10 lat po mistrzostwie Europy U-18. Co osiągnęli piłkarze Globisza?

Przemysław Kaźmierczak

Do kadry na turniej załapał się w ostatniej chwili, zastępując kontuzjowanego Marcina Rogalskiego. Był wówczas piłkarzem Piotrcovii Piotrków Trybunalski. Podczas turnieju okazał się jednym z bohaterów - zdobył niezwykle ważną bramkę w meczu z Belgią (1:1).
W seniorskim futbolu poradził sobie na miarę oczekiwań. Po dobrych sezonach w Ekstraklasie przeniósł się do portugalskiej Boavisty. Tam pograł tylko rok, bo zgłosił się po niego czołowy europejski klub - FC Porto. Tam nie zdołał przebić się do pierwszego składu, ale zagrał w 11 meczach i zdobył mistrzostwo kraju. Po sezonie przeszedł do angielskiego Derby (I-liga), a potem na rok wrócił do Portugalii i grał w Vitorii Setubal. Przed rokiem wrócił do Ekstraklasy i szybko stał się jedną z jej gwiazd. Był liderem Śląska, z którym zdobył wicemistrzostwo Polski. Strzelił aż goli, mimo że połowę rundy wiosennej stracił z powodu kontuzji.
Kaźmierczak dziewięć razy zagrał w reprezentacji Polski.

Sebastian Mila

Mila - podobnie jak Brożek - zapowiadał się piłkarza wielkiego formatu. Na mistrzostwach w Helsinkach pomocnik Lechii/Polonii Gdańsk był czołową postacią zespołu. Szybko trafił do Groclinu - czołowej wówczas drużyny Ekstraklasy. Mimo młodego wieku stał się jednym z jej liderów, a po przepięknej bramce strzelonej Manchesterowi City zaczęły o niego pytać zagraniczne kluby. Mila był postrzegany jako przyszły lider kadry, ale transfer do Austrii boleśnie zweryfikował te nadzieje. Mila nie podbił ligi austriackiej, a później też norweskiej. Wrócił do Ekstraklasy. Po rundzie w ŁKS-ie przeszedł do Śląska Wrocław. Jest wyróżniającym się piłkarzem Ekstraklasy. W meczach z Dundee w Lidze Europejskiej pokazał, że wciąż może zasługiwać na powołanie do reprezentacji. Do tej pory - głównie za kadencji Pawła Janasa - zagrał w niej 28 razy.

Paweł Golański

W 2001 roku był zawodnikiem ŁKS. Z tego klubu trafił do Korony Kielce. Kiedy trenerem reprezentacji Polski został Leo Beenhakker, Golański grał w niej regularnie, podczas Euro 2008 wystąpił w dwóch meczach. Dobre występy w kadrze i w Ekstraklasie zaowocowały transferem do Steauy Bukareszt. W lidze rumuńskiej piłkarz grał przez trzy lata, zadebiutował w Lidze Mistrzów, ale przed rokiem postanowił wrócić do Ekstraklasy. Dziś jest podstawowym obrońcą Korony Kielce.

Wojciech Łobodziński

Wychowanek Zawiszy Bydgoszcz nie musiał czekać długo na debiut w Ekstraklasie. Jeszcze przed mistrzostwami przeszedł do Petro Płock (klub zmienił nazwę na 'Orlen', a potem na 'Wisła'), gdzie grał do 2003 roku. Najlepsze lata kariery spędził w Zagłębiu Lubin, z którym w 2007 roku zdobył mistrzostwo Polski. Po przejściu do Wisły Kraków (wiosna 2008) nie wrócił do dawnej formy, ale wciąż był jednym z pewniaków Leo Beenhakkera i na Euro 2008 zagrał we wszystkich trzech meczach Polaków.

Z każdym kolejnym sezonem z jego formą było jednak coraz gorzej. Stracił miejsce w składzie Wisły, a kiedy znalazł się w gronie podejrzanych o udział w aferze korupcyjnej, klub rozwiązał z nim umowę. Do tej pory nie znalazł nowego klubu.

Rafał Grzelak

Długo uchodził za jednego z najbardziej utalentowanych piłkarzy kadry Globisza. Szybko odnalazł się w dorosłej piłce, jednak w żadnym klubie nie spędził więcej niż dwa sezony. Grał w II Bundeslidze w barwach Duisburga, błysnął w lidze portugalskiej jako piłkarz Boavisty, dwa niezłe sezony zagrał w greckiej Skodzie Xanthi, a przygodę z zagranicą zakończył nieudanym epizodem w Steaule Bukareszt. W polskiej lidze też wiodło mu się różnie. Z Lechem Poznań zdobył Puchar Polski, dobrze prezentował się w brawach Pogoni Szczecin, ostatnio nie mógł wywalczyć miejsca w składzie przeciętnego Widzewa Łódź.

Dwa razy zagrał w reprezentacji Polski.

Łukasz Mierzejewski

Zaczynał karierę jako napastnik, ostatnio wylądował na boku obrony w Cracovii. Kilka sezonów pograł w Legii, ale nie miał szans na grę w podstawowym składzie. Odnalazł się w Świcie Nowy Dwór Mazowiecki, by po sezonie trafić do Zagłębia Lubin.  2007 roku zdobył z tym klubem mistrzostwo Polski. Jeden sezon spędził w Widzewie, przez ostatnie trzy lata był piłkarzem Cracovii. Wyjątkową słabość do piłkarza ma Franciszek Smuda, który pięć razy pozwalał grać Mierzejewskiemu w reprezentacji. Teraz o występy w kadrze będzie dużo trudniej, bo z powodu zarzutów korupcyjnych Cracovia rozwiązała kontrakt z piłkarzem.

Mateusz Żytko

W kadrze Globisza wychowanek Śląska Wrocław był rezerwowym. W seniorskiej piłce też przebijał się powoli. W Śląsku dość regularnie grał tylko w sezonie 2001/2002. Formy nie potrafił też ustabilizować w Zagłębiu Lubin. Po trzech latach poza Ekstraklasą trafił do Polonii Bytom. W słabym zespole był jedną z wyróżniających się postaci i po spadku z Ekstraklasy nie miał problemów ze znalezieniem nowego klubu. Podpisał kontrakt z Cracovią.

Paweł Kapsa

W juniorskiej kadrze był równorzędnym rywalem dla Tomasza Kuszczaka, ale w seniorskiej piłce osiągnął znacznie mniej. Po mistrzostwach w Helsinkach przeniósł się z KSZO Ostrowiec do Wisły Płock, ale regularnie zaczął bronić w Ekstraklasie dopiero po transferze do Lechii Gdańsk. Spisywał się przyzwoicie, ale przed nowym sezonem długo negocjował z klubem nowy kontrakt, a kiedy już blisko porozumienia, Lechia postanowiła zrezygnować z Kapsy i postawić na młodego Michała Buchalika.

Błażej Radler

W kadrze Globisza był postacią drugoplanową, mimo że podczas turnieju miał już za sobą kilka meczów w Ekstraklasie, w barwach Górnika. W Zabrzu spędził w sumie siedem lat (z przerwą na grę w Podbeskidziu), był podstawowym obrońcą zespołu. Potem pograł w Odrze Wodzisław i zniknął z ekstraklasy. Pobył chwilę w belgijskim Tubize, po powrocie do Polski był zawodnikiem Znicza Pruszków, znów Odry, a obecnie walczy o awans do Ekstraklasy z Pogonią Szczecin.

Łukasz Madej

Jeden z liderów reprezentacji juniorskiej trafił do seniorskiej piłki w bardzo młodym wieku. Do Helsinek pojechał jako podstawowy piłkarz Ruchu Chorzów, wcześniej błyszczał w ŁKS. Nieźle prezentował się w barwach Lecha Poznań, z którym zdobył Puchar Polski. Zagrał nawet w trzech meczach reprezentacji.

Po dwóch sezonach w Górniku Łęczna wrócił do ŁKS i był wyróżniającym się piłkarzem w Ekstraklasie. Klub został jednak zdegradowany, a Madej wylądował w Academice Coimbra. Ligi portugalskiej jednak nie podbił i przeszedł do Śląska Wrocław. W tym zespole gra dość regularnie, ale do wysokiej formy bardzo mu daleko.

Robert Sierant

- Człowiek skała, potrzebny w tamtej drużynie. Silny, czyścił pole, nie bał się nikogo - mówił niedawno o wychowanku ŁKS trener Michał Globisz. Na karierę w seniorskiej piłce to było jednak za mało. Po latach gry w ŁKS Sierant przeniósł się do Kolejarza Stróże, potem wrócił do ŁKS, zagrał kilka meczów w Ekstraklasie, ale furory nie zrobił. Trafił do Chojniczanki Chojnice, a od tego sezonu jest zawodnikiem I-ligowej Olimpii Elbląg

Adrian Napierała

Kolejny piłkarz, który miejsce w zespole zawdzięczał głównie dobrym warunkom fizycznym. Do Helsinek jechał jako zawodnik ŁKS, jedyne mecze w Ekstraklasie zagrał jako piłkarz Jagiellonii Białystok. Od kilku sezonów jest piłkarzem I-ligowego GKS Katowice, ale i tam stracił miejsce w składzie i grywa nawet w rezerwach klubu, w lidze okręgowej.

Karol Piątek

W 2001 roku był piłkarzem Lechii/Polonii Gdańsk. Po mistrzostwach zwiedził kilka klubów, ale żadnym nie radził sobie zbyt dobrze. Zaliczył tylko jeden dobry sezon w Ekstraklasie, dwa lata temu w Lechii Gdańsk. W kolejnym sezonie stracił jednak miejsce w składzie i przeniósł się Bruk-Betu Niecieczy (I liga) - małego klubiku z wielkimi ambicjami.

Łukasz Nawotczyński

- Wydawało mi się, że Nawotczyński, który został najlepszym strzelcem turnieju, na wiele lat zostanie solidnym piłkarzem, na którym oprze się gra reprezentacji. Miał wszystko: talent, charyzmę, warunki fizyczne, grę głową - mówił o Nawotczyńskim Michał Globisz. Piłkarz jednak rozczarował. Nie przebił się w Wiśle Kraków, nie błyszczał ani w Górniku Polkowice, ani w GKS Katowice. Rozegrał tylko jeden pełny sezon w Ekstraklasie - w Jagiellonii Białystok. Kolejne lata w Koronie Kielce i Cracovii to już pasmo kontuzji i rozczarowań.

Dariusz Zawadzki

Grający w środku pomocy Zawadzki był jednym z liderów drużyny, wróżono mu wielką karierę. Tymczasem do tej pory nie zagrał nawet meczu w Ekstraklasie. Wisła Kraków, Arka, ŁKS, Proszowianka, Cracovia, Tłoki Gorzyce, Kmita Zabierzów, Wisła Płock,  Sandecja Nowy Sącz i Pogoń Szczecin - w żadnym z tych klubów Zawadzki nie potrafił grać na miarę talentu. Dlaczego? - W rozwoju zabrakło mu szybkości. Nie miał "odejścia", typowej piłkarskiej szybkości - uważa Michał Globisz. Od nowego sezonu Zawadzki gra w I-ligowym Kolejarzu Stróże.

Łukasz Pachelski

Pachelski zapowiadał się na niezłego napastnika. Miał nawet obiecujący debiut w Ekstraklasie. W wieku 18 lat strzelił dla Orlenu Płock trzy gole w ośmiu meczach.  I jak się okazało to były jego jedyne gole w Ekstraklasie. Pachelski pograł jeszcze w Hutniku Warszawa, Hetmanie Zamość, Unii Janikowo i Mazowszu Grójec, by w 2006 roku z powodu ciężkiej kontuzji zakończyć karierę.