W 1963 r. w maratonie bostońskim wystartowało 285 biegaczy (tyle samo, co w 1928 r.). W 1978 r. było ich już prawie 5 tysięcy.
Zmieniając ludzkość w biegaczy amatorów, Bowerman nie zapomniał o wyczynowcach. Przygotował do olimpiad 33 sportowców, ustanawiając z nimi 13 rekordów świata.
"Bowerman był wyjątkowy" - pisał po latach jego wychowanek Phil Knight. "Nie pił piwa z zawodnikami ani nie pił w ich obecności. Nie miał swojego asystenta ani sekretarki. Każdego tygodnia, rok w rok, opracowywał indywidualne ćwiczenia oraz cele dla każdego z 35 zawodników na ręcznie kreślonych formularzach".
Bowerman objął stanowisko trenera biegaczy na Uniwersytecie Oregonu w 1948 r., miał wtedy 37 lat. W ciągu ćwierćwiecza z akademickiego klubu uczynił najważniejszy ośrodek lekkiej atletyki w USA. Jako jeden z pierwszych wprowadził treningi interwałowe, które dzisiaj są podstawową zasadą ćwiczeń nawet dla rzadko uczęszczających na siłownię amatorów. Mierzył puls po ukończonym biegu, określając, ile więcej mógłby dać z siebie zawodnik podczas treningu, kontrolował międzyczasy, by taktycznie rozgrywać bieg.
Częstował codziennie produkowanymi przez siebie napojami izotonicznymi na bazie herbaty, lemoniady i miodu. "Każdego sobotniego ranka" - dodaje Knight - "można było go spotkać na stadionie, gdzie mieszał ogromny kocioł nad ogniem". Przez wiele lat Bowerman pracował nad uzyskaniem nowej formuły podłoża lekkoatletycznej bieżni. "Smoła była zbyt lepka, asfalt zbyt twardy, guma zbyt delikatna. Zastanawiałem się, czy jak zmieszam wszystkie te substancje, to czy nie uzyskam czegoś pożytecznego?" - tłumaczył trener swoje ekstrawaganckie zachowanie. Ostatecznie firma 3M stworzyła tartan, który jest dzisiaj niemal na każdym stadionie, a biegacze Bowermana zaczęli sięgać po tytuły mistrzowskie i ustanawiać rekordy.
Wytrzymać z Billem
Cieszył się poważaniem zawodników również ze względu na swoje wojenne losy, choć te obrosły wieloma legendami. Tak naprawdę 8 tysięcy niemieckich żołnierzy nie złożyło broni osobiście przed nim w północnych Włoszech. Bowerman nie walczył też przez całą wojnę, od Pearl Harbor po Berlin. W rzeczywistości Niemców było tylko 4 tysiące, zaś Bill - choć wcielono go do armii w 1941 r. - na front trafił dopiero w grudniu 1944 r. Wcześniej był odpowiedzialny między innymi za... muły, podstawowy środek transportu w jego górskiej dywizji. W ostatnich miesiącach wojny otrzymał stopień majora oraz kilka odznaczeń, w tym prestiżową Srebną Gwiazdę. On sam półroczny pobyt na europejskim froncie kwitował dwoma słowami: ciekawe doświadczenie.
Był nieobliczalny, niektórzy wspominają go nawet jako socjopatę. Jeden ze studentów zastrzegał jednak: "Zawsze go szanowałem, nawet wtedy, gdy go nienawidziłem." Sam o sobie mówił, że jest nauczycielem - profesorem od ambitnej reakcji, pewności siebie i wytrwałości. "Wierzył w ciebie, jeśli pokładałeś całą wiarę w niego" - wspominają zawodnicy. Powtarzał na okrągło, że to nie on, to oni sami siebie trenują. Przypominał im przed zawodami, że zwycięstwo oznacza danie z siebie wszystkiego. Knight wspomina: "To był uparty, nieprzenikniony mężczyzna, który wyciskał ze mnie wszystko, kazał mi robić rzeczy, których ja nie chciałem robić albo nie wierzyłem, że potrafię". Prowadzone przez niego zajęcia z lekkoatletyki były tak naprawdę szkoła życia.
Sam nie był grzecznym chłopcem. Wielokrotnie uciekał z domu, ze szkoły, wdawał się w liczne bójki. Urodził się w 1911 r., jego ojciec był cenionym politykiem, gubernatorem stanu Oregon. Rodzice rozwiedli się w dwa lata później, w tym samym roku zginął w wypadku, przygnieciony windą, jego brat bliźniak. Kilkunastoletniego Billa roznosiła energia, samotna matka nie była w stanie ujarzmić konfliktowego temperamentu.
Dopiero posłanie na treningi drużyny futbolowej wyciszyło nastolatka. Na studiach był gwiazdą sportu. Po ukończeniu biologii i dziennikarstwa został trenerem futbolu w szkole średniej. W wieku 25 lat wziął ślub. Potem będzie powtarzał, że człowiek ma większe szanse na wygraną w życiu jako członek zespołu niż jako samotny indywidualista. Barbara i Bill przeżyli razem 63 lata. Przyjaciel rodziny komentował: "Trzeba być niezwykłą osobą, by móc wytrzymać z Billem przez tyle lat".
