Przykro było oglądać ostatni punkt w czwartkowym starciu w Lublanie: zagrywkę Michała Kubiaka w pół siatki. Przykro było patrzeć w strefie mieszanej na Vitala Heynena: smutnego, zdaje się że mocno zaskoczonego. Półfinał ze Słoweńcami był ogromnym rozczarowaniem. Ale czy był tragedią, jak został nazwany przez niektórych komentatorów? Szansa na medal nadal jest, a medale mistrzostw Europy Polska miała w XXI wieku tylko dwa razy. W półfinale nie była od 2011 roku. Od kiedy możemy sobie pozwolić na to, by porażki w półfinałach uważać za katastrofę?
Katastrofą nie są pojedyncze porażki. Katastrofą byłoby, gdyby zniknęło to wszystko, co napędza siatkówkę na co dzień. Rzesze kibiców, czternaście hal, w których podczas sezonu można oglądać z trybun ekstraklasę mężczyzn: od Gdańska przez Warszawę, Lubin, Katowice i Rzeszów. Transmisje tak rozbudowane, że kiedy w pochmurny zimowy dzień nie będę chciała niczego poza kubkiem herbaty z cytryną, kocem i meczem, cała polska siatkówka będzie w zasięgu pilota. Tak samo ta reprezentacyjna, która transmitowana jest przez dwie stacje telewizyjne. Porażka w Lublanie boli, ale zachowajmy proporcje. Nadal w wielu siatkarskich sprawach jesteśmy szczęściarzami.
Wilfredo Leon staje się coraz lepszy
Jesteśmy też szczęściarzami, bo mamy Wilfredo Leona. Kubańczyk przez wielu określany jest mianem najlepszego siatkarza na świecie. Jest młody - ma 26 lat, więc jeszcze kilka lat w reprezentacji pogra. Z każdym rokiem zyskuje doświadczenie i staje się jeszcze lepszym siatkarzem. Nawet przez ostatnich kilka tygodni w szeregach biało-czerwonych zrobił postępy. Z zawodnika mało użytecznego w przyjęciu, którego koledzy z drużyny musieli zasłaniać w tym elemencie, stał się jednym ze stabilniejszych graczy. Statystyki mówią same za siebie. 27 lipca w sparingowym spotkaniu z Holandią 8 piłek przyjął z 12 procentową skutecznością. W meczu półfinałowym ze Słowenią przyjmował 22 razy - efektywność wzrosła do 45 procent.
Mamy wielkie szczęście, bo nasza męska kadra sama wykreowała sobie bohaterów. Michał Kubiak był wiecznie za niski (ma 191 cm), a kiedy w 2008 roku przechodził do Hapoelu Kirjat Atta nikt nie stawiał na jego przyszłość w reprezentacji. Fabian Drzyzga nie dość, że walczył z presją nazwiska, to jeszcze z tym, że nieustannie był porównywany do jednego z największych - Pawła Zagumnego, z którym wspólnie w 2014 roku wywalczył mistrzostwo świata. Maciej Muzaj, który poprowadził polski zespół do wygranej w meczu z Francją w turnieju kwalifikacyjnym do igrzysk olimpijskich, bywał wcześniej nazywany „Maćkiem, do którego nie wolno posyłać piłek po 20. punkcie”. Aleksander Śliwka jeszcze rok temu na mistrzostwach świata z frustracji kopał bandę w meczu z Francją. Kilka dni później poprowadził kadrę do wielkiego zwycięstwa z USA. Historia Bartosza Kurka, złotego dziecka polskiej siatkówki, które później potrzebowało lat, by znaleźć dawnego siebie, to materiał na osobną publikację.
Polacy mogą pozwolić sobie na luksus cierpienia i narzekania
Bogactwo dobrych wyników siatkarzy było ostatnio takie, że dziś możemy sobie pozwolić na luksus cierpienia, że jesteśmy w czwórce najlepszych drużyn kontynentu, ale nie tak wysoko, jak sobie wymarzyliśmy. Luksus narzekania, choć cel na ten sezon został już zrealizowany - było nim wywalczenie kwalifikacji olimpijskiej. W „gratisie” dostaliśmy brązowy medal Ligi Narodów wywalczony przez najszerszy skład siatkarski na świecie. I szansę na medal ME w sobotę - szansę w drugim podejściu, ale jednak. Tak, też czuję zawód. Ale też pamiętam o kontekście: jakkolwiek skończą się mistrzostwa, Polska zajmie w nich najlepszą lokatę od ośmiu lat. A ja mam to szczęście, że mogę sobie na to ponarzekać.
