Łemkowyna Ultra-Trail, kultowy bieg, o którym krążą legendy

Łemkowyna Ultra-Trail osiągnął miano biegu kultowego. Dla wielu biegaczy ten start jest obowiązkowym punktem każdego sezonu. Klimat tego biegu tworzy sama natura, przydrożne kapliczki, stare zabudowania i piękne dzikie krajobrazy Beskidu Niskiego.To miejsce jest mieszanką wielu skrajnych emocji od uśmiechu i radości po zmęczenie i zrezygnowanie.

Biegacze mają do wyboru aż pięć dystansów.

• 150km, przewyższenie +5860m/-5970m
• 81km, przewyższenie +3350m/-3450m
• 70km, przewyższenie +2520m/-2520m
• 48km, przewyższenie +1400m/-1310m
• 30km, przewyższenie +740m/-735m
  
  
  

Ania Witkowska jest zwyciężczynią zeszłorocznego ŁUT na dystansie 150 km. Bieganie to dla niej przede wszystkim: ludzie, przyroda i emocje. Jest skromna i o swoim trumfie mówi bardzo zachowawczo. Jej udział w tegorocznym ŁUT stał pod wielkim znakiem zapytania, wraca jednak na trasę i bardzo chciałaby poprawić swój dotychczasowy wynik - 26 godz. 25 min. 52 sek.

Agnieszka Kwiatkowska: Od kiedy biegasz, czy trenujesz regularnie?Ania Witkowska:

Moja przygoda z bieganiem zaczęła się od tego, że zapisałam się na Berlin Marathon w 2013 roku. Kiedy zostało mi 8 miesięcy do tego startu, zaczęłam biegać;) Od wiosny zeszłego roku zaczęłam biegać już regularnie, a mój plan treningowy obejmuje nie tylko bieganie.

Czym dla Ciebie jest bieganie?

Mogłabym napisać grubą książkę, odpowiadając na to pytanie! Streszczając to do jednego zdania – bieganie oznacza dla mnie Doświadczanie. Tak, przez duże D. Doświadczanie przyrody. Doświadczanie relacji z ludźmi. Doświadczanie samej siebie. Mieszanka generująca eksplozję niecodziennych emocji, niedostępnych nigdzie indziej.

Jak wygrywa się ŁUT na dystansie 150 km?

Jeden z kolegów stwierdził, że… przypadkiem;) A poważnie, to nie gloryfikuję tej wygranej. Prawda jest taka, że dziewczyn, zwłaszcza startujących solo, jest garstka. A mało która była na tyle nierozsądna, żeby brnąć przez wiele godzin w takich paskudnych warunkach pogodowych, jakie były na trasie ŁUT w zeszłym roku. Ja po prostu byłam bardzo mocno zdesperowana, żeby zakończyć sezon 2016 na mecie biegu o trzycyfrowym kilometrażu.

Jak wyglądały Twoje przygotowania przed biegiem?

Ponieważ jestem bardzo słaba na podejściach, o podbiegach nie wspominając, w przygotowaniach do ŁUT koncentrowałam się na tym elemencie: treningu siłowym. Ogólne przygotowanie kondycyjne i wytrzymałość zrobiły się same… no może dzięki temu, że właściwie w każdy weekend, również w okresie jesienno-zimowym, wyjeżdżałam w góry. Niekoniecznie pobiegać – również na skitury, na rower, czy chociaż na grzyby;)

Jak wspominasz swój  zeszłoroczny start?

Niewiele pamiętam z takich startów, zaledwie kilka obrazków z trasy, takich jak wschodzący księżyc o gigantycznych rozmiarach, konie i sarny na szlaku, czerwone światełka zawodników których wyprzedzam, no a przede wszystkim – te legendarne odmiany błota, o przeróżnej lepkości, gęstości i konsystencji, wydające rozmaite dźwięki, które śniły mi się jeszcze wiele tygodni później…

Co poradziłabyś debiutantom?

To może banalne, ale radzę startującym po raz pierwszy odłożyć wiarę w swój szczyt formy i nieśmiertelność na moment, kiedy na liczniku będzie już ponad 100km. Poskromienie swojego ego na samym początku fantastycznie procentuje na dalszych kilometrach. No i nie liczcie na to, że całą trasę będzie fajnie, lekko i przyjemnie… ja właśnie przygotowuję sobie listę odpowiedzi na pytanie, które przychodzi na ultra zawsze, prędzej czy później: „co ja tu w ogóle robię?!?"

A w kwestii bardziej praktycznej i przyziemnej – dużo jedzcie na trasie!

Czy w tym roku też startujesz, chcesz obronić tytuł?

W tym roku ponownie startuję, chociaż jeszcze kilka dni temu stało to pod znakiem zapytania ze względu na kontuzję, ciągnącą się od kilku tygodni.

Co do obrony tytułu – przyznam, że na ultra w ogóle nigdy nie myślę o ściganiu się; za słaba jestem na to, żeby uzależniać swoje tempo od tego, co robią inni zawodnicy.

Będę zadowolona, jeżeli w tym roku kontuzja mnie nie wyeliminuje z gry i w ogóle dotrę do mety, a szczęśliwa – jeżeli uda się to zrobić nieco wcześniej, niż rok temu.

Co takiego jest w tym biegu, że ludzie tak chętnie tam wracają?

Mogę mówić tylko za siebie, ale chyba zasadniczo chodzi o to, że organizatorom udało się połączyć pomysł na hardkorowy bieg w nieprzypadkowym miejscu i czasie z wspaniałą organizacją, na naprawdę profesjonalnym poziomie.

Bierzesz czasami udział w zawodach ulicznych?

Od kiedy odkryłam, że jest coś takiego jak biegi ultra po górach, takie asfaltowe starty zdarzają mi się zaledwie raz czy dwa w roku; ale już nie jest bieganie dla wyników, a raczej z sentymentu dla danej imprezy.

Jakie jest Twoje największe sportowe marzenie?

Przebiec Główny Szlak Beskidzki.