EkstraStats dla Sport.pl. Stare grzechy Lecha, ewolucja Legii

Legia miała ciekawy pomysł na Lecha - kryła jego pomocników i wyprowadzających piłkę stoperów indywidualnie, co stwarzało małą grę 6 na 5 na dwóch trzecich boiska (połowa Lecha i strefa środkowa). Gracze Legii nie byli przypisani do konkretnych rywali, potrafili sprawnie przekazać krycie, co zaowocowało dużą wymiennością pozycji także w fazie defensywnej. W praktyce ich gra przypominała bardziej 1-4-6-0, bo Radović nie pełnił typowej dla siebie roli fałszywej dziewiątki, a raczej był kolejnym z ofensywnych pomocników. Na Lecha to wystarczyło, bo wyprowadzający piłkę środkowi obrońcy byli od razu atakowani przez dwójkę piłkarzy, a Łukasz Trałka przed nimi praktycznie zawsze musiał przyjmować piłkę pod presją. Boczni obrońcy Lecha byli odcięci od gry przez pary stworzone w osi centralnej boiska. Schodzący w późniejszej fazie meczu do rozegrania Gajos czy Majewski za każdym razem wyciągali ze sobą swoje 'plastry', w związku z czym na przykład zobaczenie Chrisa Philippsa, nominalnie najbardziej defensywnego pomocnika Legii, wybiegającego pod samych stoperów Lecha nie było niczym niezwykłym.

Krótko przed przerwaniem spotkania trener Ulatowski zdecydował się na zdjęcie Piotra Tomasika i wprowadzenie Tymoteusza Klupsia - Lech zmienił wtedy ustawienie na 1-3-6-1 z ofensywnymi wahadłami w osobach Klupsia i wprowadzonego wcześniej Macieja Makuszewskiego oraz z rombem Trałka-Gajos-Majewski-Jevtić w środku pola. Czy zmieniłoby to oblicze meczu nie wiadomo, ale nie mając nic do stracenia po pierwszej połowie spokojnie można się było zdecydować na zmiany zaraz po przerwie.