MŚ 2018. Kamil Grosicki: Chcę być jak Zbigniew Boniek [ROZMOWA]

Jak działa na ciebie świadomość, że teraz 14-letnie dzieciaki będą oglądały i ściskały kciuki za Grosickiego?

- To spełnienie dziecięcych marzeń, choć nie wiem, czy kiedykolwiek śniłem o udziale w mistrzostwach świata. Jestem dumny, że reprezentuję nasz kraj i mam wziąć udział w tak wielkim turnieju.

Zadebiutujesz w mistrzostwach świata w wieku 30 lat. Nie za późno?

- Nie. To najlepszy i najpiękniejszy wiek dla piłkarza. Jestem doświadczonym zawodnikiem, sporo przeżyłem w piłce, wiem jak do wszystkiego podchodzić. Kilka lat temu dopiero raczkowałem w drużynie narodowej, grałem kilka meczów w eliminacjach MŚ 2014. Wcześniej nie miałem takiej możliwości. Za czasów Leo Beenhakkera dopiero pukałem do drużyny narodowej. Debiutowałem w kadrze dziesięć lat temu, ale poważnym reprezentantem czuję się od pięciu.

Kiedy rozpocznie się mundial w Katarze będziesz miał 34 lata.

- Dlatego mam poczucie, że teraz jest ten moment, by zapisać się dla polskiej piłki. Zrobimy wszystko, by tak było. W klubach nie miałem możliwości wywalczyć sukcesów. Może jeszcze będę miał. Ale na razie wszystko, co osiągnąłem, zdobyłem z reprezentacją. I to jest dla mnie piękne. Kiedy nasi piłkarze zdobywają trofea w zagranicznych klubach, kibice się cieszą, ale nie jest to dla nich tak ważne jak sukces reprezentacji. To zostaje na całe życie, ludzie pamiętają takie historie. Kiedyś były Orły Górskiego, chcemy by o nas mówiono: Orły Nawałki.

Często rozmawiasz z Adamem Nawałką?

- Telefonicznie raz w tygodniu. Czuje, że mi ufa. Jeśli ma jakieś pomysły, od razu mi je przekazuje. Nie dowiaduję się o nich dopiero na zgrupowaniach. Jestem jednym ze starszych zawodników, w drugiej połowie meczu z Koreą nosiłem nawet opaskę kapitana. Marzyłem o tym, by osiągnąć taką pozycję w kadrze i ciężko na to pracowałem.

Kilka lat temu mówiłeś w wywiadach, że dążysz do zmiany wizerunku. Z chłopaka od robienia atmosfery, chcesz się przeistoczyć w poważnego kadrowicza. I to ci się udało.

- Tak, ale poza boiskiem wciąż jestem taki sam. Moja pozycja zmieniła się tylko dzięki grze. Ludzie wymagają wiele od Roberta Lewandowskiego, ale też ode mnie, a ja radzę sobie z presją. Urosłem w tej kadrze. Na boisku nie kalkuję, nie lubię grać na alibi, to nie jest mój styl. Wolę stracić pięć piłek i szóstą wykorzystać, niż schować się i spuszczać głowę. Do tego gram w kadrze z bardzo dobrymi zawodnikami, co też mi oczywiście pomaga.

Ta drużyna jest silniejsza od tej sprzed dwóch lat?

- Na pewno bardziej doświadczona. Pracujemy z jednym selekcjonerem, robimy postępy, nie cofamy się. Pojawili się młodzi zawodnicy, to jest potrzebne tej drużynie, żeby wywierali presję na graczach starszych, z podstawowej jedenastki. A czy jesteśmy lepsi, okaże się w trakcie mistrzostw. Od dawna gramy niemal tym samym składem. Jeśli są zmiany, to pojedyncze albo wynikają z kontuzji. Mamy 15 zawodników, którzy tworzą trzon drużyny, są w niej od lat. Do tego dochodzi młodzież, która walczy o miejsce, napiera. Cieszę się, że jest jej coraz więcej.

Skład na mecz z Senegalem wydaje się jednak łatwy do przewidzenia.

- Niby tak jest, ale po to trener sprawdzał kilka systemów, by utrudnić zadanie przeciwnikom, by nas nie rozszyfrowali. W Arłamowie będziemy nad tym pracować.

Trener mówi, że świecą się wam oczy na samą myśl o mundialu.

- Sama nazwa nakręca. Mundial to najważniejsza impreza na świecie, reprezentujesz swój kraj, zjadą się najlepsze drużyny i najlepsi zawodnicy z całego świata. Coś pięknego.

Reprezentacja wynagradza Ligę Mistrzów, czyli to, czego nie udało ci się osiągnąć w klubie?

- Cały czas o niej marzę. Mam 30 lat, wchodzę w najlepszy wiek dla piłkarza. Nie wiadomo, co się wydarzy po mistrzostwach. Ale wierzę, że będzie dobrze. Podchodzę do życia pozytywnie. Patrzę do przodu, nie rozpamiętuję złych rzeczy. Jestem zdrowy, mam zdrową rodzinę, gram dla reprezentacji, jadę na mistrzostwa świata, wszystko jest w moich nogach.

Ostatnio wrzuciłeś do internetu zdjęcie swoich nóg - wyglądają, jakbyś trenował kulturystykę, a nie piłkę nożną.

- Ale to naturalne. Nie muszę ich codziennie ćwiczyć, by tak wyglądały.

W lidze francuskiej grałeś z wieloma Senegalczykami. Co o nich powiesz?

- Silni, atletyczni, bardzo szybcy. U przeciętnego kibica ta reprezentacja nie budzi strachu, ale ja już od razu po losowaniu mówiłem, że wolałbym zagrać z Niemcami, kimś mocniejszym niż Senegal. Ale spokojnie, nie boimy się. Jesteśmy drużyną, też mamy swoje atuty. Potrafimy doskonale rozpracować przeciwnika taktycznie. Jeśli potrzeba, umiemy ustawić się z tyłu, zabrać piłkę i wyprowadzać zabójcze kontry.

Wasze marzenia sięgają medalu?

- Nawet jeśli sięgają, to głośno o nich nie mówimy. Ale pamiętajmy: to są mistrzostwa świata, wielka impreza. To nie jest Euro, gdzie dalej awansować mogą nawet trzy zespoły z grupy. Teraz, jak z niej wyjdziemy, w 1/8 trafimy na Anglię albo Belgię, potem Niemcy albo Brazylia.

Widzę, że masz dobrze rozpracowaną naszą drabinkę.

- Ale tylko do półfinału...

Dwa lata temu, we Francji, skończyliście na ćwierćfinale.

- Trochę boli, bo uważam, że stać nas było wtedy na więcej. Dostanie się przynajmniej do tej najlepszej czwórki. Teraz o to będzie trudniej, dużo trudniej. Nie spodziewam się, że w Rosji będziemy wygrywali po 2:0, 3:0. Myślę, że czekają nas raczej stykowe, pełne emocji mecze, zakończone wynikami 1:0, 2:1. Oczywiście życzyłbym sobie, żeby zawsze było 3:0, żeby można było grać spokojnie, ale jeszcze nie jesteśmy Brazylią, Niemcami i Hiszpanią.

Turniej w Rosji to także okazja, by się pokazać, latem zmienić klub?

- Nie jadę na mistrzostwa, żeby się wypromować, ale żeby zapisać się w historii reprezentacji. A jeśli się zapiszę, a drużyna zagra dobrze, otworzą mi się wszystkie bramy. Ale stąpam twardo po ziemi, nie myślę o tym, gdzie będę grał. Choć wiadomo, mam ambicję, wiem, gdzie się nadaję. Kilka dni temu odbyłem rozmowę w Hull, umówiliśmy się, że teraz jest mundial, a potem zobaczymy. Ale najważniejsze jest dobro reprezentacji. Chcę być zapamiętany. Żeby za naście lat ludzie podchodzili do mnie tak, jak teraz podchodzą do Zbigniewa Bońka i innych wybitnych reprezentantów.

Jaki jest twój indywidualny cel na mundialu?

- Chcę strzelić gola. To moje marzenie. Na Euro 2016 były dwie asysty, ale sytuacji bramkowych - w zasadzie poza jedną w meczu ze Szwajcarią - wiele nie miałem. Ale najważniejsze jest wyjście z grupy. Choć w sumie można oba cele połączyć, bo jak będę strzelał, to z grupy wyjdziemy. Proste.