Michale drogi,
czasem w żartach mówię, że mój stosunek do Arsenalu ma wiele wspólnego z syndromem sztokholmskim, w którym ofiara zaczyna ni stąd, ni zowąd czuć mocną więź z oprawcą. Niewykluczone zresztą, że jako kibic Tottenhamu mam kłopot z realną oceną Kanonierów: mogę być nadmiernie uprzejmy, żeby ktoś nie pomyślał, że krytykuję ich, bo z góry jestem nieobiektywny. Niewątpliwie zawsze miałem i wciąż mam wielki szacunek dla Wengera: owszem, uważam, że nie umie przegrywać z klasą (obaj pamiętamy te ciskane o ziemię butelki, niepodane ręce trenerom rywali i filipiki przeciwko sędziom), sądzę też, że jego neurotyczny niepokój, znajdujący ujście choćby w zmaganiach z zamkiem błyskawicznym kurtki, udziela się drużynie (stąd m.in. rekordowa liczba czerwonych kartek, stąd incydenty takie jak ten między Wilsherem a Fellainim w sobotę - Anglik miał mnóstwo szczęścia, że sędzia nie wyrzucił go z boiska), ale jestem też pewien, bez niego liga angielska wyglądałaby kompletnie inaczej. Wiadomo: zmiany w sposobie prowadzenia treningów, w diecie i przygotowaniu fizycznym, w wyszukiwaniu młodych talentów na kontynencie itd., Premier League zawdzięcza właśnie Francuzowi.
Problem w tym, że to wszystko działo się cholernie dawno temu. A kluczowe pytanie, jakie wynika z tej konstatacji, postawił kiedyś Rafał Stec na blogu: czy Wenger "odjechał", zamieniając się w nieszkodliwego dziwaka, czy też wie, co robi i za każdym razem potrafi się dostosować do trudnych okoliczności.
Aż do ubiegłego roku nie miałem wątpliwości, że poprawna jest ta ostatnia odpowiedź.
Inaczej niż Ty widzę chude lata Arsenalu...
...nie chodziło o to, że sport przestał być na pierwszym miejscu, tylko o to, że bez wyrównania szans ekonomicznych sportowa rywalizacja z MU, MC czy Chelsea przestała być możliwa. Za to, że Arsenal nie stracił dystansu do czołówki w czasie, kiedy większość klubowych pieniędzy przeznaczano na nowy stadion, Wengerowi należy się nie tylko pomnik, ale też trybuna jego imienia na Emirates (rzecz jasna jeśli we współczesnej piłce nazw trybun również nie zacznie się sprzedawać sponsorom). Z roku na rok wykrwawiani kolejnymi transferami (Fabregas, van Persie, Nasri, Clichy, Adebayor, Vieira...), według przedsezonowych prognoz z roku na rok wypychani z pierwszej czwórki, zawsze potrafili się w niej znaleźć. Porównajmy to z Tottenhamem, inwestującym w tym okresie większe pieniądze w piłkarzy i zawsze oglądającym plecy Arsenalu...
O dziewięcioletni brak sukcesów nie miałbym więc do Wengera pretensji; raczej podziwiałbym lojalność wobec klubu i zdolność do cierpienia w milczeniu. Bez stałych dochodów z wielkiego stadionu i regularnych premii z Ligi Mistrzów nie sposób dziś rywalizować z najlepszymi - taka jest prawda, a pierwszym, który ją potwierdzi, będzie właśnie prezes Tottenhamu. A przecież Arsenal rywalizował.
Przyznaję jednak: czas przeszły w poprzednim zdaniu nie pojawia się przypadkowo. Rzecz w tym, że w pisaniu o Arsenalu i w ocenianiu Wengera...
...zaczął się nowy rozdział.
Stadion wybudowano i zaczął na siebie zarabiać, budżet transferowy wzrósł znacząco, czego dowodem pojawienie się w klubie Özila czy Sancheza, Arsenal od dawna nie jest drużyną mających kłopoty z cerą młodzieńców, ba: nawet oczekiwanie na pierwsze od lat trofeum zostało zakończone po wspomnianym przez Ciebie ubiegłorocznym triumfie w Pucharze Anglii. Rzeczywiście nadszedł moment, żeby zrobić następny krok.
Arsene Wenger go nie zrobił. Oglądając pilnie mecze Arsenalu odnoszę czasem wrażenie, że chwalebna skądinąd wiara w umiejętności podopiecznych pozbawia Francuza kontaktu z rzeczywistością, a z w związku z tym coraz trudniej znoszę jego późniejsze tłumaczenia, w których tak wiele jest rozważań o psychologicznych implikacjach przeżywanych przez Kanonierów klęsk. Może gdyby mniej uwagi poświęcał delikatnej psychice swoich podopiecznych (niejeden z obserwatorów podejrzewa, że jest ona odbiciem jego delikatnej psychiki...), a więcej pracy nad taktyką, jego drużyna nie sprawiałaby czasami wrażenia tak nieprzygotowanej? Może nie dekoncentrowałaby się tak łatwo, jak w trakcie wrześniowego meczu ligowego z Manchesterem City, w którym rywale zdołali odrobić straty? Może nie zarzucanoby jej a to niedostatecznej drapieżności, jak w sobotnim meczu z Manchesterem United, gdzie przecież mieli ogromną przewagę, tylko nie potrafili jej przekuć na bramki; a to braku samokontroli i napadów drapieżności zdecydowanie przesadnej? Wilshere, którego wspomniałeś, jest dobrym przykładem dręczącego tę drużynę braku równowagi.
Obaj pamiętamy przesławne lanie, jakie Arsenal otrzymał na Stamford Bridge...
...w trakcie tysięcznego meczu Wengera - lanie niepierwsze w sezonie 2013/14, bo także z MC i z Liverpoolem Kanonierzy polegli w sposób upokarzający. Dlaczego grając z drużynami zdolnymi do szybkich kontr i bezwzględnymi w walce o odbiór piłki Wenger tak rzadko wybiera strategię, która przyniosła mu sukces w wyjazdowym meczu z Borussią podczas poprzedniej edycji Ligi Mistrzów? Dlaczego nie każe swoim piłkarzom cofnąć się nieco głębiej, żeby móc samemu kontratakować? Bo nie leży to w jego naturze? A może nie ma odpowiedniego personelu?
Tu dochodzimy do kolejnej kwestii: polityki transferowej, którą - gdy w klubie są już pieniądze - trzeba oceniać surowiej niż kilka lat temu. Dlaczego Wenger nie buduje drużyny od obrony? Dlaczego nie kupił tego lata jeszcze jednego stopera (po kontuzji Koscielnego jako partner Mertesackera musi lewy obrońca grać Monreal, a Chambers łata dziury na prawej obronie po również niezdolnym do gry Debuchym), zwłaszcza po oddaniu Barcelonie Vermaelena? Ile tekstów powstało w ciągu ostatniej dekady na temat konieczności znalezienia tej drużynie defensywnego pomocnika? Dlaczego nie grają tu albo Morgan Schneiderlin, albo Mile Jedinak, żeby dać pierwsze z brzegu przykłady zawodników, którzy zbudowali już sobie markę w Premier League i którzy z pewnością nie odmówiliby gry na Emirates? Zważ przy tym, ilu w tej kadrze było i jest ofensywnych pomocników, którzy nawet jeśli ustawi się ich na skrzydle, i tak schodzą do środka...
Pytania można mnożyć. Ale można też powiedzieć sobie, że przy tym trenerze odpowiedzi już nie uzyskamy. Że najwyższy czas, aby Arsene Wenger zgodził się zostać ambasadorem czy honorowym dyrektorem klubu, a miejsce na ławce trenerskiej zostawił komuś młodszemu. Komu? Najlepszy kandydat przyjeżdża właśnie do Londynu, a pytany o swoją przyszłość podczas poprzednich wizyt nie ukrywał, że chciałby kiedyś pracować w Premier League. Znasz go lepiej niż ja, z racji obowiązku opisywania drużyny, w której grało i gra kilku reprezentantów Polski: nazywa się Jürgen Klopp.
