Malowidła, odnalezione w Egipcie i datowane na czwarte tysiąclecie p.n.e., przedstawiają synów faraonów, którzy unoszą ponad głowę worki z piaskiem i inne ciężkie przedmioty. W starożytnych Chinach dźwiganie ciężarów traktowano jako istotny element żołnierskiego wyszkolenia.
Wśród starożytnych ludów podnoszenie ciężarów największą estymą cieszyło się u Greków. Siłaczy w Helladzie opiewano w poezji, stawiano im pomniki, byli ogólnie znani we wszystkich polis greckich.
Początki nowoczesnego podnoszenia ciężarów sięgają dopiero XIX wieku. Zrazu traktowane jako atrakcja cyrkowa, stopniowo uzyskało sportową nominację. W 1888 roku Francuz E. Desbonnell sformułował pierwsze zasady tej dyscypliny, zaś w 1891 roku rozegrano pierwsze oficjalne mistrzostwa świata ciężarowców.
W 1896 roku, w czasie pierwszych igrzysk ery nowożytnej, sportowcy rywalizowali w dwóch konkurencjach - podnoszenia sztangi jednorącz i oburącz. Zawody odbywały się pod gołym niebem, a zawodnicy nie byli dzieleni na żadne kategorie.
Od 1920 roku w podnoszeniu ciężarów rywalizowano w trzech konkurencjach: podrzucie, rwaniu oraz wyciskaniu. Po igrzyskach w Monachium (1972) zrezygnowano jednak z wyciskania i zawodnicy na kolejnych olimpiadach startowali już tylko w dwóch konkurencjach - rwaniu i podrzucie. Tak jest do dziś.
W igrzyskach w Antwerpii (1920) wprowadzono po raz pierwszy podział na pięć kategorii, które potem były kilkakrotnie zmieniane. W Sydney po raz kolejny zawodnicy debiutowali w olimpijskich zawodach w nowych wagach i rywalizowali tam w ośmiu kategoriach: 56 kg, 62 kg, 69 kg, 77 kg, 85 kg, 94 kg, 105 kg oraz +105 kg.
W Australii po raz pierwszy w historii tej dyscypliny w igrzyskach wystąpiły kobiety i wystartowały w siedmiu wagach: 48 kg, 53 kg, 58 kg, 63 kg, 69 kg, 75 kg i +75 kg.
W Rio de Janeiro Polskę reprezentować będą: bracia Adrian i Tomasz Zielińscy (94 kg), Bartłomiej Bonk i Arkadiusz Michalski (obaj 105 kg) oraz Patrycja Piechowiak (69 kg).
