Pływanie. Wielki błękit Konrada Czerniaka

Sport.pl

Skontaktuj się z nami

Nasi Partnerzy

Inne serwisy

Pływanie. Wielki błękit Konrada Czerniaka

Radosław Leniarski 07.08.2011 21:42

Michael Phelps to nie maszyna, można go pokonać, czego dowiodły mistrzostwa w Szanghaju. Ale nie chodzi o to jak trenować, aby pokonać Phelpsa, tylko o to, aby pływać coraz szybciej.

Fot. DAVID GRAY REUTERS

Otwórz galerię Na Gazeta.pl

Zobacz co nas wkurza na Facebook.com/Sportpl »

Radosław Leniarski: Czy sprinter myśli przed startem z obawą, że jeden drobny błąd, którego nikt nawet nie zauważy z trybun, może zdecydować o porażce?

Konrad Czerniak, 22-letni wicemistrz świata na 100 m st. motylkowym, największa nadzieja polskiego pływania na olimpijski medal w Londynie: - U mnie takich desperackich myśli nie ma, ale faktycznie w eliminacjach pogubiłem się technicznie. Miałem niby dobry czas, ale wiedziałem, że stać mnie na dużo więcej. Ten błąd powtarzałem przy każdym ruchu, ale mógł go wychwycić tylko mój trener - nie wynosiłem barków w górę i nie atakowałem nimi do przodu, podczas przerzucania ramion nad wodą...

Nie umiesz tego robić?

- Umiem. Ale w trakcie sprintu decydują detale. O czymś się zapomina, czegoś się nie zauważa.

Czyli sprinter nie zamyka po prostu oczu i nie płynie do przodu, ile Bozia da?

- Nie. Gdyby ktoś leciał "na żywioł", toby przepadł. Zwłaszcza w finale, gdzie jest potężny ładunek adrenaliny, trzeba zostawić sobie sporo zimnej krwi i zdrowego rozsądku, żeby nie pomyśleć: "Kurczę, jestem w tym finale, no to teraz lecę od razu na wariata". Widziałem w finale dwóch zawodników na bocznych torach, oni właśnie zaczęli tak, jak nie powinni. Przepłynęli pierwszą długość basenu, jakby tam była meta. Ja pływam na 50 m tak szybko, jak oni tę połowę setki. Ale ich błąd pozwolił mi w drugiej części dystansu dopaść ich i przegonić.

Faktycznie masz chyba zimną głowę, bo nawet na podium nie było widać u ciebie emocji.

- Wszystko mam przemyślane. Na każdy wyścig mam inną taktykę, w każdym inaczej płynę po to, aby mieć jak najwięcej sił na finał. Finał też miałem przemyślany.

Jeśli już mówimy o zimnej analizie - skąd wiesz, że płyniesz o 0,2 s wolniej od rekordu życiowego? Przecież jest to mgnienie oka rozłożone na dystansie 100 m.

- Znam swój organizm, startowałem przez ostatnie trzy lata w wielu zawodach międzynarodowych. One dały mi doświadczenie i obycie.

Ale to, że znalazłem się w finale z tak dobrym czasem, było zaskoczeniem nawet dla mojego trenera. Pobity rekord Polski o pół sekundy jednak go trochę zdziwił. Wyliczaliśmy sobie z nim - przy dobrych wiatrach - czasy sporo gorsze. 51,15 s w finale to był już szok. Po nawrocie popłynąłem 50 metrów w 27,2 s, co jest naprawdę dobrym wynikiem. Wyścig na 100 metrów wygrywa się drugą połową. Jak ktoś zacznie szaleńczo, postawi go w pionie i będzie umierał. Moja druga pięćdziesiątka jeszcze nie wygląda tak jak u Phelpsa, bo on rozbija nią wszystkich przeciwników, ale postęp zrobiłem. Jestem zadowolony.

Co znaczy obcowanie z Phelpsem? Czy to, że stoisz na słupku obok niego, a potem płyniesz na sąsiednim torze, ma wpływ na twój start?

- Na początek - to człowiek pomnik. Najlepszy pływak w historii.

Dla mnie była to całkowita abstrakcja - ja, najmłodszy finalista, chłopak z Puław, stoję obok Phelpsa i w dodatku mogę mu zagrozić, a na pewno z nim powalczyć. Fajne uczucie, bardzo motywujące. Przecież przez ostatnie cztery-pięć lat właśnie do tego dążyłem.

Ale już dawno się przekonałem, że podczas zawodów nie można myśleć w ten sposób.

Phelps zachowuje się w charakterystyczny sposób przed startem. Wchodzi na basen ze słuchawkami na uszach, niby na nikogo nie zwraca uwagi, czyści sobie słupek... Patrzysz wtedy na niego? Nie patrzysz? Nie patrzysz, bo sobie tak postanowiłeś?

- Nie patrzę, zachowuję się normalnie. Jeśli zerknę, to wychodzi to samo z siebie. Gdyby ktoś cały czas myślał o tym, że płynie obok Phelpsa: "O Jezu, co to będzie?!", to nic by ze startu nie wyszło. Pomysł, że może go postraszę na pierwszych 50 metrach, mógłby nie wypalić, poza tym jest bez sensu. Trzeba zachować zimną krew do końca dystansu i odetchnąć dopiero wtedy, gdy się dotknie ściany. Właśnie to dało mi srebrny medal.

I rozluźnienie - nie podchodziłem do startów z wielkim napięciem. Rok temu w Budapeszcie było gorzej. Za bardzo się spiąłem. Potem szukaliśmy z trenerem metody, żeby wszystko dobrze wyszło w tym roku i przyszłym. Chodzi o zachowanie w czasie zawodów, o to, co się je, o czym się myśli, co się mówi, a nie o to, żeby mieć jedynkę w hotelu i od wszystkiego się odciąć.

Jak można się tego nauczyć?

- Z każdymi kolejnymi zawodami. Kiedy pierwszy raz byłem na mistrzostwach świata, otaczały mnie kamery, tłum ludzi. Trzeba się z tym oswoić. Chyba już umiem. Mistrzostwa w Szanghaju były dla mnie pod tym względem wielkim skokiem do przodu. Umiałem się skoncentrować.

Czy wiesz, jak trenuje Phelps? Czy da się taką wiedzę wykorzystać?

- Kiedyś z ciekawości przeczytałem artykuł o jego treningach, ale trudno wyciągnąć wnioski. Sądzę, że powiedział o krótkim okresie przygotowań, prawdopodobnie o czymś, co miało miejsce jakiś czas temu. Poza tym my nie jesteśmy skoncentrowani na nim. To nie maszyna, można go pokonać, jak się okazało w Szanghaju, ale nie chodzi o to jak trenować, aby pokonać Phelpsa, tylko o to, aby pływać coraz szybciej. Skupiamy się na sobie.

Jego bajeczną technikę możesz sobie obejrzeć na zawodach. Albo w internecie. Na przykład jego pływanie pod wodą albo nawroty lub ostatnie metry.

- Wiedziałem, że po nawrocie mogę zobaczyć na torze koło mnie rybę szybko przemieszczającą się pod wodą. Więc nie zdziwiłem się, nie dałem ponieść emocjom i nie rzuciłem w bezmyślną pogoń. Nie straciłem do niego tyle, ile inni zawodnicy na przykład na olimpiadzie w Pekinie. Ale wciąż mam mnóstwo zapasu.

Wszystko jest analizowane. Bartek [Kizierowski, trener Czerniaka] bardzo dużo rozmawia z innymi trenerami z Australii czy właśnie z trenerem Phelpsa Bobem Bowmanem. Pyta, co robią nowego, czego próbują, jak trenują. Zbiera różne klocki i układa sobie to w głowie, a potem przekazuje nam. To bardzo ułatwia treningi.

W Londynie Phelps prawdopodobnie nie będzie bronił swoich wszystkich ośmiu złotych medali z Pekinu. Być może wypadnie mu z programu właśnie 100 m delfinem. To coś dla ciebie znaczy?

- Michael nie podda się łatwo. Jeśli będzie czuł, że zwycięstwo jest w zasięgu jego ręki, popłynie w każdej konkurencji. Skąd on bierze motywację? Przecież wyznaczył już dla pływania niebotyczne granice.

On ma Bowmana, ty też znalazłeś guru... Z Bartoszem Kizierowskim pracujesz od trzech lat, kilku innych zrezygnowało z treningów pod Madrytem. Czym on cię przekonał?

- U pływaka często zdarzają się gorsze chwile. Dla mnie był to start w Paryżu przed mistrzostwami świata. Nawet nie wszedłem do finału, popłynąłem ponad trzy sekundy gorzej od wyniku z Szanghaju. Niby wiedziałem, że mam za sobą ciężki trening, że niedługo będę pływał szybciej i może to być cisza przed burzą, ale jednak ten wynik mnie załamał. Czułem się pogubiony. W takich chwilach Bartek przychodzi i mówi: "No, Kondziu, coś tu nie gra, coś trzeba poprawić". I rzuca detal, który okazuje się absolutnie kluczowy. Dla zwykłego człowieka może być nawet niezauważalny, a tymczasem ja po poprawieniu tego, na co zwrócił uwagę, płynę sekundę szybciej. Tak też było w Szanghaju.

W finale stoczyłeś fantastyczną walkę o srebro z Amerykaninem Tylerem McGillem. Pomogło ci idealne trafienie w ścianę. W stylu motylkowym, w którym cykl pracy ramion jest długi, to szalenie ważne.

- Ale wiesz, że to nie szczęście, tylko trening? Takie rzeczy się planuje. Na ostatnich kilku ruchach trzeba wiedzieć czy je wydłużyć, czy skrócić. W tym roku często zdarzało się na treningach, że wpadałem na ścianę jak początkujący. Bartek był nieraz załamany i powtarzał: "Kondziu, nie możesz tak kończyć. Musisz się tego nauczyć, bo w finale w Szanghaju trzeba będzie dotknąć ściany idealnie".

Nie wychodziło mi długo. Pierwszy raz udało się wszystko zgrać na mistrzostwach w Hiszpanii. Po raz drugi właśnie w Szanghaju.

Ciekawi mnie, dlaczego zdecydowałeś się na wyjazd do Hiszpanii. Była to decyzja obarczona sporym ryzykiem. Polscy pływacy nie zbadali tego kierunku tak dobrze jak amerykańskiego, zajął się tobą trener, który nie ma wielkiego doświadczenia.

- Każda decyzja o kierunku dalszej kariery jest ryzykowna. Zdecydował Bartek - tyle lat doświadczenia zawodnika na najwyższym światowym poziomie, wiele lat pływania pod okiem Mike'a Bottoma, jednego z najlepszych trenerów sprintu na świecie, sporo samodzielnego trenowania innych pływaków.

Teraz nawet nie potrafię sobie wyobrazić, co by ze mną było, gdyby Bartek nie zapytał, czybym z nim nie chciał trenować. Było to po finale mistrzostw Polski na 50 m st. dowolnym w 2008, jeszcze przed igrzyskami w Pekinie. On wygrał, ja byłem trzeci. Dla niego pierwszy dzień zawodów był zarazem ostatnim. Zaraz po dekoracji zaproponował mi wyjazd, studia i treningi. Może zauważył, że powinienem być w przyszłości szybki, że mam dobre warunki fizyczne.

Przez ostatni rok mieszkałem sam w akademiku. To duży kampus, jest na nim 25-metrowy basen. Na długi basen dojeżdżamy do Madrytu. W grupie Bartka jest siedem osób. Jeden z naszych kolegów z Hiszpanii na ME juniorów wygrał 50 m st. dowolnym. Był to dla nas sygnał, że i z nami jest dobrze.

W Szanghaju zdobyłeś medal z zaskoczenia, bez nadmiernej presji. W Londynie wystartujesz z innej pozycji. Jaki ta zmiana może mieć na ciebie wpływ?

- Liczę się z tym, że w mediach może być głośniej o moich szansach. Sam nie chcę tego robić, ale przygotowuję się do tego. Nie zacząłem myśleć o igrzyskach w chwili zdobycia srebrnego medalu. Myślimy z trenerem o igrzyskach już od dawna, od pierwszych treningów w Hiszpanii.

Wytatuujesz sobie kółka olimpijskie?

- Może po zawodach. To nie jest decyzja z gatunku hop-siup.

Czerniak dla Sport.pl: Phelps jest do pokonania!

Pływanie. Wielki błękit Konrada Czerniaka

Trzy kluby, jeden reprezentant. Zgadniesz, o którego pytamy?

Piłka nożna

Siatkówka

Koszykówka

Sporty motorowe

Inne sporty