premię.
Czy z RedBullem masz dożywotni kontrakt?
- Nie wiem, chyba nie. Firma ma paru takich ambasadorów, którzy są w grupie "Legends". Są w niej ze mną m.in. "Goldi" [Andreas Goldberger] i "Morgi" [Thomas Morgenstern], jest kilka osób z innych dyscyplin. Ale nie wiem, jaki jest dalszy zamysł firmy.
Parafrazując "Kiler-ów 2-óch" - nie urywa się kurze złotych jaj.
- Wiem, że faktycznie nadal przynoszę RedBullowi bardzo duże profity. Bo mimo że od lat nie jestem czynnym sportowcem, to ciągle jestem bardzo popularny i badania pokazują, że ludzie też mnie bardzo kojarzą z RedBullem.
A nie jest problemem to, że jako prezes pewnie już nie za bardzo możesz wyglądać jak słup reklamowy?
- Teoretycznie mógłbym się ubierać dowolnie, ale postanowiłem sobie, że na sportowo będę się ubierał, jeżdżąc na zawody, a na oficjalne wystąpienia i na spotkania jednak wypada, żebym założył koszulę i marynarkę.
W tej koszuli i marynarce wyglądasz tak, że wielu kibiców może cię nie poznać.
- Różne mody były i człowiek się czasami śmiesznie próbował w nie wpasować.
Z perspektywy lat największym obciachem był kolczyk w uchu, który straciłeś dopiero po upadku w Salt Lake City w 2004 roku?
- Możliwe! A najlepsze, że Amerykanie mi go wyjęli, jak mnie brali nieprzytomnego na rezonans, zawinęli ten kolczyk w kawałek papieru toaletowego i mi go włożyli do kieszeni. Dowiedziałem się, że to był kolczyk, a nie zwykły kawałek papieru długo po tym, jak już popłynął do kanalizacji. Miałem też kiedyś niezłe włosy - balejaż. Starałem się być modny, ha, ha!
Włosy to jeszcze lepsze miał Martin Schmitt. Na MŚ w Lahti, prawda?
- Musiał się przefarbować na czerwono po tym, jak zdobył złoto. Nie wierzył, że ze mną wygra i poszedł w swojej ekipie na taki zakład. A później myśmy golili wąsa Piotrka Fijasa, bo on powiedział, że jak ja wygram drugi konkurs, to pozwoli.
Fijas mi opowiadał, że wpadł na ten pomysł, żeby rozładować atmosferę po twoim srebrze. Młodszym kibicom to się pewnie wydaje nierealne, że zdobyłeś pierwszy medal dla Polski na narciarskich MŚ od 23 lat, a zamiast radości było rozczarowanie.
- Banieczka była niesamowicie napompowana, że musi być złoto, że nic innego się nie liczy.
Tak szczerze - miałeś wtedy poczucie, że Schmittowi bardzo pomogło szczęście, że mu podwiało i dlatego wyprzedził cię w drugiej serii?
- Może z przelicznikami za wiatr to ja bym wygrał. Ale tęsknię za skokami bez przeliczników. Dobrze, że FIS dodaje i odejmuje punkty za wysokość belki startowej. Trzeba mieć możliwość skracania i wydłużania rozbiegu, bo dzięki temu już nie musimy restartować konkursów, co kiedyś było zmorą skoków. Ale wysokością najazdu trzeba dobrze zarządzać. A jeśli chodzi o punkty dodawane i odejmowane za wiatr, to system został stworzony już ponad 10 lat temu i jest cały czas bardzo nieczytelny dla kibiców. Nikt go nie rozwija, a skoro wiadomo, że FIS już się z tego nie wycofa, to wypadałoby go udoskonalać.
Wróćmy do pytania - miałeś kiedyś poczucie niesprawiedliwości? Na przykład w 2001 roku w Engelbergu, gdy byłeś czwarty, chociaż zwycięzcę przeskoczyłeś w sumie o 2,5 metra?
- Raz się naprawdę wkurzyłem. To były loty na Kulm - tam mi zabrali już nie pamiętam czy 10 czy aż 20 metrów.
Jak to możliwe?
- Dawne czasy, jeszcze byłem nieznany. Skok był w kwalifikacjach i trenerowi Fijasowi od razu coś nie pasowało. Mówił do głównego trenera, do Mikeski: "Kurczę, Pavel, jestem przekonany, ze Adam lądował dużo dalej". Pojechaliśmy do hotelu, Fijas zaczął analizować skok i okazało się, że sędziowie pomylili linie, naprawdę mi zabrali dużo metrów i przez nich nie dostałem się do konkursu. Na protest już było za późno.
W Engelbergu Reinhard Hess krzyknął "Ohne telemark", a sędziowie zaniżyli ci noty - to nie bolało?
- To nie Hess, tylko jego asystent Wolfgang Steiert. Co zrobić? Krzyknął, sędziowie posłuchali i wygrał Stephan Hocke.
Polskich kibiców chyba najbardziej boli dziura, którą na mniejszej z olimpijskich skoczni zrobił Noriaki Kasai. Krótko po jego upadku wpadłeś w to miejsce i zamiast prowadzić po pierwszej serii, z powodu obniżonych not byłeś trzeci.
- Nie można mieć wszystkiego: tak myślę o tym, że nie mam olimpijskiego złota. Gdybym prowadził po pierwszej serii, to wszystko mogłoby się potoczyć inaczej. Szczerze - miałem duży niedosyt, chociaż to był pierwszy polski medal na zimowych igrzyskach od dawna.
Od 30 lat i złota Wojciecha Fortuny.
- A jak później zdobyłem jeszcze srebro na dużej skoczni i wszyscy mnie pytali czy te dwa medale bym zamienił na jeden złoty, to się tym strasznie wkurzałem i odpowiadałem, że nie zamieniłbym dwóch medali na jeden. Z perspektywy czasu oczywiście bym zamienił.
Gdy Kamil Stoch zdobył swoje pierwsze olimpijskie złoto, powiedziałeś, że ono jest warte więcej niż twoje trzy srebra i jeden brąz.
- Taka prawda. Ale naprawdę nie można mieć wszystkiego i trzeba się cieszyć z tego, co się ma.
Żałowałeś, że na igrzyskach w Vancouver Simon Ammann miał tę chyba najważniejszą sprzętową nowinkę współczesnych skoków? Mniej śledzącym skoki wyjaśnijmy, że Szwajcar miał wtedy całkiem inne wiązania i one się tak sprawdziły, że już od lat wszyscy takich używają.
- Myślę, że Ammann mi nawet pomógł, bo strasznie zagotował Austriaków. Oni byli w wielkim gazie, Morgenstern i Schlierenzauer mogli zdobyć złote medale, ale zamiast się skupiać na skokach, toczyli wojnę o ich zdaniem nielegalny sprzęt Ammanna. Simon bardzo mocno inwestował w szukanie przewag technologicznych. Miał od tego świetnych speców. Wiązania wymyślił mu serwismen Gerhard Hofer.
A później, tuż po igrzyskach, tobie w Finlandii ktoś dostarczył podobne i ktoś ci je od razu na skoczni ukradł.
- O kurczę, to już nawet nie pamiętam! Coś mi teraz świta, ale szczegółów ci nie podam.
Mówiłeś, że ty i twoja żona moglibyście udawać, że jesteście młodymi rodzicami i ty się tak młodo czujesz, mimo 45 lat?
- Ruszam się, za bardzo się nie zapuściłem. Pomaga mi to, że od dziecka uprawiałem mnóstwo różnych sportów. Zanim zostałem skoczkiem, byłem dwuboistą. Długo grałem w piłkę, biegałem też w przełajach, ścigałem się na rowerach i przez lata miałem mnóstwo akrobatyki.
Zrobisz salto?
- Dawno nie robiłem, ale myślę, że dałbym radę. Kiedyś wszystko się fikało bez problemu - salto z miejsca, z rozbiegu, salto po drzewie do tyłu, fiflak, gwiazda, a teraz przewrotu dzieciaki nie umieją zrobić. To wszystko później mi się bardzo przydawało, choćby gdy się musiałem ratować przed upadkiem. Albo jak już się nie dało obronić, to żeby upadać tak, żeby się jak najmniej poturbować.
Zbyt wielu upadków to ty nie miałeś.
- Na szczęście mało ich miałem.
Najpoważniejszy to ten z Salt Lake City, po którym przedwcześnie skończyłeś sezon 2003/2004?
- Na pewno ten był najcięższy. Straciłem przytomność, miałem problem z kręgosłupem, a i psychika ucierpiała. Wiedziałem, że muszę skończyć sezon jakimś skokiem. To już był koniec zimy, warunki były bardzo trudne, ale jeszcze uprosiłem w Zakopanem, żeby mi skocznię przygotowali. Pojechałem z Łukaszem Kruczkiem, skoczyłem pięć razy, przekonałem się, że jest wszystko w porządku i dopiero spokojnie zamknąłem sezon.
W pierwszym z tych pięciu skoków pewnie klepnąłeś na bulę?
- Nie, skoczyłem najlepiej. Bałem się, nie myślałem, co i jak zrobić, poszło z automatu. Kolejny raz się wtedy przekonałem, że Jasiu Blecharz miał rację, gdy mi powtarzał, że skoczek jest najlepszy wtedy, kiedy odetnie sobie głowę i nie kombinuje.
Pierwszy raz to ci się chyba sprawdziło jeszcze na długo zanim poznałeś Blecharza? Myślę o Oslo i twoim pierwszym zwycięstwie w karierze i krwotoku z nosa.
- Tak, byłem przeziębiony i faktycznie bardziej się skupiałem na tym, żeby się nie pobrudzić krwią niż na skoku. Efekt był taki, że skok wyszedł perfekcyjnie, awansowałem z piątego miejsca na pierwsze i wygrałem pożegnalny konkurs Jensa Weissfloga, mojego idola. To był mój początek.
