Mój drogi,
co do sensowności rankingów oczywiście pełna zgoda, choć trudno dyskutować z siłą marketingową tych najpoważniejszych, będącą przecież pochodną tego, że sami kibice lubią je czytać i tworzyć (po sprawiedliwości przypomnę zresztą, że obiecywaliśmy sobie kiedyś stworzyć wspólnie setkę najlepszych piłkarzy Premier League - może dobrze, że nie starczyło czasu, bo nie wykluczam, że gdzieś u dołu tej setki, między jakimś Ryanem Shawcrossem i Mame Dioufem, umieściłbym jednak wspomnianego przez Ciebie Falcao). Jest również oczywistością, że pracujący nad rankingami jurorzy mają słabość do bramkostrzelnych piłkarzy. "Ważne, by obudzić się we właściwym miejscu i właściwym momencie z piłką przy nodze" - mówi o tym z przekąsem w autobiografii Andrea Pirlo. Z przekąsem, bo przecież "koniec końców wielkie sukcesy rodzą się na tyłach" - zauważa Włoch w rozdziale poświęconym właśnie Złotej Piłce, dodając, że choć z technicznego punktu widzenia Ronaldo ("ten prawdziwy...") był najlepszym piłkarzem, z jakim miał okazję grać, to Maldini był wówczas lepszy od niego.
Z podobną sytuacją mamy do czynienia w plebiscytach podsumowujących rok 2014. Messi i Ronaldo z technicznego punktu widzenia są najlepszymi piłkarzami, jakich mamy okazję oglądać, a ich tegoroczna rywalizacja i wyścig na rekordy ("Ty strzelasz trzy, ja odpowiadam czterema...") jest ozdobą zarówno rozgrywek Ligi Mistrzów, jak ligi hiszpańskiej - wyobrażam sobie, jak spece od sprzedawania koszulek, gadżetów, książek, a nawet chipsów i gaci, muszą zacierać ręce z jej powodu. A jednak Niemiec jest lepszy od Argentyńczyka i Portugalczyka.
Tak, napisałem to z całą powagą, nie tylko po to, by przejrzeć własne pisanie w lustrze pisania Pirlo. I nie tylko dlatego, że Neuer nie ma sobie równych w technice bramkarskiej: oprócz bronienia strzałów, co robi w 91,2 proc. przypadków (o 10 proc. lepsze statystyki niż u innych bramkarzy z kontynentu), należałoby tu mówić o pozbawianiu przeciwnika okazji do strzałów, np. przez wyłapywanie dośrodkowań i rzutów rożnych. Pomijając nawet to: przypomnij sobie choćby jego odegranie piętą w trakcie meczu z Eintrachtem, którego nie powstydziliby się dwaj rywale do Złotej Piłki; głową również nie gra gorzej od nich, we wślizgach mógłby rywalizować z najlepszymi obrońcami, zaś - jak mówił w trakcie mundialu Joachim Löw - precyzja jego podań predestynuje go do gry w pomocy.
Ważniejsza jest jednak umiejętność czytania gry, taktyczna dojrzałość naszego bohatera, dzięki której Niemcy Löwa i Bayern Guardioli mogą grać pressingiem na połowie rywala, a co z tym związane - tak wysoką linią obrony. Bez bramkarza-libero, szybko biegającego i jeszcze szybciej podejmującego decyzje, kiedy opuścić już nawet nie linię bramkową, a własne pole karne - podobny styl gry byłby niemożliwy. Oglądaliśmy wspólnie mecz Niemców z Algierią podczas mundialu, pamiętamy więc, że 21 z 59 kontaktów z piłką niemieckiego golkipera miało miejsce przed własnym polem karnym, w ciągu 90 minut przebiegł aż sześć kilometrów, a jedno z podań do Schürrle omal nie przyniosło mu asysty. Pamiętamy też fotografię zrobioną w trakcie jednego z ostatnich meczów Bayernu, zrobioną w momencie, kiedy Neuer stał ni mniej, ni więcej, tylko na linii środkowej. Jego średnia pozycja na boisku podczas poprzedniego sezonu zawsze wypadała poza szesnastką...
Pisząc to wszystko, podobnie jak Ty nie mam złudzeń: Neuer nie dostanie Złotej Piłki. W pewnym sensie ma pecha, bo jak na bramkarza, przy tej dominacji Bayernu w meczach, ma stosunkowo mało okazji do interwencji, a jego kunszt libero wciąż jeszcze traktuje się w piłkarskim mainstreamie ciekawostkowo. W innym sensie zaś to kwestia wyborów pozaboiskowych, bo jak sam zauważył - nie jest facetem, który fotografuje się w bieliźnie. Za mało w nim celebryty.
Tu dochodzimy do wątpliwości przy wszystkich plebiscytach najbardziej fundamentalnej: skupiając się na gwiazdorskich jednostkach, gubimy to, co w piłce nożnej najistotniejsze, czyli jej wspólnotowy wymiar. W tym sporcie chodzi wszak przede wszystkim o zespołowość, jeśli już więc wyróżniać kogoś tytułem piłkarza roku, to najlepiej właśnie tego, kto poświęca wszystko dla zespołu; kto nie zadowala się staniem na linii i popisywaniem się kapitalnymi paradami; kto nie oczekuje od kolegów z defensywy, że go wyręczą, tylko jest (jak mówią w taktycznym żargonie) "proaktywny". Zwłaszcza, że - jak wykazał w swojej kapitalnej książce "Bramkarz, czyli outsider" Jonathan Wilson - byłoby to również wyróżnienie dla postaci na boisku najbardziej samotnej, a jakże często zamienianej w kozła ofiarnego. - Z pewnością - pisze Wilson - żaden sportowiec z taką regularnością nie mierzy się z arbitralnością losu, co bramkarz. Rykoszet, kozioł, powiew wiatru, zła ocena sytuacji, niesamowity strzał i wszystko inne, z czym musi się zmagać, a czego nie doświadczają inni gracze?...
Tematem zupełnie osobnym, do przedyskutowania może przy innej okazji, jest to, że trzech najlepszych dziś obok Neuera bramkarzy świata gra w Premier League. Kiedy mówimy o - analizowanym niedawno przez Gary'ego Neville'a - kryzysie gry obronnej drużyn angielskiej ekstraklasy, musimy pamiętać, że błędy obrońców naprawiają tam Thibaut Courtois, Hugo Lloris i David de Gea. Skądinąd fakt, że żaden z nich nie ma angielskiego szkoleniowca, również zasługiwałby na chwilę namysłu.
