Co z tym Jozakiem?

Kibice w swojej masie wyczuwają moment, w którym trener traci szanse na wyciągnięcie zespołu z kryzysu. Wtedy trzeba już tylko czekać, aż do takiego wniosku dojdzie właściciel. W przypadku trenera Jozaka wydaje się, że czara goryczy przelała się w Gdyni. W czasie poprzedniego tąpnięcia, po przegranej w Poznaniu, kibice zajęli się piłkarzami (dosłownie), odsuwając Chorwata na bok (też dosłownie). W Gdyni wyrazili wotum nieufności względem trenera, a jednocześnie opowiedzieli się po stronie wykluczonego z pierwszej drużyny Michała Kucharczyka. Oczywiście to nie oni zatrudniają i zwalniają, ale wśród czynników wpływających na decyzje właścicielskie nastroje społeczne są ważne. Tym bardziej, że kibice Legii z całym swoim, oględnie pisząc, narwanym i aroganckim podejściem do świata, z założenia pozycjonują się po stronie szkoleniowców, a pretensje kierują do piłkarzy. Wobec Macieja Skorży, mimo, że zawalił im dwa sezony, do końca zachowali neutralność. Nazwisko Jana Urbana skandowali w momencie odbierania złotych medali przez drużynę Henninga Berga. Z kolei po zwolnieniu Jacka Magiery pożegnali trenera wymownym hasłem "Zamiast zmieniać wciąż trenerów, przehandlujcie tych kelnerów". Trener Legii naprawdę musi się postarać, żeby skłonić trybuny do postawy odwrotnej. Choćby z tego punktu widzenia Romeo Jozak to w tej chwili "dead man walking" - nikt nie zastanawia się, czy ma szansę, ale kto po nim będzie sprzątał.

Jeśli o nowym trenerze mowa, to sympatycy Legii marzą o powrocie Stanisława Czerczesowa, co jasno definiuje ich oczekiwania: trener powinien być doświadczony, mieć silną rękę, budzić w piłkarzach strach niczym syberyjski niedźwiedź. Kimś w rodzaju krajowego zamiennika obecnego selekcjonera Rosji stał się w ostatnich dniach. Leszek Ojrzyński - związany z Warszawą, potrafiący zmusić zespół do "jeżdżenia na tyłkach", uchodzący za sprawiedliwego i mającego dobry kontakt z piłkarzami. W Internecie ktoś zresztą wygrzebał jego wypowiedź z 2016 roku dla sport.pl: "Myślę, że prędzej czy później zostanę trenerem Legii Warszawa. To moje marzenie". Nie ulega wątpliwości, że z Polaków to właśnie Ojrzyński ma wśród kibiców najwyższe notowania (przynajmniej do czasu, kiedy zaczną poważnie podchodzić do pogłosek o możliwości zatrudnienia w Legii Adama Nawałki). Ojrzyński teoretycznie ma poważną wadę - brak doświadczenia w klubie walczącym o mistrzostwo Polski. Trener prowadził do tej pory zespoły niskobudżetowe, którym musiał zapewnić spokojny ekstraklasowy byt. Owszem, z Arką Gdynia zdobył Puchar Polski, ale trochę mimochodem i bardzo szczęśliwie. W Warszawie skala trudności jest bez porównania większa, ale czy brak doświadczenia na tym poziomie to przy Łazienkowskiej wada? Nie. Tu od lat większość trenerów ma "eksperyment" na drugie imię. Ojrzyński ma prawo marzyć o trenowaniu Legii, bo każdy powinien mieć zawodowe ambicje, a poza tym Legia uwielbia spełniać takie marzenia.

We wrześniu red. Paweł Wilkowicz zapytał Dariusza Mioduskiego, dlaczego postawił na Romeo Jozaka: "spełnił pan marzenia człowiekowi, który chciał zostać pierwszym trenerem, ale jeszcze nigdzie nie miał szansy." Odpowiedź: "No i spełniłem, co z tego? Tak jak ktoś kiedyś spełnił marzenia Pepa Guardioli czy Jose Mourinho. Każdy musi kiedyś zacząć. Czy my dzisiaj potrzebujemy kogoś z wielkim doświadczeniem jako pierwszy trener?" I tak jest w Legii od lat. DNA tego klubu to manewry z trenerami. Mariusz Walter zatrudnił Jana Urbana, dla którego była to pierwsza poważna praca na poziomie seniorskim. Bogusław Leśnodorski zdecydował się na Henninga Berga (wcześniej FK Lyn, Lillestrom SK i krótka, a przy tym dziwa przygoda w roli trenera Blackburn Rovers), Besnika Hasiego (pierwsza praca poza Anderlechtem Bruksela) i Jacka Magierę (pierwsza praca nie licząc jedenastu meczów w Zagłębiu Sosnowiec). Z jakichś trudnych do odgadnięcia powodów włodarze Legii nie chcą do pracy ze świetnie opłacanymi piłkarzami angażować trenerów ze stażem. Jeżeli spojrzeć na ostatnie dziesięć lat, to poważny zawodowy życiorys mieli tylko Skorża i Czerczesow, a trenerów w tym czasie było dziewięciu (Urban przychodził do Legii dwukrotnie). Ktoś powie, że skoro klub zdobył wówczas cztery tytuły (Urban, Berg, Czerczesow i Magiera) i sześć razy Puchar Polski, to takie podejście summa summarum się opłacało, ale ktoś inny łatwo policzy, że średni czas pracy trenera przy Łazienkowskiej wynosi zaledwie rok. Między innymi dlatego, że w kryzysie brak doświadczenia przestaje być zaletą, a staje się wadą, zmniejsza zaufanie i skłania do ponownego szukania. Dokładnie tak jest teraz z Jozakiem.