Rok temu Argentyna zalała się łzami. Płakali młodzi i starzy. Wszyscy. Niektórzy szlochają do dziś, jak szef argentyńskiej ligi, który na wspomnienie o Maradonie rozkleił się przed kamerami i nie mógł wydusić słowa. A nawet nie znał Maradony osobiście. Zmarł bowiem piłkarz, który był symbolem Argentyny na dobre i złe.
Dał jej mistrzostwo świata w 1986 r. Drugie po tym zdobytym na własnych stadionach w 1978 r., którego jednak Argentyna tak nie kocha, bo było zwycięstwem wojskowej junty, rządzącej wtedy krajem. Argentyna kocha mundial w Meksyku, gdy Maradona skradł serca i poprowadził drużynę do pucharu na swoich warunkach. Śpiewając w szatni z kolegami wulgarne piosenki o dziennikarzach, którzy nie wierzyli w drużynę, kiwając w jednej akcji pięciu Anglików, a w innej wbijając im gola ręką. Anglikom, którzy niewiele wcześniej upokorzyli Argentynę w wojnie o Falklandy. Kraj był pobity, w kryzysie, a on i jego drużyna dali ludziom chwile szczęścia. Tego mu Argentyna nigdy nie zapomniała.
)
Nawet jeśli później wielokrotnie zawstydzał ją swoim zachowaniem, czasem nawet wystawiał na pośmiewisko. Mogli się za niego Argentyńczycy wstydzić, ale nigdy się go nie wyparli. Gdy w pracy, która okazała się ostatnią w jego życiu, jako trener Gimnasii La Plata, objeżdżał argentyńskie miasta, pod hotelami zbierały się tłumy, by mu zaśpiewać i ubłagać, żeby choć na chwilę do nich wyszedł. Widzieli w nim cechy, które chcieliby zobaczyć u siebie. Dopóki był na boisku, w trudnych chwilach modlili się do niego, potem wiele razy musieli modlić się za niego.
Główny bohater zniknął rok temu, ale dookoła zmieniło się niewiele
Od śmierci minął rok, a Argentyńczycy dalej siadają do Maradony jak do telenoweli. Głównego bohatera na ekranie już nie ma, ale temperatura nie spada. Są skandale - kilka dni temu Mavys Alvarez, 36-latka z Kuby opowiedziała, że 20 lat temu spotykała się z Maradoną przebywającym na odwyku u Fidela Castro i została przez piłkarza zgwałcona.
Są też historie niewiarygodne, jak ta o ultrasach Gimnasii, którzy planowali włamanie i kradzież serca z ciała Diego. Ich plan został w porę odkryty, ale nawet gdyby dorwali się do Maradony, serca by nie znaleźli. Lekarz Nelson Castro, który napisał książkę "Zdrowie Diego: historia prawdziwa", zdradził, że piłkarz został pochowany bez serca, które pozostawiono do badań, by ustalić przyczyny zgonu. A przy okazji napomknął, że było wielkie i ważyło aż pół kilograma, czyli przynajmniej 200 gramów więcej niż serce przeciętnego mężczyzny. Można do tego dopisać romantyczną historię o Diego z wielkim sercem, ale lepiej przestrzec, że to od niewydolności, na którą pracował latami picia i ćpania.
Są też kłótnie i mnóstwo hałasu. O prawa do wizerunku Maradony sądzi się jego najbliższa rodzina i Matias Morla, jego były agent. Morla mówi, że córki wystawiły go na pewną śmierć. One odpowiadają, że Morla to człowiek podstępny i chciwy. Sprawa trwa, a widzowie klaszczą. Na wyrok sądu czekają też lekarze, którzy zajmowali się Maradoną w ostatnich latach. Neurochirurgowi, psychiatrze, psychologowi, pediatrze i czterem pielęgniarzom grozi od 8 do 25 lat więzienia za zaniedbania i brak staranności w sprawowaniu opieki nad pacjentem, co doprowadzić miało do jego śmierci. Czasami mieli zapomnieć o tabletkach, a nieraz już rano serwować mu alkohol, by był spokojniejszy za dnia.
)
Fałszywy alarm. Diego Maradona trzy tygodnie przed śmiercią przeszedł operację mózgu
Ale przede wszystkim to sam Maradona przez lata traktował śmierć jak boiskowego rywala: pędził na nią i w ostatnim momencie kiwał. Jego nekrologi pojawiały się regularnie przez ostatnich 20 lat. Już w 2000 r. telewizja "Cronica" przerwała program i przez trzy minuty wyświetlała informację o jego śmierci, a kilka lat później było z nim tak źle, że zdążył przyjąć ostatnie namaszczenie. W 2018 r. też pojawiały się plotki, że umarł. Ale sam je zdementował po paru godzinach, krzycząc do dziennikarzy: "żyję, skur**syny!". W zeszłym roku, ledwie trzy dni po 60. urodzinach i nieco ponad 20 dni przed śmiercią, jego życie kolejny raz było zagrożone. Znajomych to nie zaskoczyło, bo od dawna podejrzewali u niego depresję: nie chciał jeść, nie mógł przestać pić. Tabletki uspokajające popijał alkoholem. Kibice też nie mogli być zdziwieni, bo gdy Maradona w swoje urodziny pojawił się na stadionie Gimnasia y Esgrima La Plata był blady, ociężały i jeszcze powolniejszy niż zazwyczaj. Na ławkę trenerską prowadzili go asystenci. "Szedł, jakby miał połamane kolana i gliniane stopy" - opisywała jedna z gazet.
)
Następnego dnia wylądował w szpitalu w La Plata, 60 kilometrów od Buenos Aires. Anemia, koronawirus, odwodnienie i wyczerpanie, kolejny zawał, wylew - strzelali dziennikarze. A kibice byli już w drodze do szpitala. Pierwsi pojawili się pod drzwiami zaraz za karetką, po kilku godzinach tłum liczył setki osób. Jedni z transparentami, drudzy z różańcami wgapiali się w okno sali.
Maradona doznał jednego z najgroźniejszych urazów mózgu, który zazwyczaj powstaje od silnego wstrząsu albo od wieloletniego picia. Diego zaprzeczał, by w ostatnim czasie się uderzył.
- Operacja trwała ponad godzinę, przebiegła bez żadnych komplikacji - mówił Leopoldo Luque, lekarz Diego. Wtedy bohater, dzisiaj jeden z oskarżonych o przyczynienie się do jego śmierci. Skończył zdanie, odwrócił się w stronę automatycznych drzwi kliniki Olivos i nie mógł uwierzyć. Tłum skandował jego nazwisko, brawa były tak głośne, że poczuł ciarki na plecach. Marzył o takiej chwili będąc dzieckiem. Pamięta, że oglądał mecze razem z rodzicami, którzy uspokajali go, gdy odchodził od zmysłów: „nie denerwuj się, i tak wygramy, bo mamy Maradonę". Wychowywał się w jego kulcie i chciał grać jak on, być bohaterem tłumów, ale szybko zorientował się, że nie ma wystarczającego talentu. Porzucił marzenia o wielkiej sławie i został neurochirurgiem. Cztery lata temu odebrał telefon, który zmienił wszystko. - Diego nie może spać, pomożesz mu? - usłyszał. Upewnił się, że o tego Diego chodzi. I sam następnej nocy nie zmrużył oka. Przez cztery lata był lekarzem Maradony.
Po chwili Luque odwrócił się w stronę ludzi, delikatnie uśmiechnął, pomachał. Zaczęli krzyczeć jeszcze głośniej. Jedni ściskali różańce, inni trzymali transparenty - "Cisza. Bóg śpi". Wcześniej opowiadał dziennikarzom, jak przebiegła operacja i nie spodziewał się, że w połowie przerwą mu pytaniem, czy krwiaka z mózgu Diego wyciął "ręką Boga". Dookoła trwało szaleństwo: nigdy nie widział przed szpitalem tylu kamer i tylu ludzi. Śpiewali, tańczyli, pili, płakali, klęczeli. Sława Diego przeszła na niego: z dobrodziejstwem inwentarza. Ludzie go pokochali, zaczęli traktować jak bohatera narodowego, przybyło mu obserwujących na Instagramie, ale serwisy plotkarskie pokazały też jego żonę i dzieci, dziennikarze wsuwali dyktafony pod jego kask, gdy odjeżdżał motocyklem spod szpitala. Jedna z gazet wyciągnęła też historię sprzed lat, w której został oskarżony o zabicie człowieka podczas noworocznej bijatyki. Sąd go uniewinnił, ale teraz musiał jeszcze wyspowiadać się publicznie. Wreszcie drzwi kliniki się rozsunęły, Luque zniknął.
Najgorsze było przed nim: Diego miał się dopiero obudzić. Nadmiernie spocony, rozedrgany, wściekły. Nie chciał być dłużej w klinice. Żądał wypuszczenia do domu, ale lekarze byli zgodni, że skoro po tygodniach namawiania wreszcie udało się go zagonić do szpitalnego łóżka, to trzeba go przytrzymać jak najdłużej. Z dala od alkoholu, który w ostatnich latach ponoć wskoczył u niego przed kokainę. Tylko tu mieli nad nim kontrolę. Ale jemu marzyła się wielka urodzinowa impreza, a nie świętowanie sześćdziesiątki w szpitalnej sali. Jego wyznawcy wyszli na ulice Buenos, śpiewali sto lat, pili jego zdrowie, machali flagami i balonami "60", na Avenida 9 de Julho, imponującej alei przecinającej centrum Buenos Aires, wymalowano mu kolejny wielki mural. Nie mógł tam być. W samotności wychylał kolejne butelki alkoholu, połykał tabletki przeciwbólowe, brał uspokajające proszki, jadł co popadnie, a w końcu w ogóle przestał.
- Z Diego nic nie jest łatwe. Teraz, gdy mnie widzi, chce mnie zabić. To najtrudniejszy pacjent, jakiego miałem, ale myślę, że chce się leczyć. Psychicznie jest z nim kiepsko, powinien przestać pić. Diego ma problemy z wątrobą, problemy sercowo-naczyniowe, problemy neurologiczne. Potrzebny mu spokój. Operowaliśmy jego mózg, ale jest jeszcze żołądek, serce… - wyliczał dziennikarzom 39-letni lekarz.
Diego Maradona - uosobienie Argentyny
Serca zoperować nie zdążyli. Przestało być 25 listopada, a Maradona nigdy nie dowiedział się, co to spokój. Nigdy nie był sam. Debiutował będąc nastolatkiem i momentalnie był najlepszy. Ludzie taktowali go jak dar od Bogów dla nich wszystkich. Chłopiec ze slumsów stał się idolem dla biednych i obrzydliwie bogatych. Mając 15 lat już utrzymywał rodzinę. W świetle reflektorów było mu najlepiej. Kochał być kochany. Ale z czasem i miłość go przytłaczała. Tak często był klepany po plecach, że po latach miał fobię i na obcy dotyk reagował wściekłością.
Był uosobieniem Argentyny - z całą niejednoznacznością i życiem między skrajnościami. Na każdy jego wielki sukces przypadała narkotykowa wpadka. Na każdego pięknego gola, przynajmniej jeden skandal. W Neapolu miał miłość kibiców i Camorrę na plecach. Bawił się od niedzieli do środy, a kolejne dwa dni dochodził do siebie, by w sobotę znów zachwycić. Strzelał do dziennikarzy z wiatrówki, a rodacy i tak nazwali kościół jego imieniem. Pielęgniarka z Neapolu ponoć ukradła próbówkę z jego krwią i zamiast do laboratorium, zaniosła ją do kościoła. Tylko Maradona mógł w jednym meczu strzelić gola stulecia i dokonać oszustwa stulecia, jak z Anglią w 1986. Przebiegłość, radość z pokonywania przeciwników i podejrzliwość wobec władzy to zresztą cechy narodowe Argentyńczyków. I osobiste Maradony.
)
- Jego życie to piękny sen i koszmar jednocześnie - podsumował już lata temu jego trener fitness Fernando Signorini. - Maradona myśli, że jest Bogiem i to jedna z przyczyn jego problemów - stwierdził z kolei Hector Pezzella, dyrektor kliniki Guemes w Buenos Aires, który leczył Diego przed kilkoma laty. W kraju każdy miał na jego temat zdanie: kochał albo nienawidził. Ale nawet jak nienawidził, to i tak za coś był mu wdzięczny. A na pewno chciał wiedzieć co u niego. I chce wiedzieć do dziś.
