Nie chciał pan tym wszystkim rzucić, kiedy po porażce na ME rozpętało się "piekiełko medialne"?
- Chciałem, ale nie z powodu "piekiełka".
A z jakiej przyczyny?
- Krytyka w naszym zawodzie jest częścią pracy i nie można na nią narzekać, jeśli jest konstruktywna. Jeżeli ktoś zarzuciłby mi coś, co miałoby swoje podstawy, to bardzo bym się tym przejął i przeanalizował. To, co mówiono we wrześniu w większości było zbudowane na emocjach - na żalu spowodowanym utratą tego, co wszyscy chcieliby osiągnąć, w tym ja.
Zastanawiałem się nad sensem tej pracy, bo jest ona bardzo niewdzięczna. Przez 10 lat można budować swoją "markę" i jeden słabszy turniej powoduje, że zostaje się na lodzie. Na nim nie znajduje się jednak tylko trener, ale również jego rodzina. Miałem przez to wszystko sporo przemyśleń i po raz pierwszy z powodu siatkówki słabo spałem. Nie ze strachu - zastanawiałem się, co zrobić dalej.
Co pana zawróciło w stronę siatkówki?
- Zawróciło mnie to, że kocham ten sport. Nasz zawód nie daje jednak komfortu nawet w kontekście spraw ekonomicznych. Jeśli zostajemy zwolnieni, to z bardzo krótkimi odprawami, które kończą się po kilku tygodniach. Nie mówi się o tym, że można przenieść rodzinę na drugi koniec globu, a następnie po miesiącu czy dwóch wracać z nią ponownie do miejsca, z którego się wyszło. Nie jesteśmy piłką nożną, w której trener dostaje milion odprawy i może spokojnie czekać na kolejne szanse. W siatkówce trzeba reagować. Jeśli traci się pracę we wrześniu, czyli na starcie sezonu ligowego, to należy liczyć się z tym, że kolejny rok spędzi się bez niej.
Jednym z największych zarzutów w stosunku do wyboru polskiego trenera na selekcjonera kadry było to, że brak mu będzie doświadczenia w samodzielnym prowadzeniu przedstawiciela którejś z europejskich lig. Wie pan, kto jest jedynym takim szkoleniowcem w tym momencie?
- Tak, wiem. Nie ma to jednak w tej chwili znaczenia. Problem polega na tym, że polska siatkówka wspólnie nie widzi celów, a szuka problemów. Dziś mówi się, że polskim trenerom brak zagranicznego doświadczenia, a rok temu zarzucano Fefe, że nie ma zaplecza w prowadzeniu reprezentacji, bo był jedynie trenerem klubowym. To też okazało się koronnym argumentem do zwalniania go po mistrzostwach Europy. Teraz znaleźliśmy furtkę do krytyki krajowych fachowców. Sami szukamy sobie problemów.
Jakie jest tego rozwiązanie?
- Zdanie sobie sprawy z naszych braków i działanie, by je wyeliminować. Wystarczy powiedzieć, że powinniśmy zainwestować w Polaków, by sprawić, że staną się doświadczonymi fachowcami. Dajmy im też czas - przykładowo cztery lata.
Kiedy byłem na poza siatkarskim rynkiem pracy, wiele mówiło się o tym, że pracodawcy chcą 20-letniego pracownika na trzecim roku studiów, który ma 10 lat doświadczenia w fachu i włada trzema językami. Tak mniej więcej w tej chwili wyglądają oczekiwania względem polskich kandydatów. Z jednej strony nikt nie chce dać im szansy i ich szkolić, a z drugiej każdy ma wymagania względem nich. Spójrzmy jak działają Finowie. Tuomas Sammelvuo jest selekcjonerem już od czterech lat, a ma jeszcze trzy kolejne sezony kontraktu. Dali mu czas i nikt nie wywołuje na nim niepotrzebnej presji.
Z całym szacunkiem, ale kadra Finlandii nie miała takich sukcesów. My sami siebie rozpieściliśmy tym, że zdobywaliśmy medal co trzy lata.
- My potrafiliśmy zrobić problem w tym, że brąz Pucharu Świata został oceniony negatywnie! To jasne, że było nam źle po tej imprezie, ponieważ nie uzyskaliśmy kwalifikacji olimpijskiej. Stało się to jednak poprzez przegranie jednego seta! Nikt nie miał prawa być niezadowolony po turnieju w Japonii, ponieważ drużyna, z którą na niego pojechaliśmy, była zupełnie inna od tej, która rok wcześniej zdobyła mistrzostwo świata. To, że pozostaliśmy na tym samym poziomie mimo roszad powinno nas cieszyć. Nie cieszyło, bo znaleźliśmy sobie furtkę do złości, bo nie wywalczyliśmy awansu.
