Dream team według "Józka"

Balić potrafi cały mecz dyskutować z sędziami, ale nikt się temu nie dziwi, bo wielkie gwiazdy tak mają. Vori za każdym kolegą z drużyny poszedłby w ogień, Cupić - mimo że przechodząc przez płot urwał połowę palca - kapitalnie kończy akcje. A ich trener jest trochę taki jak nasz Bogdan Wenta - Mariusz Jurasik opowiada w największych gwiazdach reprezentacji Chorwacji

"Józek", jak nazywają Jurasika koledzy z klubu i reprezentacji, przez ostatnie lata wielokrotnie grał przeciwko reprezentantom Chorwacji. Nie tylko w pojedynkach biało-czerwonych, ale przede wszystkim będąc graczem niemieckiego Rhein-Neckar Löwen toczył mnóstwo spotkań w Bundeslidze oraz Lidze Mistrzów. Specjalnie dla "Gazety" rozgrywający Vive Targi Kielce przedstawia największe indywidualności reprezentacji Chorwacji.

Mariusz Jurasik* ocenia:

Ivano Balić, rozgrywający

Bezsprzecznie największa gwiazda drużyny, szczególnie dla Chorwatów. Dwukrotnie najlepszy piłkarz ręczny na świecie, wiele razy wybierany najbardziej wartościowym zawodnikiem mistrzostw świata czy Europy, zresztą sukcesów ma mnóstwo. Typ gracza, który samemu potrafi rozstrzygnąć mecz. Bardzo dużo widzi na boisku. Nie tylko potrafi grać z zespołem, ale gdy drużynie nie idzie jest w stanie samemu wygrać pojedynek. Nie raz brał ciężar gry na siebie i dzięki temu Chorwaci zwyciężali. W ostatnich latach stał się sportowcem, któremu wydaje się, że nie popełnia błędów. A jeśli coś idzie nie tak, to zwala winę na innych, najczęściej na sędziów. Wówczas cały czas ma coś do powiedzenia. Swoją grą zapracował chyba na to, że nikt nie dziwi się, że tak się zachowuje.

Domagoj Dunvjak, rozgrywający

Największa nadzieja chorwackiej piłki ręcznej. Ma zaledwie 22 lata, a potencjał niesamowity. Świetne warunki fizyczne [197 cm, 98 kg] i niemożliwy "ciąg na bramkę". Podobnie jak Balić potrafi sam rozstrzygnąć mecz, pokazał to już kilka razy. Ale gra nierówno, może zagrać świetne spotkanie, a następne słabo. Nie umniejsza mu to jednak tego, że to chyba największy talent piłki ręcznej nie tylko w Chorwacji, ale i na świecie.

Denis Spoljarić, rozgrywający

Świetny obrońca, może trochę mniej znany, ale pewnie dlatego, że gra głównie w defensywie. To on trzyma chorwacką obronę, dla drużyny jest tym, kim dla Francuzów Didier Dinart. Zawodnik od czarnej roboty, ma za zadanie kleić dziury w obronie, a jak trzeba komuś przyłożyć, to przyłoży.

Mirko Alilović, bramkarz

Bramkarz o bardzo dobrych warunkach fizycznych, przy swoich 2 metrach wzrostu i 105 kg jest niezwykle szybki. Przez ostatnie lata bardzo się rozwinął i dzięki temu bez dwóch zdań jest pierwszym bramkarzem reprezentacji Chorwacji.

Vedran Zrnić, skrzydłowy

Bardzo szybki, dynamiczny, skoczny, ma mocny rzut. No i skuteczny egzekutor rzutów karnych.

Ivan Cupić, skrzydłowy

Najniższy wśród Chorwatów. Dwa lata temu w nieprawdopodobnych okolicznościach stracił połowę palca rzucającej ręki. Przechodził przez ogrodzenie i zahaczył o nie obrączką. Zawisł na płocie i urwał palca lewej ręki. Przez to w 2008 roku nie pojechał na olimpiadę do Pekinu, ale nie przeszkodziło mu to, by już pół roku później zostać najlepszym prawoskrzydłowym mistrzostw świata. Szybki, może mniej grający jeden na jeden, ale skutecznie wykończający akcje oraz rzuty karne.

Igor Vori, kołowy

Poznaliśmy się kilka lat temu. Bardzo sympatyczny chłopak, za każdym kolegą poszedłby w ogień. Świetny w obronie, ma niespożyte siły. Po 60 minutach gry i w obronie, i w ataku nie widać po nim zmęczenia. Mało który zawodnik z takimi gabarytami [202 cm i 111 kg] może wytrzymać takie tempo, w jakim na przykład gra Chorwacja. A on to potrafi.

Blażenko Lacković, rozgrywający

Swego czasu uważany za jednego z najlepszych na świecie lewych rozgrywających. Ostatnio kontuzja uniemożliwiła mu utrzymać tak wysoką formę, ale to wciąż zawodnik o super warunkach jak na piłkarza ręcznego [195 cm, 94 kg]. Ma potężny rzut, to także dzięki niemu Chorwacja w swych najświetniejszych latach zdobyła m.in. złoto olimpijskie i mistrzostwo świata.

Tonci Valcić, rozgrywający

Troszkę później dokoptował do tego chorwackiego dream teamu. Jeśli trener ustawi zespół z nim i z Baliciem na środku, to wszystkie akcje rozpoczynają się właśnie od lewego rozegrania, czyli Valcicia. On jest wówczas reżyserem gry, takim przesuniętym środkowym rozgrywającym, choć nie ma takiego sformułowania (śmiech). Mówiąc po chłopsku, jest wówczas środkowym rozgrywającym, ale gra nieco z lewej strony. Potrafi ściągnąć na siebie dwóch, trzech zawodników i puścić piłkę w bardzo dobre tempo. Niezwykle cenny zawodnik.

Petar Metlicić, rozgrywający

Pokazuje, że w wieku 34 lat można jeszcze grać na bardzo wysokim poziomie. Udowadnia to w drużynie triumfatorów trzykrotnych triumfatorów Ligi Mistrzów, hiszpańskim Ciudad Real, w której występuje już od pięciu lat. Nie obniża lotów, problemy z barkiem sprawiły, że miał dołek, ale wrócił do wysokiej formy. I rywalizuje o tytuł najlepszego prawego rozgrywającego na świecie z Olafurem Stefanssonem. Moim zdaniem Islandczyk jest jednak ciut lepszy. Metlieić ostatnio mniej rzuca, ale świetnie współpracuje ze skrzydłem i kołem.

Denis Buntić, rozgrywający

Kawał byka, choć akurat jakoś przeciwko nam wiele nie grał. Bardziej bazuje na swojej sile niż na technice, coś w stylu naszego Michała Jureckiego. Dobrze go nie znam, ale chyba ma duże wahania formy, bo trener raz go wystawia, raz nie. Ma 28 lat, a w reprezentacji zagrał niespełna 60 razy.

Lino Eervar, trener

Zachowuje się podobnie do Bogdana Wenty, czyli żywiołowo, bardzo przeżywa mecze. Potrafił poukładać te indywidualności, zrobił z nich kolektyw. Od kilkunastu lat jest konsekwentny w swoich działaniach i ta konsekwencja przynosi mu sukces. Poza olimpiadą w Pekinie, na której Chorwaci zajęli czwarte miejsce, z każdej imprezy jego drużyna wraca z medalem.

*Mariusz Jurasik 4 maja skończył 34 lata. Skrzydłowy lub rozgrywający reprezentacji Polski i Vive Targi Kielce, najskuteczniejszy zawodnik kadry - w 184 meczach w biało-czerwonych barwach zdobył 662 bramki. Wychowanek Sobieskiego Żagań, grał w Iskrze Kielce, Wiśle Płock, a od 2003 do 2009 roku w niemieckim Rhein-Neckar Löwen - przez sześć lat występów w Bundeslidze zdobył blisko 1000 bramek i zagrał m.in. w półfinale Ligi Mistrzów. Od 2009 roku znów zawodnik Vive Targi Kielce. Srebrny i brązowy medalista mistrzostw świata, zdobywca Superpucharu w 2007 r., czwarte miejsce na mistrzostwach Europy w Austrii w 2010 roku, uczestnik igrzysk olimpijskich w Pekinie w 2008 roku, na których Polacy zajęli piąte miejsce. Czterokrotny mistrz Polski, raz wicemistrz i dwukrotnie brązowy medalista mistrzostw kraju, brązowy medalista mistrzostw Niemiec. W roku 2007 wybrany do Drużyny Gwiazd mistrzostw świata, rok później do drużyny 90-lecia Związku Piłki Ręcznej w Polsce, a francuski prestiżowy magazyn sportowy "L'Équipe" uznał go w 2009 roku najlepszym prawoskrzydłowym na świecie. Żona Sylwia, syn Krystian, córka Iga.

Copyright © Agora SA