Premier League. Hit Manchester City - Arsenal. Czy Szczęsny zagra w pierwszym składzie? Kto będzie lepszy, Aguero czy Sanchez?

"W swojej grze jest bardziej angielski od któregokolwiek z Anglików" - powiedział o nim kolega z drużyny, skądinąd reprezentant Anglii Alex Oxlade-Chamberlain. "Najlepszy transfer Arsenalu w ciągu ostatnich sześciu lat" - dodał jeden z legendarnych graczy Kanonierów Thierry Henry. "Obecnie jest najlepszym piłkarzem w Premier League" - skomplementował go rodak, Manuel Pellegrini. Sprowadzony z Barcelony za 31 milionów funtów Alexis Sanchez strzelił dla Arsenalu już osiemnaście goli ? i to jego konfrontacja z innym piłkarzem z Ameryki Południowej, Sergio Aguero, przyciąga przed dzisiejszym meczem największą uwagę mediów.

Problemem Argentyńczyka jest dopiero co wyleczona kontuzja kolana, która wyłączyła go z gry na sześć tygodni - nie wiadomo, w jakiej formie wraca, choć wypada przypomnieć, że zanim trafił na leczenie był rewelacją sezonu niewątpliwie porównywalną z Sanchezem: zdobył dziewiętnaście bramek (przy fenomenalnej średniej gol co 77 minut; reprezentant Chile z kolei strzela co 139 minut), a bez jego fantastycznego występu przeciwko Bayernowi MC byłoby już poza Ligą Mistrzów. Tylko że podczas gdy Aguero strzela bramki dla Manchesteru City, Sanchez oferuje Arsenalowi dużo więcej: w Premier League ma siedem asyst, dwa razy więcej niż rywal; w sumie wykreował dla kolegów 57 okazji bramkowych (tylko Fabregas ma lepsze statystyki) przy 15 Aguero, zanotował też 134 dryblingi i rajdy. Nie jest napastnikiem (choć Wenger próbował go także na tej pozycji), tylko piłkarzem atakującym ze skrzydeł bądź ustawianym jako "dziesiątka", jego "angielskość" polega zaś na tym, że nie ogranicza się jedynie do działań ofensywnych: walczy w pressingu, próbuje odbierać piłki, jest nieustępliwy, agresywny (Arsenal i Alexis Sanchez, czyli przekleństwo najlepszego zawodnika) i niezwykle wytrzymały. Od początku sezonu gra niemal bez przerwy, ze wstrętem odrzucił propozycję krótkiego urlopu w trakcie Bożego Narodzenia. Jedyna wyraźna słabość Sancheza na tle Aguero to fakt, że wszystkie bramki strzelił prawą nogą; Argentyńczyk uderza obiema.

Ale spoglądanie na mecz MC-Arsenal przez pryzmat konfrontacji dwóch gwiazd fałszowałoby rzeczywistość równie intensywnie jak opisywanie całego współczesnego futbolu przez rywalizację Messiego i Ronaldo. "Nie znoszę hałasu wokół Złotej Piłki" - mówił na piątkowej konferencji Arsene Wenger o imprezie, którą zdominowały ikony Realu i Barcelony. "Uwielbiam grę zespołową, nigdy nie zagłosowałbym na pojedynczego piłkarza, jestem totalnie przeciwny takim plebiscytom". O ileż ciekawiej niż o Sanchezie i Aguero, byłoby mówić o Manchesterze City i Arsenalu, zauważając formę prezentowaną w ostatnich tygodniach przez pozostałych graczy, na przykład Milnera z jednej strony, i Cazorli z drugiej?

W Manchesterze City zabraknie siły, uderzeń z dystansu i rajdów między polami karnymi Yayi Toure, który wyjechał na Puchar Narodów Afryki. Czy jest sens o tym mówić, skoro także w Arsenalu zabraknie kilku kluczowych piłkarzy (z Artetą i Wilsherem na czele; Özil i Walcott zaczną zapewne na ławce), a pole manewru w drugiej linii Manuel Pellegrini i tak ma całkiem spore (dość wspomnieć Fernando i Fernardinho, Lamparda i Milnera, Navasa na skrzydle, a przede wszystkim Silvę)? Ano jest, bo - choć wydaje się to dziwne, zważywszy, że w tym sezonie reprezentant Wybrzeża Kości Słoniowej rozkręcał się powoli - po przejrzeniu protokołów meczowych można dojść do wniosku, że kiedy Toure jest nieobecny w wyjściowej jedenastce, Manchester City nie wygrywa.

W północnym Londynie muszą się jednak mierzyć ze statystyką zdecydowanie bardziej kłopotliwą: meczów z bezpośrednimi rywalami o miejsce na podium, które kończą się porażką lub remisem Kanonierów. Z Manchesterem City w tym sezonie gładko wygrali wprawdzie mecz o Tarczę Wspólnoty, ale już w spotkaniu ligowym na Emirates padł remis, mimo iż Arsenal prowadził niemal do końca; generalnie z MC, MU i Chelsea Kanonierzy nie wygrali od sezonu 2012/13.

Problem w tym, że wiele porażek (czy wręcz pogromów: oprócz 6:3 z MC przypomnijmy 6:0 z Chelsea) Arsenalu było konsekwencją zbyt otwartej gry. Ostatnio wprawdzie obronę Kanonierów próbowali asekurować pomocnicy Coquelin i Flamini, pytanie jednak, czy nieobecność Yayi Toure nie skusi Wengera, by rozbić ten duet i na miejsce jednego z piłkarzy wprowadzić Aarona Ramseya (podobnie jak Aguero niemal nie grał w piłkę od grudnia...)? A jeśli tak, to ile wolnej przestrzeni znajdzie wówczas przed linią obrony Arsenalu David Silva?

Na piątkowej konferencji Arsene Wenger zapowiadał, że młodego Polaka włączy od razu do pierwszej drużyny, co u części dziennikarzy poskutkowało nawet umieszczeniem Krystiana Bielika w kadrze na mecz z MC (mimo iż jego transfer nie został dotąd sfinalizowany, a Premier League nie uprawniła byłego piłkarza Legii do gry). Różne na temat przyszłości Bielika formułowano w tych dniach hipotezy i różnych konkurentów do miejsca w składzie wymieniano, a ja dziwiłem się, tak rzadko natrafiając wśród wymienianych nazwisk na Francisa Coquelina. 24-letni Francuz długo tułał się po wypożyczeniach (był w Lorient i Freiburgu, ostatnio grał w Charltonie, skąd został nagle odwołany w związku z plagą kontuzji wśród pomocników Arsenalu), ale a po powrocie na Emirates przebił się do wyjściowej jedenastki. I notuje imponującą średnią - niemal czerech udanych wślizgów na mecz (podczas spotkania z Southamptonem - siedem), co daje miejsce w czołówce wszystkich pomocników angielskiej ekstraklasy. Dodajmy prawie trzy przechwyty, ponad trzy wybicia i niemal cztery wygrane pojedynki główkowe, by zacząć doceniać niby wciąż niedoświadczonego i pozostającego w cieniu Flaminiego, ale przecież bez reszty poświęcającego się przeszkadzaniu rywalom Francuza. Byle tylko (jeśli dostanie szansę także na Etihad) umiał utrzymać nerwy na wodzy: ci, który próbują ze wszelką cenę wykorzystać daną im szansę, potrafią przesadzać w walce o piłkę ? kibicom Kanonierów w tym kontekście powie wszystko nazwisko Frimpong.

Arsene'a Wengera, podobnie zresztą jak Jose Mourinho zbulwersował fakt, że mimo związanych z Finansowym Fair Play ograniczeń, Manchester City zdołał w tych dniach wydać 25 milionów funtów na Wilfrieda Bony'ego (z Arsenalem nie zagra: podobnie jak Toure wyjechał na Puchar Narodów Afryki). Manuel Pellegrini tłumaczył wcześniej, że chce mieć do dyspozycji czterech napastników, a musi w jakiś sposób załatać dziurę po wypożyczonym do Valencii Negredo. Pytanie jednak, czy jeśli w ogóle mistrzowie Anglii powinni wzmacniać jakąś formację, to środek obrony nie domaga się tego bardziej niż atak? Kompany'ego trapią kontuzje, 34-letni już Demichelis sam był sprowadzany raczej z myślą o roli zmiennika, a lista indywidualnych błędów Eliaquima Mangali w tym sezonie (dość przypomnieć mecz z West Hamem, spotkanie z Southamptonem, gdzie zobaczył czerwoną kartkę, czy - zwłaszcza - z Hull, gdzie strzelił bramkę samobójczą i podarował rywalom karnego) jest wystarczająco długa, by w MC pożałowano 32 milionów funtów zapłaconych za niego FC Porto. Francuz jest najdroższym obrońcą w historii Premier League, przed tygodniem kompletnie nie radził sobie z grającym w Evertonie Lukaku, jakże więc będzie z pilnowaniem Giroud i Sancheza?