Simon Ammann bardzo dobrze radził sobie podczas Turnieju Czterech Skoczni i tuż przed nim. W pierwszych trzynastu konkursach czterokrotnie stał na podium, dwukrotnie będąc na drugim miejscu i dwukrotnie zajmując trzecie miejsca, w tym podczas zawodów w Oberstdorfie, otwierających TCS.
11 stycznia 2002 roku zaplanowano treningi i kwalifikacje przed zawodami Pucharu Świata w niemieckim Willingen. Ammann podczas sesji treningowej uległ bardzo poważnemu wypadkowi. Szwajcar źle wyszedł z progu, natychmiast obrócił się na bok i runął na zeskok, uderzając twarzą o bulę. Kilkukrotnie przekoziołkował po uderzeniu o śnieg i długo wydawało się, że jest nieprzytomny.
Ammann z pomocą służb medycznych opuścił zeskok na własnych nogach. Szybko pojawiły się pierwsze informacje o obrażeniach Szwajcara - oprócz licznych stłuczeń miał doznać także lekkiego wstrząśnienia mózgu. Bardzo mocno ranił także twarz. Po przewiezieniu do szpitala potwierdzono pierwszą diagnozę o wstrząśnieniu mózgu. Okazało się jednak, że uszkodził także kręgi szyjne Dwa dni po wypadku Szwajcar został wypisany do domu.
Simon Ammann zniknął na miesiąc z Pucharu Świata
Berni Schoedler, ówczesny trener kadry szwajcarskiej, natychmiast podjął decyzję o wycofaniu Simona Ammanna z zawodów Pucharu Świata. Tym samym Szwajcar nie wystąpił w Zakopanem, Hakubie i Sapporo. To miało dać 20-letniemu wówczas Ammannowi czas na dojście do pełni sił i przygotowanie do zbliżających się igrzysk olimpijskich.
)
Simon Ammann wykorzystywał czas na trening podczas dwóch obozów, w St. Moritz, a następnie na Grosse Titlis w Engelbergu. Jak opisywał Berni Schoedler w rozmowie z Jakubem Balcerskim, już wtedy Szwajcar pokazywał kapitalną dyspozycję. - Simon dopiero wrócił po groźnym upadku, a już oddawał po kilka niesamowitych skoków. Był na niezwykłym poziomie. Wiedzieliśmy, że to może dać mu miejsca w czołówce - przyznał po latach trener Ammanna.
Schoedler opisał także pierwsze chwile po upadku. - Nie był to pierwszy upadek, który widziałem. Na wieży trenerskiej to wszystko dzieje się też jakby szybciej. Nie możesz dojrzeć wszystkiego. Widziałem tylko, że jego narta znalazła się w miejscu, w którym nigdy nie powinna być. W górę wzbiło się też sporo śniegu. Czekałem na informacje z karetki i od fizjoterapeuty. Przekazał, że jego twarz nie wygląda najlepiej - podkreślił. - Nie wyglądał zbyt dobrze. Wszędzie miał rany. Dziwnie było widzieć go takim. Ale został mu uśmiech i już w szpitalu opowiadał żarty, historie. Trzymał się go dobry humor. To był dobry znak - dodał Schoedler.
Nikt nie dawał szans Ammannowi na sukces
Tuż przed rozpoczęciem igrzysk nikt nie dawał jednak Ammannowi większych szans na sukces. W ocenach bukmacherów dwa złote medale indywidualne miał zdobyć Sven Hannawald, który wyprzedzał w notowaniach Adama Małysza. Ta dwójka znakomicie spisała się już w kwalifikacjach przed konkursem na skoczni normalnej. Niemiec je wygrał, a Małysz oddał najdłuższy skok, jednak stracił na notach za styl i był 3. Rozdzielił ich... właśnie Ammann, który skoczył metr krócej od Polaka, tyle samo co Hannawald.
)
Ammann prowadził już po pierwszej serii konkursu na skoczni normalnej, choć pół metra dalej skoczył Małysz. Znów jednak Polak został oceniony znacznie niżej przez sędziów, przez co był dopiero 3. W drugiej serii nic się nie zmieniło - Ammann zdobył złoty medal, wyprzedzając Hannawalda o 1,5 punktu. Małysz zdobył brąz, co było pierwszym zimowym polskim medalem olimpijskich od złota Fortuny z 1972 roku.
Trzy dni później scenariusz się powtórzył. Ammann prowadził po pierwszej serii, choć tym razem ex aequo z Hannawaldem, Małysz był 3. Szwajcar skoczył 133 metry, najdalej w konkursie, a przede wszystkim dalej od Niemca, który dodatkowo nie ustał swojego skoku. Tym samym Ammann zdobył swój drugi złoty medal, Małysz po skokach na 131 i 128 metrów zdobył srebro, a brąz trafił w ręce Mattiego Hautamaekiego. Hannawald był ostatecznie 4, przegrywając medal o zaledwie 0,7 punktu.
Jak się okazało, to był początek wielkiej kariery Simona Ammanna. Choć w Stanach Zjednoczonych, nawet po zdobyciu tytułu mistrza olimpijskiego, nadal nie był rozpoznawalny. - Po wszystkich kontrolach, wywiadach i obowiązkach było już późno, więc to było w zasadzie jedyne wyjście. Mieliśmy podstawionego chevroleta, którym zjechaliśmy ze skoczni do wioski, ale wiedzieliśmy, że najlepiej będzie zatrzymać się coś zjeść po drodze. Stanęliśmy w McDonald's i zamówiliśmy. Świetnie bawiliśmy się z ludźmi, którzy też tam przyszli. Nie tyle nie znali Simona, ile byli nim zafascynowani, ale nie wiedzieli, że stoi obok nich. Mówili o tym bohaterze przestworzy, który zdobył dwa złote medale. A Simon Ammann stał obok i tylko kiwał głową. Zagadywał: "Tak, musi być niezły, co?" - opowiedział Schoedler.
Po ośmiu latach, w 2010 roku, był już najbardziej utytułowanym skoczkiem w historii igrzysk olimpijskich. Wraz z Mattim Nykaenenem miał cztery złote medale, choć to Szwajcar zdobył wszystkie medale w konkursach indywidualnych. W Vancouver dwukrotnie wyprzedził Adama Małysza
