Stoję na wąziutkiej półeczce, przyklejony plecami do urwiska, a kilkanaście metrów pode mną rozciąga się szwajcarskie Jezioro Czterech Kantonów. "Rozciąga się" to trochę na wyrost powiedziane, bo akwen, w rzeczywistości większy od naszych Śniardw, ma dla mnie teraz rozmiar filiżanki. Do espresso.
Ledwo tu dotarłem. Zawsze miałem problem z wysokością, zwłaszcza gdy nie było się czego chwycić. A tu są tylko rachityczne krzaczki i kawałek liny, po której zsunąłem się na półkę ze ścieżki położonej wyżej. Nogi mi miękną, serce tłucze się jak oszalałe. Z unoszącego się na falach alpejskiego jeziora stateczku dobiegają okrzyki - jedne dodają mi otuchy, w innych słyszę drwinę. - Boi się, nie skoczy - kpią.
Bo ja, jeśli jeszcze wam tego nie powiedziałem, mam skoczyć. Oderwać się od półeczki i runąć w dół do wody. Kto kiedykolwiek stanął z lękiem wysokości na basenowej wieży do skoków, wie, o czym mówię. Przy czym wieża olimpijska ma maksymalnie 10 m, a ja jednak jestem trochę wyżej. Ponoć od pewnego momentu każdy metr robi wielką różnicę.
Zaczynam żałować, że w ogóle dałem się namówić Red Bullowi na tę wyprawę.
Hawaje, Acapulco i Rotterdam
Moja obecność w Sisikonie, maleńkiej wiosce położonej pośrodku Szwajcarii, towarzyszy bowiem zawodom z cyklu Red Bull Cliff Diving Series. Austriacki producent napoju energetycznego organizuje rywalizację najlepszych na świecie cliff diverów.
Czym różnią się te imprezy od olimpijskiego konkursu skoków? Choćby wysokością. Olimpijczycy rywalizują na najwyżej 10 m. Śmiałkowie w Red Bull Cliff Diving Series odbijają się z platform umieszczonych ponad 2,5 raza wyżej - na 26 m. Różnica? Jak między puchową kołdrą a klockiem betonu, uderzenie o wodę jest dziewięć razy silniejsze. Odbijając się z wysokości ósmego piętra, skoczkowie nie mogą sobie pozwolić na błąd. Płaski kontakt z powierzchnią byłby jak skok na beton z 13 m. Spadają w końcu z prędkością 90 km na godz., a przeciążenia sięgają trzykrotności przyciągania ziemskiego.
Drugim elementem, który odróżnia RBCD od zwykłych skoków, jest cała otoczka. Zawodowcy zamiast na basenach rywalizują na naturalnych akwenach. Ten sport pochodzi bowiem - jak sama nazwa wskazuje - od śmiałków rzucających się z klifowych wybrzeży do morza. Zaczęło się na Hawajach, gdzie już przed ponad dwustu laty Jego Wysokość Kahekili, ostatni król Maui, dopracował do perfekcji technikę Lele Kawa (co na polski przekłada się ponoć jako: "wykonany bez chlapnięcia skok na nogi z wysokiego urwiska do wody"). Kahekili słusznie uznał, że wykonanie takiego skoku jest jednocześnie tym, co współcześnie określamy jako "pokazanie jaj", Lele Kawa było więc egzaminem wstępnym do kasty wojowników oraz testem lojalności wobec króla.
Dużo większą popularność niż Hawajczycy zdobyli Meksykanie, których słynne skoki z urwiska La Quebrada w Acapulco zna chyba każdy. Rodakom Pancho Villi sława bezwzględnie się zresztą należy, ich klif ma bowiem dwa elementy specjalne. Po pierwsze, nie opada pionowo, bez odpowiedniego wybicia skoczek kończy więc rozmazany na skałach. Po drugie, woda jest w tym miejscu płytka - trzeba poczekać na wysoką falę i zgrać swój skok z jej nadejściem, inaczej sprawia się frajdę miejscowym krabom i innym padlinożercom.
RBCD jest hołdem złożonym tysiącom skoczków, najczęściej bezimiennych, którzy od wieków popisują się, skacząc do wody w różnych miejscach, na różnych urwiskach, do różnych mórz, jezior i rzek (tak, tak, do rzek też się skacze - choćby w hercegowińskim Mostarze, gdzie tubylcy, kasując od turystów odpowiednią opłatę, rzucają się ze słynnego Starego Mostu do Neretwy). Raz są to naturalne klify, jak w tureckiej Antalii, innym razem maszty żaglowca stojącego w porcie w Hamburgu albo mury francuskiej twierdzy La Rochelle. Raz wielkie miasta, jak Rotterdam i Ateny, innym razem niewielkie miejscowości, jak Sisikon czy włoskie Polignano.
Wspólnym mianownikiem są zapierające dech w piersiach ewolucje, którymi kilkunastu śmiałków zachwyca publiczność. Każdy z nich wykonuje trzy skoki, oceniane przez pięcioosobowe jury. Ocenę mnoży się przez współczynnik trudności skoku, dzięki czemu skoczek, który popełni niewielki błąd przy trudnej ewolucji, dostanie lepszą notę łączną niż ten, który idealnie wykona łatwą figurę. Na to wszystko patrzą tłumy kibiców, zgromadzonych na nabrzeżu oraz w dziesiątkach jachtów, motorówek, łódek i pontonów, szczelnie pokrywających powierzchnię wody w bezpośrednim sąsiedztwie skoczni.
Nadszedł czas próby skoku na główkę. - Świetnie - zachęca mnie Orlando. - Przede wszystkim wybicie. Musisz wyskoczyć przed siebie, nie w dół. W przeciwnym razie przekręcisz się w locie i wpadniesz do wody plecami. Koniecznie złącz dłonie przed uderzeniem w taflę - kończy swoje rady Kolumbijczyk. Znów nie czekam długo. Wlepiam wzrok w przeciwległy brzeg jeziora i wybijam się z całej siły, jakbym chciał przeskoczyć na drugą stronę. Rozpościeram ręce na boki, jak Chrystus Odkupiciel nad Rio de Janeiro, by złączyć je tuż nad wodą.
