Dwa Michały - gra opinii: Co by było, gdyby Lewandowski wybrał Blackburn?

Mój Drogi,

najpierw sprostowanie: "co by było gdyby" nie jest tylko zabawą z angielskiego pubu, a jeden z najbardziej inspirujących intelektualnie tekstów w najnowszych dziejach "Tygodnika Powszechnego" popełnił Maciej Janowski, który rozważał, co by było, gdyby nie rozbiory. W przypadku piłki atrakcyjność tego sposobu myślenia analizowali poważni badacze, choćby autorzy "Soccernomics" Simon Kuper i Stefan Szymański (uwielbiam ich opis alternatywnej rzeczywistości, w której Beckham nie dostał czerwonej kartki za kopnięcie Simeone w 1998 r., Banks się nie zatruł podczas mundialu w 1970 r., a sędzia nie uznał strzelonej ręką bramki Maradony w 1986 r. ? Anglia w tym porządku jest oczywiście siedmiokrotnym mistrzem świata...). A jeśli idzie o niezrealizowany transfer do Blackburn mamy też inny polski przykład ? Marka Citki. Grający wówczas w Widzewie napastnik, opromieniony bramką na Wembley i fantastycznymi meczami w Lidze Mistrzów, był bliski przenosin na Wyspy w sezonie 96/97. Niejasno pamiętam, że jako katolik sprawdzał nawet, czy na miejscu jest jakiś polski kościół, ale wizja lokalna nie wypadła dobrze. "Mgła, szaro, jakieś pastwiska - idealne miejsce, żeby się rozpić albo wrócić do hazardu", opowiadał po latach "Przeglądowi Sportowemu". Ostatecznie Citko nie zdecydował się na wyjazd, kilka miesięcy później złapał kontuzję w meczu z Górnikiem i wszystko się skończyło. Co by było, gdyby...

Jeśli zaś idzie o Roberta Lewandowskiego: na angielskich pastwiskach poradziłby sobie oczywiście. Poradziłby sobie również pod Samem Allardyce'm, który wbrew wizerunkowi gbura jest człowiekiem otwartym na taktyczne nowinki, zafascynowanym technicznymi gadżetami i zdolnym popsuć krew dużo mocniejszym rywalom (pamiętasz ubiegłoroczną tyradę Mourinho o "dziewiętnastowiecznym futbolu" i odpowiadającego mu menedżera West Hamu, walącego w stół z ukontentowania jak imć Zagłoba?). Oczywiście w Blackburn, tak samo jak w Boltonie czy w pierwszej fazie pracy w West Hamie pragmatyzm Allardyce'a mówił, że najlepszymi napastnikami są ci zdolni tyleż do gry głową, co łokciami - jak Kevin Davies czy Andy Carroll. Nie będzie heretycką opinia, że wśród wielu piłkarskich umiejętności Robert Lewandowski posiada także i te, słowem: dałby radę.

Tylko że nie byłby dziś w tym miejscu, w którym jest: wśród czołowych snajperów świata. Może i stałby się ikoną hrabstwa Lancashire, lokalnym bohaterem na miarę Jasona Robertsa czy Benniego McCarthy'ego, "Super Robem" (by odwołać się do wynoszonego jeszcze niedawno pod niebiosa przez kibiców Tottenhamu, z braku lepszych idoli, "Super Pawa" - Romana Pawluczenkę). Może faktycznie uratowałby posadę Wielkiego Sama. Boję się jednak, że raczej pogrążyłby się wraz z nim w chaosie fatalnie zarządzanego klubu. Rada, której udzielił kiedyś Steve'owi McClarenowi Alex Ferguson: "nie wybieraj klubu, wybieraj prezesa", była wprawdzie skierowana do trenera, ale i piłkarzom nie zaszkodziłoby brać ją pod uwagę.

Problemem Blackburn nie były i nie są bowiem mgła i pastwiska, tylko właściciele: wywodzący się z Indii biznesmeni, kompletnie nieznający się na piłce (prezeska jeszcze niedawno była szefową Światowego Stowarzyszenia Wiedzy Drobiarskiej, a jej koncern - największym w Azji producentem jajek i kurczaków), formułujący wobec podwładnych nierealne żądania, często zmieniający strategiczne decyzje pod wpływem kuriozalnych doradców ? naprawdę nieodpowiednie miejsce do spędzenia tam choćby roku w karierze, która w przypadku piłkarza jest przecież krótka jak życie motyla. Allardyce uratował klub przed niemal pewnym spadkiem i osadził go w środku tabeli, co biznesmenów z Indii nie satysfakcjonowało; problem w tym, że po jego zwolnieniu seria katastrofalnych posunięć personalnych doprowadziła drużynę do degradacji z Premier League i do dziś na stadionie, który pamięta przecież mecze Ligi Mistrzów (także z udziałem Legii), występują drugoligowcy. Niejeden z nich pamięta ekstraklasę, niejeden zapowiadał się na gwiazdę, ale fatalnie zarządzany zatrzymał się w rozwoju.

Pytanie więc o tamten wybór Lewandowskiego jest retoryczne, a jego postęp pod okiem Juergena Kloppa - imponujący. Myślę również, że i tego lata wybrał dobrze, a przynajmniej wybrał dobrze z naszej, ekhm, patriotycznej perspektywy. Nawet jeśli u Carlo Ancelottiego wygrałby więcej trofeów, pod Pepem Guardiolą stanie się piłkarzem jeszcze lepszym niż dotąd. Niedawny mecz z Bayerem Leverkusen, podczas którego kapitan reprezentacji Polski nieoczekiwanie występował na skrzydle, byłby tu dobrą ilustracją: nawet jeśli Lewandowski męczył się niemiłosiernie, coś z tej lekcji uniwersalności przecież w nim zostało i zaprocentuje także w reprezentacji, gdy znów będzie szukał wspólnego języka z Arkadiuszem Milikiem.