Turniej Czterech Skoczni. Dawid Kubacki wreszcie odleciał jak jego helikoptery

Swoją prawdziwą wartość temu szkoleniowcowi Kubacki chciał udowadniać przez zimę 2015/2016, razem z odsuniętym od kadry A w tym samym czasie Maciejem Kotem. Dawid zdobył 182 punkty w PŚ, a sezon wcześniej miał ich tylko 35. W Kuopio osiągnął "życiówkę", kończąc zawody na siódmym miejscu. Ale już wtedy chciał więcej, bo już wtedy przekonał się, że stać go na więcej. - Dawid chciał racjonalnych argumentów za zmianą techniki i je dostał. Później chciał na skoczni sprawdzić jak to wszystko będzie działać. I szybko się przekonał, że warto skakać po nowemu. W pierwszych startach w Pucharze Kontynentalnym w Kranju dwa razy wygrał, a później wygrał też dwa pierwsze konkursy Letniej Grand Prix - przypomina Maciusiak. - Miał szansę wygrać cały cykl, ale był piąty, bo odpuściliśmy końcówkę, zrezygnowaliśmy ze startów. Bardzo mocno się wtedy szykowaliśmy na start zimy. Teraz inaczej bym to wszystko poprowadził. Spokojniej. Ale łatwo nie było, bo my ciągle musieliśmy walczyć o prawo startów w Pucharze Świata, cały czas oczekiwano, że będziemy udowadniać, że to się nam należy, mimo że skoczkowie z kadry A byli w słabszej formie. Doszło do tego, że między konkursami nie można było odpocząć. Na szczęście u Stefana Horngachera takich rzeczy już nie ma - dodaje trener.

Maciusiak prowadził Kubackiego tylko przez rok, ale to musiał być dla Kubackiego rok wyjątkowy. Jesienią, po wygraniu Letniej Grand Prix, właśnie Maciusiakowi skoczek dziękował. Podkreślał, że zmianom wprowadzonym przez byłego serwismena kadry zawdzięcza dołączenie do światowej czołówki. Trener opiekujący się obecnie kadrą juniorską mówi, że z Dawidem się zżył, że cały czas mają bardzo dobry kontakt. Jaki jest według niego Kubacki? - O Piotrku Żyle się mówi, że to uparciuch, a Dawid wcale nie jest taki łatwiutki w prowadzeniu. Ale to nie znaczy, że z nim się źle pracuje. Przeciwnie. On każdy błąd stara się od razu wyeliminować i zawsze chce, żeby mu od podstaw tłumaczyć, dlaczego ma coś zrobić. Mówię mu, żeby tyłek trzymał trochę wyżej na dojeździe, a on pyta, co mu to da. Większość zawodników się nie zastanawia, jak powiesz zrób, to zrobi, a z Dawidem trzeba usiąść i cierpliwie mu wszystko poopowiadać. Najważniejsze, żeby zrozumieć, że warto tak do niego podejść. On potrzebuje wiedzieć jak najwięcej, bo dzięki temu wyraźnie lepiej sobie wszystko układa - tłumaczy Maciusiak.

- Dawid to jest wyjątkowy gość. Nasz mózgowiec. Bardzo bystry, cały czas pyta, analizuje swoją pracę, naszą pracę. Chce wiedzieć, dlaczego coś robimy tak, a nie inaczej. I wszystko czego się dowie od razu wprowadza do swoich skoków. Dobrze się z nim pracuje - zgadza się Horngacher, który w ten sposób opisywał Kubackiego w rozmowie z Pawłem Wilkowiczem przed startem sezonu.

Kubacki nie ogląda piłki nożnej i - jak się okazuje - przesadnie nie interesuje się również skokami. - Na pewno nie jest kibicem sportu. A już piłką absolutnie nie się nie pasjonuje. Ma swój świat. Kiedy razem jeździliśmy na zawody, to zauważyłem, że on nawet nie znał swoich rywali. Rozpoznawał tylko tych, którzy byli obok niego na liście startowej, bo do nich się już przyzwyczaił - mówi Maciusiak. I żartuje: - Dobrze, że na podium w Oberstdorfie z Dawidem stanęli Kamil i Richard Freitag, bo gdyby nie trafiło na gwiazdy, to Dawid mógłby nie wiedzieć, z kim wymienia gratulacje.

Niewykluczone, że po konkursie w Oberstdorfie Kubacki słowa uznania odebrał m.in. od zwycięzcy Rajdu Dakar. - Na miarę swoich możliwości Dawid jest aktywnym członkiem sekcji modelarskiej Aeroklubu Nowy Targ - mówi nam jego prezes, Paweł Kos. - To bardzo zapalony pasjonat lotnictwa. Myśli o tym, żeby w przyszłości szkolić się na szybowcach czy samolotach. Wiadomo, że teraz czas mu na to nie pozwala, ale modelarstwem cały czas się zajmuje i u nas na lotnisku przebywa - dodaje. - W naszych szeregach mamy też Rafała Sonika, mistrza Dakaru jeżdżącego na quadach. Nasz aeroklub ma więc dwóch mistrzów sportu. Rafał jest pilotem samolotowym, Dawid pewnie kiedyś też zrobi takie uprawnienia. Jestem przekonany, że będzie chciał iść w tym kierunku. Dla własnej przyjemności. Przecież doskonale się odnajdzie w powietrzu - mówi Kos.

Kubacki ma swój świat, ale nie jest tak, że nie potrafi funkcjonować poza nim. Szkołę życia przeszedł bardzo szybko. - On tak jak Zbyszek Klimowski pochodzi z Nowego Targu i kiedy tam był klub, to trenował w nim u Zbyszka. Ale gdy klub się rozpadł, to Zbyszek wziął go ze sobą do Zębu i tam Dawid musiał się odnaleźć w grupie z chłopakami starszymi o dwa, a nawet trzy lata, jak Kamil Stoch. U dzieci taka różnica to przepaść, trudno wygrać nawet z chłopakiem o rok starszym, bo jest silniejszy, wyższy, ma lepsze parametry. Za to na pewno w takich warunkach można sobie wyrobić charakter - mówi Kazimierz Długopolski, sportowy wychowawca m.in. braci Kotów.

Kubacki skakać zaczął w tak wczesnym wieku, że swoich początków dokładnie nie pamięta. Wiadomo, że miał pięć lat, kiedy oglądając transmisję telewizyjną jakiegoś konkursu, zaczął krzyczeć, że chce być jak Kazuyoshi Funaki. Mniej więcej w tamtym czasie trener Klimowski miał zobaczyć, jak Dawid zjeżdżając na nartach z innymi dziećmi, usypuje sobie ze śniegu górki i bawi się w skoczka. Dlatego zaproponował rodzicom, by malec zaczął naprawdę ćwiczyć ten sport.

- Dawid był zawsze cichym, spokojnym chłopakiem. Drobny, niski, ale fizyczne braki nadrabiał wielką pracowitością. Kamil był zupełnie inny, jego zawsze wszędzie było pełno, on już jako dziecko mówił o swoich wielkich marzeniach - opowiada Klimowski, który od lat pracuje ze swoimi wychowankami, będąc asystentem w kadrze - teraz Horngachera, a wcześniej Kruczka.

- Dawida zapamiętałem głównie z tego, że zawsze był cierpliwy i małymi kroczkami szedł w górę. On się nigdy na nic nie skarżył i nie zniechęcał. Inni narzekali, że coś ich boli, że są zmęczeni, a on nigdy. Naprawdę - słowa poprzedników potwierdza trener Jarząbek.

Na co teraz będzie stać Kubackiego? Czy wyczekiwane miejsce na podium stanie się dla niego trampoliną do kolejnych sukcesów? - Na pewno z Dawidem był jakiś mały problem. Nikt z nas tego nie ukrywał. Każdy widział, że on skacze bardzo dobrze na treningach i w kwalifikacjach, a w zawodach występuje u niego napięcie, przez co już jego pozycja dojazdowa nie jest tak swobodna i ciężko mu wszystko płynnie wykonać - mówi Klimowski. - Jego od początku sezonu było stać na dobry wynik, ale ten wynik nie przychodził. Ważne, że Dawid cały czas pracował ze swoją panią psycholog, do tego troszkę odpoczął przez święta, przemyślał wszystko i wreszcie przyszedł przełom - dodaje. - W sztabie jesteśmy przekonani, że ten jeden dobry wynik uwolni Dawidowi głowę. Teraz on powinien skakać na pełnym luzie, a dzięki temu walczyć o największe rzeczy - kończy asystent Horngachera.