Liga Mistrzów. Faraon El Shaarawy zasłużył na irokeza

To była liga dla starych ludzi. Jeśli gdzieś miał rozkwitnąć napastnik, który jeszcze nie zdążył wydorośleć, to wszędzie, tylko nie na murawach włoskich, w tym królestwie pięknych trzydziestoparoletnich lub wręcz czterdziestoletnich. A jeśli już koniecznie musiał rozkwitnąć w Italii, to wszędzie, tylko nie w Milanie, klubie wydłużającym kariery aż po granice nieśmiertelności, jeszcze niedawno wystawiającym najbardziej zaawansowaną wiekowo jedenastkę, jaką kiedykolwiek widział futbol na najwyższym poziomie.

Kiedy w minionym roku El Shaarawy wszedł do mediolańskiej szatni, natychmiast poczuł, że rządzą nią stateczni wyczynowcy, a nie utracjusze z psychiką zwichrowaną wielomilionowymi kontraktami. Znanego z profesjonalizmu weterana Gennaro Gattuso - dziś truchtającego do końca kariery w Szwajcarii - zirytowały jego przycięte brwi, polecił chłopcu zaprzestać zabiegów upiększających i skupić się na sporcie. Stephan przeniósł się właśnie z Genoi, w której grał już niedługo po 16. urodzinach, jako jeden pięciu z najmłodszych debiutantów w historii Serie A.

W Milanie prędko mógł wyglądać wedle potrzeb swojej wyobraźni, bowiem starszyzna dostrzegła i doceniła, że pracuje wytrwale, ciężko, z pasją. W minionym sezonie w rozgrywkach dla bardzo twardych mężczyzn się aklimatyzował, w bieżącym eksplodował. Latem Massimo Ambrosini już tylko żartował, że zetnie koledze irokeza. Na poważnie obiecał, że opłaci mu wakacje w górach, jeśli El Shaarawy do grudnia ustrzeli siedem goli. Zakład był niemal rozstrzygnięty już w październiku, zatem kapitan drużyny podniósł stawkę - wakacje na Karaibach za dziesięć bramek.

Też właśnie przegrał, włoski napastnik stał się najskuteczniejszym jesienią nastolatkiem (20. urodziny obchodził przed trzema tygodniami) w całej Europie. Prowadzi w snajperskiej klasyfikacji Serie A, w sobotę dwiema bramkami ocalił bezcenny remis w Neapolu (było już 0:2!), bez niego przyduszeni koniecznością cięcia kosztów mediolańczycy leżeliby pewnie w strefie spadkowej. A w Lidze Mistrzów nie przetrwaliby jesieni. W październiku El Shaarawy wbił gola w meczu z Zenitem (jako najmłodszy w historii gracz Milanu), na który do St. Petersburga poleciała z nim cała podekscytowana rodzina - pochodząca z Savony mama Lucia, pochodzący z Kairu tata Sabri (z wykształcenia psycholog), brat Manuel. W środę podziwiali już w telewizji, jak Stephan zostaje bohaterem wyjazdowego zwycięstwa nad Anderlechtem, które dało drużynie awans do 1/8 finału.

Komentatorzy zastanawiają się, kiedy padnie od szaleńczego tempa, a on nadal przyspiesza, w niedzielę znów będzie największą nadzieją na złamanie Juventusu. Miał powoli oswajać się z wielkim sportem, urósł na jedynego gracza godnego marki "Milan", jeszcze przed chwilą uszlachetnianej triumfami w Champions League. Urósł z dnia na dzień i w środowisku pełnych trenerów, którzy z zasady nie pozwalali młodym dojrzewać, hodując piłkarskie odpowiedniki osławionych "bamboccioni", czyli podstarzałych maminsynków, którzy boją się wyprowadzić z domu przed osiągnięciem wieku średniego.

El Shaarawy'emu groziłby podobny los, gdyby nie kłopoty finansowe firm Silvia Berlusconiego, wstrzymanie inwestycji, totalna wyprzedaż transferowa. Kryzys dotknął Milan, ale i całą Serie A, wywołując istną rewolucję kulturalną. Pozbawieni alternatywy trenerzy promują młodych z niespotykaną tam wcześniej werwą, a młodzi z entuzjazmem przechodzą ekspresowe kursy dojrzałości. Jak Erik Lamela - również 20-latek, rewelacyjny w Romie.

Bohater z San Siro na boisku przyciąga uwagę szybkością, zdecydowaniem, skłonnością do poświęcania się dla drużyny, prowadzeniem piłki zespolonej ze stopą, precyzją strzału i instynktem drapieżcy (Anderlechtowi przyłożył golem już po pierwszym wtargnięciu w pole karne), a także kondycją, którą sam nazywa "bawolą", zresztą często pokonuje większy dystans niż jakikolwiek inny uczestnik meczu. Na treningu sumienny, ambitny i żądny zdobywania nowych kompetencji, w lidze nie zawiódł nawet wrzucony na bok obrony. W siłowni rwie się do rzeźbienia muskulatury, aż trzeba go mitygować, by nadmierny rozrost masy nie odebrał mu naturalnej zwinności. Wypytywany o przyszłość deklaruje, że zamierza studiować ekonomię, jak brat. Poruszony śmiercią (na boisku) Piermario Morosiniego funduje defibrylator klubikowi Legino, w którym uczył się kopać piłkę.

W życiu prywatnym bawi się do upadłego, ale bez używek. Choć otoczenie widzi w nim spadkobiercę Kaki, przykładnego męża demonstrującego podkoszulek z napisem "Należę do Jezusa", El Shaarawy lubi oddawać się tym, którzy nie chodzą po wodzie. Pielęgnuje pióropusz na czubku głowy, by podobać się dziewczynom, i mówi, że nie zetnie go nawet na życzenie Berlusconiego; opowiada zachwycony, że kariera w Serie A pomnożyła jego życie erotyczne dziesięciokrotnie; entuzjazmuje się erą Facebooka, na którym "poznaje wszystkie swoje kobiety".

W ogóle jest pełnokrwistym dzieckiem pokręconej współczesności, swoją tożsamość zszywa ze skrawków wyjętych z różnych światów. Kiedy fetuje gola, lubi poimitować gesty koreańskiego rapera Psy'a. Zapewnia, że czuje się stuprocentowym Włochem, a zarazem prosi, by pisać o nim "Mały Faraon" - dumny, że sam przezwisko wymyślił. Gra w reprezentacji narodowej, dla niej też strzelił gola, współpracował w napadzie z Mario Barwuahem Balotellim, adoptowanym przez lombardzką rodzinę potomkiem imigrantów z Ghany. Wczoraj trybuny ryczały, że "czarni Włosi nie istnieją", dziś oklaskują atak przyszłości, który w całości wywodzi się z Afryki.

Podyskutuj o artykule na blogu Rafała Steca