I nie piszę pod wpływem chwili, odurzony imponującym wieczorem Polaka, który zaczął sobotni mecz z Bologną jako rezerwowy, by po wejściu na boisko już w pierwszym kontakcie z piłką strzelić gola dającego prowadzenie 2:1. A kilka chwil później perfekcyjnym ruchem lewej stopy podwyższył na 3:1. Przeciwnie, opieram się na analizie wszystkich okoliczności:
1) I w inaugurującym sezon meczu w Pescarze, i w następnym Milik wydawał się momentami poza drużyną, a jednak bezzwłocznie błysnął morderczą wydajnością, co pozwala sądzić, że najlepsze dopiero przed nim - kiedy zsynchronizuje ruchy z kolegami. Ale już jest rewelacyjnie. Nawet tydzień temu w Palermo Polak, choć nie zdobył bramki, zręcznie przesuwał się po boisku i pojawiał się wszędzie tam, gdzie była szansa na snajperski łup. To napastnik z krwi i kości, drapieżnik z urodzenia. Nie marnował czasu na aklimatyzowanie się, lecz natychmiast obalił obowiązującą podczas wakacyjnych sparingów hierarchię w ataku, spychając do rezerwy Manolo Gabbiadiniego, wcześniej głównego snajpera, który potrafił nawet strzelić cztery gole AS Monaco. Dlatego zaskoczeni włoscy komentatorzy obwołali naszego piłkarza "taranem".
2) Jeśli Milik utrzyma swój status, to prawdopodobnie będzie grał niemal bez przerwy. Trener Maurizio Sarri nie lubi gmerać w podstawowej jedenastce, nade wszystko zależy mu bowiem na polerowaniu wyćwiczonych na treningach schematów gry. By nadać im maksymalną szybkość, płynność, dokładność. Wprawdzie teraz zrewidował swoją strategię po starcie Ligi Mistrzów (w poprzednim sezonie miał Ligę Europy, zwłaszcza jesienią opędzał ją głębokimi rezerwami), ale tu neapolitańczykom dość sprzyja szczęśliwe losowanie, które przydzieliło ich do grupy z Dynamem Kijów, Benficą i Besiktasem. A Gabbiadini na środku ataku wyglądał dzisiaj wręcz bezradnie.
3) Gdyby nawet okazało się, że Sarri inwestuje w Champions League kosztem rozgrywek krajowych, to wiadomo, że w Juventusie każdy dylemat zostanie rozstrzygnięty na korzyść Champions League. Turyńczycy, usatysfakcjonowani czteroletniem panowaniem w Serie A, otwarcie deklarują, że za cel ponad wszystkie obrali sobie zdobycie najcenniejszego europejskiego trofeum. I wypada się spodziewać, że w LM będą wytracać energię dłużej, może do bardzo późnej wiosny. A to tam występuje Gonzalo Higuain, teoretycznie główny faworyt snajperskiego wyścigu, który tytułu króla strzelców broni.
4) Higuain nacierał w minionym sezonie jak nawiedzony, 36 golami wyrównał ustanowiony jeszcze przed wojną ligowy rekord wszech czasów Gino Rossettiego. Trudno jednak przypuszczać, by utrzymał tempo. Nie dlatego, że potrzebuje się pozbyć zgromadzonego latem nadmiaru tkanki tłuszczowej i w ogóle odzyskać formę, ale dlatego, że snajperskim dorobkiem podzieli się z partnerami z zespołu. W Neapolu był jedynym napastnikiem operującym między duetem skrzydłowych (tę rolę odziedziczył Milik) i właściwie pozbawionym zmiennika, tymczasem w Turynie biega obok innego Argentyńczyka, wicekróla strzelców poprzedniego sezonu Paulo Dybali. No i sporo minut gry odda zapewne Mario Mandżukiciowi.
5) Neapolitańczycy wystartowali wolno, ale tak samo było przed rokiem, a kiedy się już rozpędzili, to mknęli przez sezon jako najbardziej skupiona na ofensywie, najbardziej bramkostrzelna drużyna w lidze. I wszystko wskazuje na to, że historia się powtórzy, znów zdobywają najwięcej bramek w Serie A.
6) Tłumu wybitnych łowców goli na włoskich boiskach nie widać. Rodzimi wyginęli - stąd naturalizowany brazylijski przeciętniak Eder w podstawowych składzie reprezentacji, stąd po raz pierwszy w historii atak Juve tworzą wyłącznie obcokrajowcy - a na zagranicznych nikogo w Italii nie stać. Z Milikiem konkurować powinni zresztą napastnicy, którzy grają albo dla klubów słabszych, albo pogrążonych w kryzysie, jak mediolańczycy Carlos Bacca i Mauro Icardi. A Polak na razie nokautuje ich wydajnością, gola dla Napoli wbija co 51 minut gry.
Te kluby zyskały najwięcej kibiców. Legenda na pierwszym miejscu, polski klub w czołówce! [RANKING]
