LM. Arsenal - Borussia: najlepszą obroną jest (kontr)atak

Tak grającego Arsenalu nie widzieliśmy od dziesięciu lat. A jednak... W starciu Roberta Lewandowskiego z Wojciechem Szczęsnym napastnik Borussii nie jest bez szans - pisze Michał Okoński, dziennikarz "Tygodnika Powszechnego" i autor bloga "Futbol jest okrutny". Mecz Arsenal - Borussia we wtorek o 20.45 - Relacja Z Czuba i Na Żywo na Sport.pl oraz w aplikacji Sport.pl Live na smartfony.

Co redaktorzy robią w pracy, gdy nie piszą? Sprawdź na Facebook/Sportpl ?

Piękna jesień (a może to wciąż wiosna?) Arsenalu. Zwycięski w Premier League i niepokonany w Lidze Mistrzów, zachwyca golami i asystami sprowadzonego z Realu za rekordowe 42 mln funtów Mesuta Özila. W życiowej formie jest Aaron Ramsey, przy Niemcu nowym światłem błyszczą także gwiazdy Cazorli i Wilshere'a. Akcję, po której w sobotę ten ostatni zdobył bramkę w meczu z Norwich, telewizje całego świata powtarzają do znudzenia. Trudno się dziwić i trudno się nie zachwycać maestrią, z jaką Kanonierzy wyszli z własnej połowy, jak sforsowali zasieki przed polem karnym gości, a w końcu zmusili bramkarza do kapitulacji. Na blogu policzyłem: 23 kontakty z piłką i dziesięć podań, przy czym od momentu zagrania Cazorli do Wilshere'a liczba kontaktów z piłką i podań zrównała się. Ostatnich siedem, tak jest, siedem podań odbyło się bez przyjęcia w ciągu czterech i pół sekundy. Tak grali ze sobą Henry, Bergkamp, Pires i Ljungberg w czasach "niezwyciężonego Arsenalu".

Omylni obrońcy

Tyle że za plecami tamtej czwórki oglądaliśmy czyszczących przedpole Gilberto Silvę i Patricka Vieirę, a jeszcze głębiej - Sola Campbella, Kolo Toure'a, Ashleya Cole'a i Laurena. Dzisiejszej defensywie wciąż sporo brakuje do poprzedników. Arsenal, owszem, wygrywa, ale niemal w każdym meczu tracąc bramki, mimo iż w Premier League z mocnych rywali grał dotąd jedynie z Tottenhamem. Gol Howsona dla Norwich? Dośrodkowanie z lewej strony, zbyt krótkie wybicie Mertesackera i Gibbs postawiony przed wyborem, którego rywala kryć. Trafienie Yacoba dla WBA? Mnóstwo miejsca Amalfitano z prawej na dośrodkowanie, utrata komunikacji między Jenkinsonem i Artetą i wchodzący z drugiej linii zawodnik rywala uderza głową przy słupku bramki Szczęsnego (a stoperzy Kanonierów zagapiają się również przy podaniu do Anelki, który wychodzi sam na sam z polskim bramkarzem i pudłuje). Bramka Daviesa dla Swansea? Lewy obrońca Walijczyków, odpuszczony przez Sagnę, ścina do środka, oddaje do Bony'ego i kontynuuje bieg, by po chwili otrzymać podanie w tempo - interwencja Mertesackera jest spóźniona (a w tym spotkaniu, jeszcze przy stanie 0:0, niemiecki stoper zbyt krótko podaje do Ramseya, ten naciskany wycofuje do Szczęsnego, który po wślizgu Michu traci kontrolę nad piłką - zespół z Walii jest bliski objęcia prowadzenia; później z kolei Wilshere zbyt krótko podaje do bramkarza - piłkę przejmuje Bony i zmusza Polaka do interwencji).

Bramka Camerona dla Stoke? Przerwana akcja Gibbsa mniej więcej w okolicy linii środkowej, goście ruszają prawą stroną, czwórką przeciwko czwórce cofających się obrońców, akcja zwalnia na chwilę, ale później idzie dośrodkowanie do Arnautovicia, przy którym znów wyraźnie spóźniony jest Mertesacker, zawodnik Stoke trafia w słupek, ale przy wchodzącym z drugiej linii Cameronie nie ma nikogo z graczy Arsenalu i Szczęsny jest bezradny (a chwilę później Stoke ma jeszcze szansę po prostopadłym podaniu za plecy obrońców, które przejmuje Jones - tym razem Mertesacker zdąża z interwencją). Wreszcie, żeby nie przedłużać tego wyliczenia, mecz z Sunderlandem: karny po faulu Koscielnego na Johnsonie, później zaś kluczowy moment spotkania, w którym sędzia ani nie uznaje gola Altidorego po błędzie Sagni, ani - skoro już zdecydował się przerwać akcję za faul obrońcy Arsenalu - nie wyrzuca go z boiska.

Niemiecki mecz

Gra defensywna od dawna była piętą achillesową Kanonierów, choć zastrzeżenia można było mieć nie tyle do indywidualnych umiejętności poszczególnych zawodników, co do ich współpracy: przekazywania sobie krycia, asekuracji, komunikacji. Od czasu tajemniczej obniżki formy Vermaelena brakowało lidera organizującego grę całej formacji. Ratujący się w trudnych sytuacjach, często zawinionych przez kolegów, zawodnicy Kanonierów nie trafiali ze wślizgami i oglądali (przypadek Laurenta Koscielnego) czerwone kartki. Mertesacker dobrze się ustawia, ale brakuje mu szybkości, Koscielny jest niezły technicznie, ale kiedy ma do czynienia z rozpędzonym rywalem, - nie zawsze podejmuje dobre decyzje.

Wiele zmienił powrót do klubu Matthieu Flaminiego, o którym grający niegdyś na tej samej pozycji Emanuel Petit mówi, że jego transfer okazał się ważniejszy nawet niż zakup Özila. Problem w tym, że defensywny pomocnik Kanonierów odczuwa jeszcze skutki zderzenia z Tetleyem w meczu z Norwich i dziś wieczorem nie zagra. A jeśli obok Artety w miejsce Francuza pojawi się ktoś z duetu Wilshere - Ramsey, niewątpliwie druga linia Borussii będzie miała więcej miejsca na boisku.

Oczywiście Arsenal i tym razem cofnie się bliżej własnego pola karnego, próbując ograniczyć zagrożenie dla bramki Szczęsnego wyłącznie do strzałów z dystansu. Özil Özilem, Flamini Flaminim, ale przecież zmiany w grze Kanonierów nie polegają wyłącznie na innym niż w poprzednich sezonach personelu. Liderzy Premier League nie grają już tak intensywnym pressingiem i nie fetyszyzują posiadania piłki - wspomniany gol strzelony przez Wilshere'a w meczu z Norwich jest przykładem zwieńczenia akcji rozpoczynanej głęboko na własnej połowie i błyskawicznego przejścia z obrony do ataku. Teraz to nie Arsenal traci bramki po kontrach - raczej z kontry strzela. Jak napisał na portalu Krótkapiłka.pl Jacek Staszak , "poligonem doświadczalnym dla zmian w systemie gry Kanonierów był rewanżowy mecz Ligi Mistrzów z Bayernem w Monachium", gdzie Arsenal pokonał Bawarczyków ich własną bronią - kontratakiem właśnie. "Kto wie, czy nie pokaz gry obronnej w średnim bloku obronnym, który londyńczycy dostali od niemieckiej drużyny w pierwszym spotkaniu, nie był tym momentem, w którym Arsene Wenger wyobraził sobie nową koncepcję gry" - spekuluje Staszak, ale można to wyrazić prościej: zamiast wzorować się na Barcelonie, francuski szkoleniowiec zaczął oglądać Niemców. I od tamtej pory (to dlatego zacząłem od pytania, czy Arsenalowi udało się przedłużyć wiosnę), z 24 spotkań wygrał 19, przegrał tylko jedno.

Najtrudniejszy test

Pewnych rzeczy jednak zmienić nie zdołał. O tym, jak Robert Lewandowski potrafi radzić sobie z teoretycznie silniejszymi, ale nieruchawymi obrońcami, przekonywaliśmy się wielokrotnie podczas poprzedniego sezonu Ligi Mistrzów. Widzę oczywiście, z jakim niepokojem podchodzą do tego spotkania świadome osłabień Borussii niemieckie media i w jak szampańskim nastroju angielscy dziennikarze przyjmują rzeczywiście rewelacyjny ostatnio Arsenal , ale pozwolę sobie uchylić się od powtarzania żartów na temat reprezentacyjnej formy polskiego napastnika i napiszę, że przed Mertesackerem (i Koscielnym, który również będzie musiał śledzić ruch bez piłki cofającego się nawet do drugiej linii i wyciągającego za sobą obrońcę Polaka) najtrudniejszy wieczór w sezonie. Arsenal - zwłaszcza bez Flaminiego i mający naprzeciwko operującego w "sektorach Flaminiego" Marco Reusa - tak poważnego egzaminu nie zdawał od czasu pojedynków z Bayernem.

Pytanie oczywiście nie tylko o starcie Lewandowski - Mertesacker, ale o opiekę Suboticia nad wciąż niedocenianym, nie tylko wykańczającym akcje, ale stwarzającym je kolegom Giroudem, a przede wszystkim o to, jak nastawi swoją drużynę Jürgen Klopp (wczoraj w Londynie fetowany przez brać dziennikarską, która "futbolowego hipstera" obsadziłaby chętnie w roli następcy obchodzącego właśnie 64. urodziny Wengera). On przecież także uwielbia grę z kontry, a Reus i Aubameyang szybkościowo rywalom nie ustępują. Wyobrażacie sobie ich przyspieszenie po rozbiciu akcji Kanonierów: jak biegną w stronę bramki Szczęsnego, a ich piłki do Lewandowskiego mijają zagubionych defensywnych pomocników gospodarzy. Tak, wiem: w sobotę Barcelona - Real po raz pierwszy, ale twierdzę, że najlepszy mecz tygodnia, z oszałamiającą liczbą szybkich akcji i bramek, obejrzymy we wtorkowy wieczór. Patriotyczne uniesienia, o jakie zwykle przyprawiają nas Polacy grający w najlepszych drużynach Europy, nie mają tu nic do rzeczy.

Więcej o:
Copyright © Agora SA