Juventus-Real Madryt 0:3 w ćwierćfinale Ligi Mistrzów. Im mniej Cristiano Ronaldo, tym więcej, czyli jak się dojrzewa do wielkich rzeczy

Ale to już było. I minęło. Od dwóch lat oglądamy innego Portugalczyka. Tak jakby z przemianą ze skrzydłowego w środkowego napastnika przyszedł cały pakiet zmian: dojrzałość, większe spełnienie, większa oszczędność w gestach, lepsze zarządzanie energią w ogóle, umiejętność pojawiania się w porę tam, gdzie go najbardziej potrzebują. Johan Cruyff powiedział kiedyś, że futbol to prosta gra: albo jesteś na czas, albo nie jesteś. Ten odmieniony Cristiano jest cały czas na czas. Stał się specjalistą od ważnych momentów. I to wszystko wychodzi jakoś bardziej naturalnie niż kiedyś. Im mniej Cristiano przepycha się na pierwszy plan (za pomnik tamtych starych czasów trzeba by uznać radość z gola w finale Ligi Mistrzów w Lizbonie, bramki na 4:1 z karnego, a świętowanej tak, jakby Cristiano właśnie uratował wszechświat), tym bardziej jest na pierwszym planie.

Zanim się zdarzyła fantastyczna wiosna 2017 roku, Zinedine Zidane namówił Ronaldo do oszczędzania sił jesienią. W tym sezonie natomiast oszczędzał siły w lidze (w Pucharze Króla nie grał w ogóle) bardziej z konieczności, niż wyboru trenera: nie grał przez ponad miesiąc po zawieszeniu za czerwoną kartkę w Superpucharze Hiszpanii. Ale znów to przegłodzenie w pierwszej części sezonu dobrze mu zrobiło w drugiej. W lidze hiszpańskiej gdy kończył się rok miał cztery gole, a w 2018 roku dołożył już 18.

W Lidze Mistrzów właśnie jako pierwszy piłkarz strzelił gola w dziesiątym meczu z rzędu. Trener Juventusu Massimiliano Allegri mówi, że przez ostatnie dwa lata Cristiano zmienił się w najlepszego napastnika na świecie. Tak jak Messiego coraz mocniej ściąga w stronę roli wypełnianej kiedyś przez Xaviego, tak Cristiano - w stronę roli egzekutora. Dostaje w tej roli więcej za mniej: więcej goli za mniej udziału w grze. I zgarnia ostatnio, co tylko sobie wymarzy. W ciągu dwóch lat: pierwszy w historii mistrzowski tytuł Portugalii, pierwszą w historii obronę tytułu w Lidze Mistrzów, pierwszą od 1958 podwójną koronę Realu, dwie Złote Piłki.