Jedenastka wszech czasów Realu Madryt

Nie, nie Iker Casillas, który w Madrycie spędził 16 lat, zdobył 5 mistrzowskich tytułów i 3 razy wygrywał Ligę Mistrzów.

Stawiam na Zamorę, dla mnie bramkarza wszech czasów, "Il Divino", o którym poeci pisali wiersze.

Urodził się w Barcelonie, grał dla tego klubu, ale największe triumfy świętował w Madrycie - dwa mistrzostwa Hiszpanii i dwa krajowe puchary. Trafił do Madrytu za 100 tys. peset - wówczas astronomiczną kwotę. W sezonie 1931/32, swoim debiutanckim w Realu poprowadził klub do pierwszego w historii mistrzostwa kraju - Real w lidze nie poniósł porażki, w 18 meczach stracił zaledwie 15 goli.

W 1936 roku, w Finale Pucharu Prezydenta Republiki (taką nazwę nosił obecny Puchar Króla) Real grał z Barceloną na Estadio Mestalla. Prowadził 2:1 (grał w "10"), kiedy w ostatniej minucie Josep Escola miał idealną okazję do wyrównania - Zamora w sobie tylko znany sposób obronił ten strzał. Ta interwencja przeszła, podobnie jak sam Zamora, do legendy.

Urugwajski stoper nosił przydomek "Ściana" - bo też ścianą nie do przejścia był dla napastników rywali. Był najlepszym obrońcą w latach 50. na świecie. Atleta, który wyróżniał się doskonała kondycją i wytrzymałością, przy okazji grał bardzo czysto, co u obrońców z Urugwaju bynajmniej nie jest regułą. Doskonale grał głową. I z głową. Prawdziwy szef "królewskiej" defensywy. W barwach Realu rozegrał 337 spotkań, sześć razy wygrywał ligę hiszpańską, zdobył cztery Puchary Europy.

Środkowy obrońca (grywał też jako defensywny pomocnik) z nieprawdopodobnym instynktem strzeleckim - w 601 oficjalnych meczach w barwach Realu strzelił aż 127 goli! Doskonale się ustawiał, dobrze grał głową, a jego znakiem firmowym - oprócz atomowego uderzenia - były kilkudziesięciometrowe podania, lądujące z reguły pod nogami kolegów. Podać piłkę Hierro oznaczało w praktyce umieścić ją na koncie w szwajcarskim banku - tak pewny na boisku był Hierro. W 1998 roku Real grał finał LM z Juventusem. Wygrał po golu Predraga Mijatovicia, ale prawdziwym bohaterem był Hierro, który kompletnie wyłączył z gry Alessandro Del Piero.

"Gdzie jest Del Piero? Pożarł go Hierro" - skandowali kibice Realu po meczu. Takich dań piłkarz "królewskich" skonsumował w karierze wiele.

W Realu spędził pięć lat, wygrał z nim ligę hiszpańską i Ligę Mistrzów, ale "jedenastka" wszech czasów "Królewskich" nie może się bez niego obejść.

- Chcę wygrać Puchar Europy i chcę zrobić to z Realem - mówił podczas oficjalnej prezentacji po tym, jak Florentino Perez zapłacił za niego rekordowe 76 mln euro.

Rok później zrobił to w najlepszym możliwym stylu - Real grał finał z rewelacyjnym Bayerem Leverkusen, a "Zizou" kapitalnym wolejem dał madrytczykom triumf. Komentator hiszpańskiej telewizji wyrzucił z siebie najpierw słowo "gol!" niezliczoną liczbę razy, a potem cały zestaw określeń talentu Francuza: geniusz, mit, legenda, najwspanialszy, najlepszy, władca murawy. "Wstaję, zdejmuję kapelusz i chylę przed nim czoło!" - krzyczał sprawozdawca. Podobnie zrobił cały piłkarski świat.

Zidane zagrał w Realu 227 meczów, strzelił 49 goli.

Niezmordowany lewoskrzydłowy, który z Realem zdobył rekordową liczbę trofeów - podnosił 23 różne puchary, w tym sześciokrotnie Puchar Europy i 12-krotnie mistrzostwo kraju. Grał w Realu przez 18 sezonów, rozegrał 601 meczów. Niezwykle szybki (100 m pokonywał w 11 s), obdarzony też świetną techniką - biegł z piłką niemal równie szybko, co bez niej. Strzelił 182 gole dla Realu, ale ile padło po jego doskonałych, dokładnych podaniach? Od października 2016, od śmierci Alfredo Di Stefano, jest honorowym prezydentem Realu Madryt.

I tak oto wywołaliśmy największego piłkarza, jaki kiedykolwiek przywdziewał biały trykot. Pięć razy zdobywał Puchar Europy (strzelał gole w każdym z tych finalów), 8 razy triumfował z "Królewskimi" w La Liga. Kontrowersje i teorie związane z jego transferem do Realu zamiast do Barcelony to temat na oddzielną książkę; mówiło się, że w tej sprawie interweniował osobiście hiszpański dyktator Francisco Franco, a szef skautów barcy, Josep Samitier, w przeszłości jedna z legend "blaugrany", był jego szpiegiem.

Dość powiedzieć, że Di Stefano trafił do Realu. Miesiąc później zagrał w swoim pierwszym "El Clasico". I wbił Barcelonie cztery gole. Zwany "blond strzałą" piłkarz uważany jest za najbardziej wszechstronnego gracza wszech czasów - tak określili go m.in. inni legendarni zawodnicy, Eusebio i Just Fontaine. Mógł grać niemal na każdej pozycji. Inteligentny superstrzelec, z genialnym przeglądem pola i zmysłem taktycznym. "Ochy" i "achy" pod jego adresem nie miałyby końca.

W 396 meczach Realu strzelił 308 goli.

Kiedy Węgier przybywał do Madrytu, miał już 31 lat i kilka kilogramów nadwagi. Ale nie przeszkadzało mu zdobywać gole z niezwykłą regularnością - w 262 spotkaniach trafiał 242 razy, lepszą średnią ma tylko Cristiano Ronaldo. Czterokrotnie zdobył koronę króla strzelców ligi hiszpańskiej, kibice nazywali go "Armatką" bądź "Pancho". Jest najstarszym strzelcem gola dla Realu po II wojnie światowej - miał 38 lat i 233 dni, kiedy trafił do siatki w meczu z Sevillą. FIFA uczyniła go patronem nagrody dla strzelca najpiękniejszego gola w sezonie.

Z Realem zdobył trzy Puchary Europy i pięć razy triumfował w La Liga.

Karierę Portugalczyka w Realu określają same "naje": największa kwota transferu - Real zapłacił za niego Manchesterowi United 93,2 mln euro (wynik przebił potem Gareth Bale), najwięcej kibiców na prezentacji - 80 tys., najwięcej goli w historii Realu - 405 (w 393 meczach), najwięcej goli strzelonych w lidze - 285, najwięcej goli strzelonych w Lidze Mistrzów - 88, najwięcej goli strzelonych w sezonie we wszystkich rozgrywkach - 61, najwięcej goli strzelonych w jednym sezonie La Liga - 48, najszybszy hat-trick - 8 minut (identyczny wynik ma Pepillo II), najszybciej strzelone cztery gole - 20 minut, najwięcej hat-tricków w lidze (32), w sezonie (8) i w ogóle (42). Trzy razy zdobył też nagrode Złotego Buta dla najlepszego napastnika Europy - to oczywiście też rekord klubowy.

- Było kilku piłkarzy, których określano mianem nowego George'a Besta. Ale w jego przypadku to po raz pierwszy był dla mnie komplement - powiedział o Ronaldo... sam George Best.