Mistrzostwa Świata w siatkówce 2014. Polska - Brazylia 3:1. Złoci polscy bohaterowie

Niewiarygodne, a jednak prawdziwe. Polscy siatkarze zostali mistrzami świata, przerywając trwającą od 2002 roku serię Brazylii.

Którym siatkarzem reprezentacji Polski jesteś? Sprawdź! [PSYCHOTEST]

Tak ważnego meczu siatkarskiego jeszcze w naszym wykonaniu nie było, a takiej szansy na zdobycie mistrzostwa świata nasza reprezentacja nie miała od 40 lat. Tylko jak to zrobić, gdy naprzeciw stoi drużyna, która zdominowała trzy poprzednie turnieje, a na obecnym przegrała tylko raz. Z Polską, dlatego dzień wcześniej Mariusz Wlazły z uśmiechem stwierdził, że mamy wszystko, by przerwać wspaniałą serię.

Do tego potrzeba było jednego: wznieść się na absolutne wyżyny możliwości, bo Brazylijczycy bezwzględnie wykorzystują każdą szansę, nawet najmniejsze zawahanie, wstrzymanie ręki, a gdy poczują u rywali strach, to są nie do zatrzymania. Gdy stracą pewność, stają się drużyną złożoną z normalnych ludzi. Znakomicie pokazał to początek finału, kiedy grali tak twardo i skutecznie, że wyszli na wysokie prowadzenie (18:11). Nawet Wlazły miał problem ze sforsowaniem bloku, zaś polskie lewe skrzydło nie istniało. O dziwo, najmniej kłopotów mieliśmy z przyjęciem, jednak nie potrafiliśmy tego wykorzystać. Nie pomogły nawet asy Wlazłego i Dawida Konarskiego, ponieważ nasi przeciwnicy działali jak precyzyjna maszyna, potrafiąca wykorzystać nawet najmniejszą lukę w defensywie przeciwnika.

Gdyby po pierwszym secie trzeba było wskazywać najlepszego w brazylijskiej ekipie, chyba byłoby to niemożliwe. Nawet statysta Murilo, przez którego obrońcy tytułu nazywani są zespołem pięcioosobowym, był nadaktywny. Zdobywał nawet punkty atakiem, co zdarza mu się naprawdę rzadko. W przyjęciu był jednak - jak mówią siatkarze - praktycznie nie do poruszenia. Widać oszczędzał siły na finał.

Nasza drużyna nie grała źle, ale na Brazylię to było za mało. Trzeba było jednak gry takiej, jak w drugim secie. Wtedy zaprogramowane cyborgi z kraju, gdzie jest najwięcej klasowych siatkarzy, zmieniły się w ludzi, którzy czasem się mylą, czasem boją. Zaczęło się od prowadzenia Polski 4:1, a po drugiej przerwie technicznej przewaga urosła do sześciu punktów. Ogromnym atutem Canarinhos jest ich zagrywka. Poza Murilo każdy zawodnik ma dwa rodzaje zagrywek: szybującą i bardzo mocną. Świetnie pokazał to Bruno Rezende, rozbijając takich specjalistów jak Michał Winiarski czy Mateusz Mika. Po serii sześciu strzałów z naszej przewagi nie zostało nic! I jak to nie wierzyć powiedzeniu, że kto zagrywa, ten wygrywa.

Polacy uwierzyli jednak, że mogą podjąć walkę. Gdy Bruno wreszcie się wystrzelał, z pomocą Winiarskiego, który wreszcie skończył atak, trener Antiga zdecydował się na zmianę rozgrywającego. Zamiast zdenerwowanego i zdeprymowanego Drzyzgi wszedł Paweł Zagumny. I uspokoił grę. Wystawiał wolniej, za to precyzyjniej, a jego koledzy wykorzystywali okazje. Szalał Mika, który męczył Brazylijczyków (10 pkt. tylko w drugim secie), a gdy Wlazły włączył się ze swoją zagrywką, wykorzystaliśmy pierwszego setbola, historycznego, bo nasi rywale stracili pierwszą partię w finale MŚ od 2002 roku!

Ważne, że polscy siatkarze nie pękli, kolejny zresztą raz w tym niesamowitym turnieju. Nikt nie spuścił głowy ani po laniu w pierwszym secie, ani po utracie wysokiego prowadzenia w drugim. Rywale też to wyczuli, bo kilka razy ratowali się niestandardowymi zagraniami, jak kiwki czy przebicia na koniec boiska. Naprawdę naprzeciw siebie stanęły najlepsze zespoły turnieju. To nie był mecz, ale bój, w którym powoli szala przechylała się na stronę Polski.

Nasi herosi w trzecim secie osiągnęli minimalną przewagę i - co ważne - potrafili ją utrzymać. Obrońcy tytułu nie byli przyzwyczajeni do takiego oporu, czego konsekwencją były pomyłki, jak tak dająca Polsce prowadzenie 2:1, gdy Lucarelli trafił piłką w antenkę. Dużo dobrego dawała nam podwójna zmiana z udziałem Raphaela i Leandra Visotta. Przy nich zdobywaliśmy najwięcej punktów.

Stres był ogromny. Nerwy puściły nawet Philippowi Blainowi, który zobaczył żółtą kartkę. Trzeba jednak uczciwie przyznać, że powodów do niepokoju miał coraz mniej, bo Polacy grali świetnie, mimo że spędzili na boisku dużo więcej czasu od swoich przeciwników. Nie mieli spacerku w drugiej fazie jak ich rywale, a przed półfinałami musieli rozegrać dwa tie-breaki.

Ale to oni w końcówce byli lepsi. Udowodnili to wszystkim! W czwartym secie przegrywali już 17:20, jednak potrafili wznieść się na wyżyny i złamać tych, którzy wydawali się nie do złamania. Porażeni Brazylijczycy sami oddawali nam punkty, a ostatni zdobył ten, który był liderem wśród ciągnących Polskę na szczyt - Wlazły. Co tu jeszcze można dodać oprócz jednego słowa: "Dziękujemy!".

"Kat". Biografia Huberta Wagnera

Kto jest mistrzem świata?
Więcej o:
Copyright © Agora SA