Piłkarze Górskiego, siatkarze Wagnera czy Antigi? Największe polskie sukcesy w sportach drużynowych [RANKING]
Piłkarze Górskiego, siatkarze Wagnera czy Antigi? Największe polskie sukcesy w sportach drużynowych [RANKING]
Paweł Wilkowicz
Ponad trzy tygodnie z siatkarskim mundialem to było jedno z najpiękniejszych przeżyć w historii polskiego sportu. I jedno z najcenniejszych polskich osiągnięć w grach zespołowych. Ale jednak, naszym zdaniem, nie najcenniejsze. Oto ranking polskich sukcesów wszech czasów w sportach zespołowych. Złoto z Katowic jest w nim tuż za podium. Nie zgadzacie się? Dyskutujcie i głosujcie.
Sukces sukcesowi nierówny
Wiemy, że to trochę jak dyskusja o wyższości Bożego Narodzenia nad Wielkanocą, że pewnie wiele osób się obruszy na ten ranking, kierując się swoimi sympatiami do danego sportu, wspomnieniami, itp. Staraliśmy się sympatie i wzruszenia zostawić na drugim planie. Spojrzeć przede wszystkim na skalę wyzwania, któremu polskie drużyny sprostały, na prestiż, na okoliczności tego sukcesu, na siłę danego sportu. Na legendę tego sukcesu też, od tego się uciec nie da. Ale ona była ważna w dalszej kolejności.
Medali w ważnych sportach zespołowych mieliśmy niewiele. Do podium tego rankingu kandydowało sześć: trzy siatkarskie i trzy piłkarskie. Polskich tytułów mistrzów olimpijskich i świata było tylko cztery, z czego trzy siatkarskie. Czwarty to złoto piłkarzy z Monachium. Ale akurat w futbolu, inaczej niż w siatkówce, turniej olimpijski niewiele znaczy przy mistrzostwach świata. I dwa brązowe medale piłkarzy z mundiali 1974 i 1982 są od olimpijskiego złota z Monachium dużo cenniejsze. Naszym zdaniem, cenniejsze też od obydwu tytułów mistrza świata w siatkówce, z 1974 i 2014 roku. Ale od olimpijskiego złota siatkarzy Huberta Wagnera w Montrealu - już nie. Bo w tym sukcesie było wszystko: najwyższa skala trudności, komplet zwycięstw, wygrane z strefie medalowej z dwoma poprzednimi mistrzami olimpijskimi, polityczny podtekst bojów z ZSRR, i to wszystko na najważniejszej sportowej imprezie czterolecia.
Mistrzostwo świata z Katowic będzie na tej liście na czwartym miejscu. Za drużyną Wagnera, za Orłami Górskiego z 1974 i brązowym medalem piłkarzy Antoniego Piechniczka. Ex aequo ze złotem siatkarzy Wagnera w MŚ w Meksyku. Tamta drużyna kończyła swój turniej niepokonana. Ta przegrała jeden mecz, ale jednak musiała ich rozegrać aż 13 (siatkarze Wagnera 11), a i presja była nieporównywalna.
Przeczytajcie cały ranking: od koszykarskich mistrzyń Europy z 1999 roku do siatkarzy z Montrealu.
REKLAMA
a a
16. miejsce. Mistrzostwo Europy koszykarek (1999)
Mistrzostwa odbywały się w Polsce, w Poznaniu, Pruszkowie i Katowicach, ale niewielu kibiców je widziało. Podobnie jak podczas siatkarskich MŚ imprezy nie pokazywała żadna otwarta telewizja.
Polki pod kierownictwem Tomasza Herkta zdobyły złoto. Gwiazdą kadry była Małgorzata Dydek, a ważne role grały też Sylwia Wlaźlak, Krystyna Szymańska-Lara czy Elżbieta Trześniewska
15. miejsce. Medale "chłopców Zagórskiego"
Trener Witold Zagórski poprowadził reprezentację Polski do srebrnego medalu mistrzostw Europy w koszykówce w 1963 roku i brązowych dwa i cztery lata później.
W latach 1960-1969 reprezentacja Polski grała także trzykrotnie na igrzyskach, i zagrała w MŚ.
14. miejsce. Dwa złote medale ME siatkarek
W latach 2003 i 2005 polskie siatkarki nie miały sobie równych w Europie. Prowadzone przez Andrzej Niemczyk Polki potrafiły pokonać wszystkie rywalki, ze świetnymi Rosjankami włącznie. Liderkami kadry były Małgorzata Glinka i Katarzyna Skowrońska, które zrobiły potem wielkie międzynarodowe kariery.
MŚ 1952 . poland2014.fivb.org
13. miejsce. Wicemistrzostwo świata siatkarek (1952)
To medal z najcenniejszego kruszcu w całym polskim kobiecym sporcie zespołowym. Jego dalszym ciągiem były brązowe medale MŚ 1956 i 1962 a potem wspomniane wcześniej medale olimpijskie. Poza siatkarkami z tamtych lat żadna inna polska drużyna kobieca nie stała na podium MŚ.
12. miejsce. Olimpijski brąz piłkarzy ręcznych (1976)
Polacy w meczu o trzecie miejsce pokonali RFN 21:18. Gwiazdą biało-czerwonych był wówczas Zygfryd Kuchta, uznawany za najlepszego obrońcę w historii polskiej piłki ręcznej.
Na zdjęciu reprezentacja Polski z lat 60-tych. Krystyna Czajkowska-Rawska druga z prawej Fot. Maciej Jarzebinski / AGENC
11. miejsce. Brązowe medale olimpijskie siatkarek (1964 i 1968)
W 1964 roku w Tokio Polki były słabsze jedynie od gospodyń i reprezentacji ZSRR. Cztery lata później w Meksyku kolejność na dwóch pierwszych miejscach się odwróciła, a Polki obroniły brązowe medale.
10. miejsce. Wicemistrzostwo olimpijskie piłkarzy z Montrealu
Dowodzeni przez Kazimierza Górskiego Polacy zdobyli srebrne medale, przegrywając finał z NRD. Członkami kadry byli między innymi Kazimierz Deyna, Andrzej Szarmach, Grzegorz Lato i Jak Tomaszewski.
9. miejsce. Wicemistrzostwo olimpijskie piłkarzy (1992)
To już był inny turniej niż w latach 70, już bez podziału amatorzy-zawodowcy, za to z limitem wieku. A sukcesem Polski było już to, że znalazła się w czwórce drużyn z Europy, które awansowały do turnieju finałowego. W wielkim stylu, mimo niełatwych rywali (Anglia, Irlandia, Turcja). To do dziś ostatni występ polskich piłkarzy na igrzyskach.
8. miejsce. Wicemistrzostwo świata siatkarzy (2006)
Powrót polskich siatkarzy po latach na podium mistrzostw świata. Już bez Dawida Murka, ale jeszcze z Piotrem Gruszką i Sebastianem Świderskim oraz z młodymi Michałem Winiarskim i Mariuszem Wlazłym, Polacy ulegli tylko Brazylii.
7. miejsce. Wicemistrzostwo świata piłkarzy ręcznych (2007)
Drużyna, której nikt wtedy nie wróżył sukcesu, sprawiła że odrodziła się w Polsce moda na piłkę ręczną. I co ważne, to był sukces z ciągiem dalszym, brązowym medalem MŚ w 2009
Kazimierz Górski (w środku) Fot. Mieczysław Michalak / Agencja Wyborcza.pl
6. miejsce. Mistrzostwo olimpijskie piłkarzy (1972)
To był turniej w tamtych czasach drugo- albo i trzeciorzędny, ograniczony przez zasadę amatorstwa, traktowany poważnie tylko przez kraje demokracji ludowej. Ale złoto to złoto. Brazylii, rekordzistce w tytułach mistrza świata, do dziś się nie udało zdobyć ani jednego olimpijskiego złota w futbolu.
Paweł Zatorski (pierwszy z lewej) to aktualny mistrz świata PRZEMYSŁAW JENDROSKA
4. miejsce. Mistrzostwo świata siatkarzy Antigi oraz mistrzostwo świata siatkarzy Wagnera
Mistrzostwo świata z Katowic będzie na tej liście na czwartym miejscu, ex aequo ze złotem siatkarzy Wagnera w MŚ w Meksyku. Tamta drużyna kończyła swój turniej niepokonana. Ta przegrała jeden mecz, ale jednak musiała ich rozegrać aż 13 (siatkarze Wagnera 11), a i presja była nieporównywalna.
Zbigniew Boniek w akcji podczas meczu z Peru na mistrzostwach świata w Hiszpanii w 1982 r. Fot. Wielgus/REPORTER REPORTER
3. miejsce. Piłkarze trzeci w mistrzostwach świata (1982)
Jeden z największych sukcesów w historii polskiego futbolu. Już bez Kazimierza Górskiego Polacy powtórzyli jego wyczyn, przegrywając tylko jeden mecz, w półfinale z Włochami.
W meczu o trzecie miejsce z Francją podopieczni Antoniego Piechniczka wygrali 3:2 po golach Andrzeja Szarmacha, Stefana Majewskiego oraz Janusza Kupcewicza.
2. miejsce. Piłkarze trzeci w mistrzostwach świata (1974)
Grzegorz Lato, Kazimierz Dayna i Andrzej Szarmach siali postrach pod bramką rywali i Polacy już w grupie pokonali Włochów i Argentyńczykach. Porażka z RFN zamknęła drogę do finału, ale po wygranej z Brazylią piłkarze Kazimierza Górskiego stanęli na podium i przeszli do historii polskiego sportu. Dodatkowo Grzegorz Lato został królem strzelców.
Hubert Wagner o meczu z Rosją Fot. archiwum
1. miejsce. Mistrzostwo olimpijskie siatkarzy w Montrealu
W tym sukcesie było wszystko: najwyższa skala trudności, komplet zwycięstw, wygrane z strefie medalowej z dwoma poprzednimi mistrzami olimpijskimi, polityczny podtekst bojów z ZSRR, i to wszystko na najważniejszej sportowej imprezie czterolecia.
