Rajd Endurance Quest - ekstremalna przygoda w Krainie Muminków

Stoimy na starcie Endurance Quest 2012 - rajdu, który będzie dla nas gigantycznym sprawdzianem - nigdy nie mieliśmy do czynienia z taką ilością wody. Będzie 146 km kajaków, będzie 5 km pływania i coasteeringi - czyli przemieszczanie się między wyspami archipelagu - biegiem i wpław. Jest chłodno i wieje, a Bałtyk pieni się groźnie falami - no to będzie ciekawie. Gdy lądujemy w wodzie, wiemy już, że coasteering tego dnia to będzie walka o przetrwanie. Jest potwornie zimno. A masa ludzi porusza się sprawnie na... materacykach! Moczą tylko ręce, którymi tłuką wodę niczym świeżo wyklute żółwie morskie. Niech ich piekło pochłonie. A my dygoczemy i snujemy się jak zombiaki w Świcie Żywych Trupów. Gdyby ktoś otworzył tu na wyspie sklep z materacykami - zbił by fortunę.

Rajdy ekspedycyjne mają to do siebie, że stawia się w nich na przygodę i zaradność zespołów. MacGyver czułby się tutaj jak rybka w wodzie. Na każdym z etapów czeka wiele dodatkowych niespodzianek - zjazdy linowe, tyrolka - więc trzeba zabrać ze sobą sprzęt linowy, pływanie po punkty na wysepki - a zatem - trzeba mieć przytroczony do plecaka kapok. Ruszasz na bieganie? Odcinki asfaltowe możesz zrobić na rolkach, a tam, gdzie nie da się jechać rolki wrzucasz do plecaka i drzesz z nimi przez las, bagna, między krzakami i wysokimi szuwarami. Gdyby ktoś zaczaił się w lesie z aparatem zobaczyłby widoki zaprawdę niecodzienne. Bo jak często widuje się człowieka płynącego przez jezioro w kasku i z rolkami na plecach?

W Polsce na zadaniach linowych - zjazdach, wychodzeniu po linie na przyrządach czy tyrolce - zawodnikom towarzyszą eksperci, którzy doglądają czy wszystko jest dobrze wpięte, czy człowiek sobie radzi i czy nie zrobi sobie krzywdy. Tutaj wszystko jest "up to you". Boisz się? Nie rób zadania tylko zgarnij karę czasową. Zjazd ma ponad 30 metrów i jest emocjonujący, później to wszystko trzeba pokonać do góry. Wspinając się po linie widzimy jak jest poprzecierana. O-o! W tej chwili cieszę się, że jestem taśmą przypięta do Krzyśka. Ale - O-o! Lina Krzyśka też się już przeciera. Na "paluszkach" i "po cichu" wychodzimy na górę. Uf. Tyrolka - czyli szybki zjazd ponad rzeką w dół po skosie. Wpinają nas dziwnie i mówią -trzymaj tę linę mocno, bo jak nie utrzymasz - wpadniesz do wody. Hm... Biorę sobie do serca. A na końcu zjazdu walę jeszcze głową w oponę, która ma mnie chyba wyhamować. Przez chwilę oglądam Drogę Mleczną, dochodzę do siebie gdy czuję pierwsze ukąszenia komarów. No dobra - spadamy stąd, nie ma co się rozczulać, bo nas zjedzą!

Podobno w Finlandii jest dużo łosi. Można się z nimi zderzyć. Myśmy zderzyli się z pokaźną ilością komarów (chociaż nie większą niż w podwarszawskim Kampinosie) i kilkoma wyjątkowo nieprzyjemnie usposobionymi osami. Wściekły się, że zakłócamy im spokój i dały upust swoim emocjom dziabiąc nas boleśnie. Poza nimi spotkaliśmy sarny i zające, mewy i ptaki, które zachowywały się jak ławica oceanicznych ryb.

Zakochani widzą słonie

Po trzech dobach rajdu człowiek zaczyna widzieć różne rzeczy - niektóre z nich istnieją naprawdę - inne... któż to wie? Mnie i mojemu mężowi towarzyszą słonie - na każdym kroku. Widzimy je obydwoje, w tych samych skałach, drzewach, chmurach. Kryją się wszędzie. Od razu przypomina nam się film produkcji islandzkiej, a że podczas tego rajdu świętujemy 4 rocznicę ślubu wszystko staje się jasne. Wszak - Zakochani widzą słonie.

Fińskie wybrzeże Bałtyku niczym nie przypomina tego, które znamy z wakacji w Polsce. Nie ma wydm, piaszczystych plaż i klifów. Są tysiące wysp i wysepek, porośniętych sosnami albo nagich, gładkich jak szkło skał. Lądolód skandynawski wykonał tu ciężką robotę. Wyszlifował skały, poorał ziemię głębokimi bruzdami, w których dziś srebrzą się jeziora. Porozrzucał głazy zostawiając je niczym dzieci gigantów piłki na boisku. Ale czasem jest również domowo - bieg na orientację robimy po lesie, który jest wypisz wymaluj jak ten pod moim rodzinnym Legionowem. Wydmowe piachy i sosny, borówki i mchy.

Etapy rowerowe usiane są podjazdami i szybkimi, krótkimi zjazdami. Im lepiej się rozpędzisz na zjeździe, tym mniej będziesz musiał się napracować by wspiąć się na górę. Na jednym ze zjazdów spada na nas error - jak zgrom z jasnego nieba. Dętka wyskakuje z opony i zwija się na podobieństwo odpustowego, balonowego pieska, albo pęta kiełbasek na sklepowym haku. Budzi naszą konsternację, bo ani trochę się nie porwała. Porwała się za to opona. I to poważnie. Nie ma szans na jej połatanie. Siedzimy strapieni. Koniec zabawy. Co robić? Jesteśmy z dala od cywilizacji, zapasowa opona leży około 100 kilometrów stąd. Krzysiek wpada na pomysł. Porwana dętka to właściwie rana, a ranę trzeba zabandażować. Bandażuje ją dętką - przez całą oponę i obręcz. Działa! Powietrze uchodzi więc trzeba co jakiś czas dopompować ale da się jechać.

Jest gruba na dobre kilkanaście centymetrów i długa niczym polski siatkarz. W "barach" niezbyt szeroka, ale da się na nią wrzucić rower ze zdjętym przednim kołem i jeszcze samemu wskoczyć, by przepłynąć 5 km bardzo, bardzo leniwą rzeką. Można machać rękami, ale zajmuje to bardzo dużo czasu, wpław wychodzi równie wolno. Wiemy, że będzie ciężko, dlatego jadąc jeszcze na rowerze przez las gorączkowo szukamy czegoś do wiosłowania. I znajdujemy - kawałki kory brzozy, twarde, ciężkie, niezbyt łamliwe. Doskonałe! Robimy z nich "wiosła" i sennie machamy leniwą rzeką w dół.

Mrozi krew w żyłach. Nie chcesz patrzeć w dół. Właściwie to chcesz do mamy! Mówią, że będzie emocjonująco, fajnie i że każdemu się potem podoba. Ale ty masz ochotę owinąć się wokół faceta, który tłumaczy ci gdzie skoczyć i przywrzeć do niego jak pijawka. Im dłużej myślisz tym gorzej, dlatego krzyczysz sam do siebie: "Raz, dwa, trzy!" - i skaczesz. Lot wydaje się być długi ale gdy jesteś już bezpieczny w wodzie rzeczywiście jest fajnie. Zwłaszcza, że dzień gorący. Czy chciałbyś skoczyć jeszcze raz? Hm.... Niekoniecznie.

Karbonowe wiosła nie ważą nic. Ale im dłużej się nimi macha tym więcej w nich żelaza i ołowiu. Ręce zaczynają boleć, ramiona pieką od słońca. Nogi drętwieją w kajaku, pod "spódniczką", która chroni przed nalewaniem się wody do środka. Mijamy setki wysp i wysepek. Budząc czasem jedynie ciekawość ptaków, czasem klnąc gdy mija nas motorówka unosząc wielkie fale. Czasem można na nich trochę posurfować i robi się emocjonująco. Kilka razy wychodzimy z kajaka wszyscy - nie tylko człowiek od podbijania punktów kontrolnych. Trzeba rozprostować nogi i posiedzieć chwilę na ciepłej skale. Wtedy robi się niemal wakacyjnie. Wyobrażam sobie, że zaraz ktoś wyciągnie z luku bagażowego wielki kosz z jedzeniem piknikowym.

Senność przychodzi do każdego. Nie ma przed nią ucieczki. Nie ma oręża, który by przed nią obronił. Można lec na ziemi choć na kilka sekund gdy nawigator zawaha się na chwilę nad mapą. Albo śpiewać, nawet z zamkniętymi oczami, idąc, jadąc na rowerze, płynąc kajakiem. Senność to piąty towarzysz czteroosobowego zespołu, który mocno przestrzega regulaminu i nie odstępuje nas na więcej niż 100 metrów. Ale nie zawsze jest tuż obok, czasem siedzi cicho i można ją zignorować.

Ostatnie kilometry pokonujemy na rowerze. W dolinach jest przejmująco zimno, na zjazdach szczękamy zębami. Trzeba śpiewać by nie zasnąć, ale nikt nie ma już siły. Krzysiek wymyśla quiz o rajdzie i Finlandii. Każdy ma zadać jedno pytanie. - Ile arkuszy map zajmuje trasa Endurance Quest? - 29! - Jak nazywa się fińska marka produkująca opony? - Nokian! - Ile godzin zajął nam etap rolko-trekkingowy? - Hm... 18-20? Któż to pamięta? Ostatnie dziesiątki metrów do mety jedziemy w szpalerze flag i świec. Główny jefe zawodów czyta nasze nazwiska z ostrym fińskim akcentem. Zegar zatrzymuje się na 91 godzinach. Jest szampan, w powietrze strzela piana. Jest druga, tę noc spędzimy już w łóżkach.

Tekst: Magda Ostrowska-Dołęgowska

Dołącz do nas na Facebooku.