Liga Europy. Krychowiak jednym z dziesięciu?

Najbardziej utytułowanym polskim piłkarzem w europejskich rozgrywkach klubowych jest Zbigniew Boniek. Z trzech najważniejszych rozgrywek - Pucharu Europy Mistrzów Krajowych (dzisiejsza Liga Mistrzów), Pucharu Zdobywców Pucharów i Pucharu UEFA (Liga Europy jest ich połączeniem) nie zdobył tylko ostatniego. W sezonie 1983/1984 Boniek strzelał dla Juventusu gole w 1/16 finału PZP z Lechią Gdańsk (7:0 i 3:2), w 1/8 z PSG (2:2 i 0:0), w półfinale z Manchesterem United (1:1 i 2:1) oraz w finale z FC Porto (2:1), na wagę zwycięstwa. Jako triumfator PZP Juve zmierzyło się w meczu o Superpuchar Europy ze zdobywcą Pucharu Europy - Liverpoolem. W wygranym przez Włochów spotkaniu 2:0 Boniek zdobył oba gole. Oba kluby spotkały się pół roku później, w finale Pucharu Europy Mistrzów Krajowych kończącym sezon 1984/1985. W tamtych rozgrywkach Boniek strzelił tylko jednego gola (w półfinale z Bordeaux - 3:0 i 0:2), ale znów był bohaterem. Bo na brukselskim Heysel jedyny gol finału padł z rzutu karnego (strzelił Michel Platini), który wypracował (inna sprawa, że "jedenastkę" podyktowano niesłusznie, bo faul był przed polem karnym). Dlaczego Boniek błyszczał właśnie wtedy, kiedy Juve rozgrywało swe najważniejsze mecze i przeżywało najpiękniejsze noce? - Wielki śpiewak daje z siebie wszystko w La Scali, a nie w prowincjonalnym teatrze, a ja wtedy, gdy patrzy na mnie cała Europa, a nie pół Avellino czy Cremony - wyjaśnił kiedyś włoskim dziennikarzom.

Zaraz za Bońkiem trzeba klasyfikować Józefa Młynarczyka. FC Porto z naszym bramkarzem w składzie było w 1987 roku sprawcą jednej z największych sensacji w historii finału Pucharu Europy. Skróty z meczu z Wiednia można oglądać od 14 minuty i 27 sekundy nagrania. Oddajemy głos Młynarczykowi. - Kiedy dotarliśmy do Wiednia, byliśmy zagubieni. Mnóstwo kamer, wywiady dla telewizji z całego świata, to wszystko było dla nas trudne. A kiedy się dowiedzieliśmy, że bukmacherzy za zwycięstwo Bayernu płacą tyle co nic, a za nasz triumf aż 19-krotność wniesionej stawki, zrozumieliśmy, jak bardzo wszyscy są pewni, co się stanie. Dotarło do nas, że jesteśmy uznawani za chłopców do bicia. W sumie nic dziwnego. W Bayernie grały wtedy takie gwiazdy jak Andreas Brehme, Lothar Matthaus, Dieter Hoeness czy znakomity bramkarz Jean-Marie Pfaff. Do przerwy przegrywaliśmy 0:1, bo zaczęliśmy mecz zbyt bojaźliwie. Miałem sporo roboty, Bayern wiele piłek rzucał na Hoenessa, bo to był kawał chłopa i świetnie grał głową. Ale wiedziałem, że będę musiał wychodzić do centr i na przedpolu zagrałem naprawdę dobrze. Bayern mieliśmy rozpracowany, musieliśmy tylko w siebie uwierzyć. W szatni wzięliśmy się w garść, trener powiedział w kilku ostrych słowach, że nie mamy nic do stracenia i musimy zacząć grać to, co potrafimy. Uświadomił nam, że Bayern wcale nie jest aż tak straszny, jak go wszyscy przedstawiali. Podjęliśmy walkę i udało się wygrać, Bayern już nie był w stanie zrobić nam krzywdy. Młynarczyk doskonale pamięta i mecz, i to, co się działo, kiedy zespół wrócił do Portugalii. - Oj, było wesoło. Przylecieliśmy czarterem z Wiednia zaraz po meczu. Tam czasu na świętowanie nie było, zrobiliśmy tylko rundę honorową na stadionie, napiliśmy się szampana i ruszyliśmy w drogę. Za to w Porto na lotnisku służby porządkowe w ogóle nie mogły sobie poradzić z kibicami. Ludzie wpadli na płytę lotniska, tłum był tak wielki, że nie mogliśmy wyjść z samolotu. Do tych tysięcy fetujących fanów wydostał się prezydent klubu, uprosił ich, żeby się przenieśli na stadion, obiecał, że włączy tam światła, pokażemy puchar i razem będziemy świętować. Wszystko działo się ok. 5.30 rano. Negocjacje trwały chyba z godzinę, w końcu kibice odjechali na stadion, my też tam dotarliśmy i razem spędziliśmy dwie piękne godziny. Pięknie Młynarczyk i jego Porto spisali się też w listopadzie 1987 i styczniu 1988 roku. W dwumeczu o Superpuchar Europy Portugalczycy dwa razy 1:0 pokonali Ajax Amsterdam, ówczesnego triumfatora Pucharu Zdobywców Pucharów. Holendrzy mieli w składzie takie gwiazdy jak Danny Blind, Aron Winter, Rob Witschge, Jan Wouters, Dennis Bergkamp czy Ronald de Boer.

Młynarczyk bronił w finale z wielką niespodzianką, a Dudek - w finale z jednym z najwspanialszych powrotów w historii. Do przerwy meczu o triumf w Lidze Mistrzów w sezonie 2004/2005 Liverpool przegrywał z Milanem 0:3. A po niej? - Stało się coś, w co nie wierzyliśmy. W przerwie rozmawialiśmy o tym, że musimy uniknąć kompromitacji. A kiedy wyszliśmy z szatni, byliśmy w szoku, bo nasi kibice na stojąco, mocno śpiewali "You?ll never walk alone" [hymn Liverpoolu]. Oni wierzyli, że to nie koniec, wsparli nas przy fatalnym wyniku. To było niesamowite, zaczęliśmy walczyć i odmieniliśmy wszystko - opowiada bohater stambulskiego finału. Bohater, bo w dogrywce Dudek w niesamowity sposób zatrzymał strzał i dobitkę Andrija Szewczenki, a w serii rzutów karnych z pięciu rywali pokonali go tylko dwaj. Szewczenkę, a wcześniej Serginho i Andreę Pirlo Polak zdeprymował, tańcząc na linii. - Minęło 10 lat, a ciągle o tym opowiadam. Jak jeżdżę z drużyną legend Liverpoolu po świecie, to fani wszędzie włączają nam skróty z tego finału, a ode mnie chcą wiedzieć, jak wpadłem na taki szalony pomysł i co czułem, kiedy tak dobrze mi szło. Ale opowiadanie o tym wszystkim cały czas sprawia mi dużą przyjemność. Czuję, że to nigdy nie będzie zapomniane, a fajnie zyskać pewną nieśmiertelność - mówi Dudek. I jeszcze raz przypomina, że na karne szedł uskrzydlony tym, czego wraz z kolegami dokonał wychodząc ze stanu 0:3. ? Po zatrzymaniu Szewczenki w dogrywce poczułem, że to mój wieczór. Przed karnymi byłem spokojny, bardzo pewny siebie. Jamie Carragher prosił mnie na wszystko, żebym spróbował jakoś zdekoncentrować graczy Milanu, a ja pomyślałem "czemu nie"? I poszło, zabawa była świetna - mówi Dudek. Szkoda tylko, że później Polakowi zepsuły ją kontuzja łokcia i Rafa Benitez. Hiszpański trener sprowadził do bramki swojego rodaka Jose Reinę. I to on zagrał w meczu o Superpuchar Europy, w którym Liverpool pokonał CSKA Moskwa 3:1.

Swój wielki powrót od 0:3 w finale europejskiego pucharu przeżył też Andrzej Buncol. "Ten mały Polak o wielkim sercu dokonuje cudów" - zachwycali się Niemcy naszym pomocnikiem napędzającym grę Bayeru Leverkusen w rewanżowym meczu z Espanyolem Barcelona. W Katalonii podopieczni Ericha Ribbecka przegrali 0:3, u siebie do przerwy nie potrafili zdobyć gola. - Mieliśmy pecha. I w pierwszej połowie w Leverkusen, i w pierwszym spotkaniu. Stworzyliśmy sobie sporo sytuacji, ale żadnej nie wykorzystaliśmy. Przed drugą połową rewanżu maksymalnie się zmobilizowaliśmy, postanowiliśmy, że pewny swego Espanyol jeszcze się zdziwi - wspomina Buncol. Trzeci gol padł po jego dośrodkowaniu z rzutu wolnego. Po bezbramkowej dogrywce Bayer lepiej wykonywał rzuty karne. - Tamta edycja Pucharu UEFA była dla nas świetna. Po drodze do trofeum pokonaliśmy Austrię Wiedeń, Tuluzę, Feyenoord, Barcelonę z takimi sławami jak Zubizaretta, Schuster i Lineker oraz Werder - wylicza Buncol. - Tamten sukces jest wciąż największym w historii Leverkusen - dodaje.

Ostatnim Polakiem, który świętował zdobycie europejskiego pucharu był Mariusz Lewandowski. Niestety, świętował za mocno. - Cieszyliśmy się przez trzy dni - wyznał w jednym z wywiadów zaraz po wygraniu Pucharu UEFA w sezonie 2008/2009. Pomocnik Szachtara Donieck w tamtych rozgrywkach często wchodził na boisko z ławki rezerwowych, ale finał z Werderem Brema rozegrał cały. Ukraińcy wygrali 2:1 po dogrywce. I zostali ostatnim zdobywcą Pucharu UEFA. Po tamtej edycji miejsce rozgrywek zajęła Liga Europy. Za zwycięstwo w historycznym meczu zawodnicy Szachtara otrzymali po 400 tys. euro premii. I bawili się w najlepsze, przez co przegrali finisz ligi ukraińskiej i finał krajowego pucharu (z Połtawą). Drużynie, która w Europie wyeliminowała m.in. Tottenham, CSKA Moskwa, Marsylię i Dynamo Kijów w końcówce sezonu na pewno nie zabrakło nagle umiejętności.

W finale Ligi Mistrzów w sezonie 2007/2008 bramki zwycięskiego Manchesteru United strzegł Edwin van der Sar. Ale do zdobycia pucharu przyłożył się również Tomasz Kuszczak. Zmiennik Holendra w tamtej edycji zagrał w fazie grupowej dwa razy przeciw Romie (1:0 i 1:1) i raz ze Sportingiem Lizbona (2:1). Praktycznie żadnego udziału w triumfie Bayernu Monachium w sezonie 2000/2001 nie miał Sławomir Wojciechowski, ale był w kadrze klubu z Bawarii, dlatego jest wymieniany w gronie triumfatorów. Polak swój jedyny mecz w Champions League rozegrał sezon wcześniej - na zakończenie drugiej fazy grupowej dostał szansę w Kijowie, a spotkanie z Dynamem (przegrane 0:2) nie miało już żadnego znaczenia, bo Bayern wcześniej zapewnił sobie awans z pierwszego miejsca. Ostatnim naszym drugoplanowym bohaterem z europejskim pucharem jest Euzebiusz Smolarek. Kiedy Rząsa był podstawowym zawodnikiem Feyenoordu, on w Lidze Mistrzów uzbierał 12 minut, występując w meczach przeciw Bayernowi (1:3 w Monachium) i Spartakowi (2:1 u siebie). W Pucharze UEFA jedyny raz w wyjściowej "11" znalazł się w rewanżu z Freiburgiem w trzeciej rundzie. Później dostawał od Berta van Marwijka po kilka lub kilkanaście minut w prawie każdym meczu, kończąc na ćwierćfinałach z PSV. Na półfinały z Interem i na finał z Borussią nie było go w kadrze z powodu kontuzji kolana. Ale nawet zdrowy nie mógłby grać z powodu zawieszenia za podejrzenie zażywania marihuany.