Mundial 2014. Urugwaj - Anglia. Okoński: Kraj kozłów ofiarnych

Winnego zawsze trzeba znaleźć: jak nie Rooneya, to Gerrarda. A przecież problem Anglików leży gdzie indziej: w tym, że poza szybkością zawodników ofensywnych ta reprezentacja nie ma wiele do zaoferowania, zwłaszcza w obronie - pisze Michał Okoński, dziennikarz "Tygodnika Powszechnego" i autor bloga "Futbol jest okrutny".

Anglicy nie przegrali z wielkim rywalem - choć klasy podania Cavaniego do Suareza przy pierwszym golu i urody drugiej bramki nie sposób kwestionować - przegrali za to z rywalem sprytniejszym. Trener Urugwaju dostrzegł, że ich atutem jest szybkość Sturridge'a, Sterlinga i Welbecka, założył więc pressing wyżej niż robili to Włosi i odciął młodych atakujących Liverpoolu i MU od możliwości błyskawicznego ataku. Piłkarze Hodgsona musieli konstruować swoje akcje w ataku pozycyjnym, co, jak wiadomo, wychodzi im, jak BOR-owi ochrona ministrów przed podsłuchem - a ich rywale czyhali na możliwość przejęcia piłki. Ile już takich bramek widzieliśmy podczas mundialu w Brazylii (nie dalej jak wczoraj, po błędzie Xabiego Alonso): strata na połowie boiska, szybki atak, gol. Różnica polegała na tym, że w przypadku meczu Urugwaj - Anglia w jednej akcji sześciu graczy z Europy nie było w stanie powstrzymać trzech piłkarzy z Ameryki, a ostatecznie pognębił ich błysk geniuszu Luisa Suareza.

Innymi słowy: szybcy w ofensywie, z tyłu Anglicy byli boleśnie słabi. Hart dwa razy omal nie dał się zaskoczyć przy rzutach rożnych. Przy główce Balotellego w meczu z Włochami zawalił Cahill, przy uderzeniu Suareza nieświadom pozycji rywala był Jagielka. W środku pola? W 52. minucie Cavani nie wykorzystał dobrej okazji po komicznej wręcz stracie Hendersona przed własnym polem karnym. Akcja, po której główkował Suarez, rozpoczęła się od starty Gerrarda; przy drugim golu kapitan Anglików przegrał pojedynek z Cavanim - a właściwie zaliczył asystę, bo piłka niefortunnie odbiła się od jego głowy. Obaj środkowi pomocnicy nie byli w stanie nawiązać sensownej współpracy z Rooneyem (przestrzeń przed polem karnym przeciwnika o wiele lepiej zagospodarowywał grający w tym miejscu przeciwko Włochom Sterling).

Piłkarze Urugwaju rozbijali akcje Anglików wszelkimi dostępnymi metodami - także faulując. Być może racje mają ci, którzy twierdzą, że jeszcze przy stanie 0:0 Diego Godin powinien dostać drugą żółtą kartkę i wylecieć z boiska - ale angielskich problemów by to nie rozwiązało.

Szacunek jako kategoria taktyczna

Reprezentacja Anglii może się zmienić, ale nie zmienią się towarzyszący jej dziennikarze. Stare demony nadal będą ścigać Roya Hodgsona, próbując sprowadzić go na ziemię. Nie żeby było to zjawisko nam nieznane: dziennikarz, który np. napisał biografię jakiegoś piłkarza, wypowiada się na temat reprezentacji, w której gra jego bohater. Komentuje jego występy, dyskutuje o jego roli i ustawieniu na boisku, najwyraźniej nieświadom, że występuje w podwójnej roli. Skoro robią to nawet w Anglii.

Niemal natychmiast po porażce z Włochami Henry Winter, jeden z najważniejszych publicystów "Daily Telegraph", wezwał do okazania Wayne'owi Rooneyowi szacunku. Wezwał nie naród, mający do napastnika MU pretensje o niewykorzystaną sytuację bramkową. Wezwał nie kolegów dziennikarzy, podnoszących w swoich analizach, że ustawiony po lewej stronie Rooney, szukając sobie miejsca do gry, plątał się w sektorach, gdzie operowali partnerzy, komplikując im życie (coś podobnego zarzucał mu zresztą, choć nie wymieniając nazwiska Anglika, Robin van Persie podczas minionego sezonu Manchesteru United). Wezwał, a jakże, trenera Roya Hodgsona. Zdaniem wpływowego dziennikarza zaproponowanie Rooneyowi gry na lewej stronie ataku było brakiem szacunku. Winter wiedział, jak to powinno wyglądać: Rooney w środku, jako numer dziesięć, który zresztą nosi na koszulce, a Raheem Sterling na skrzydle - tam, gdzie zwykle występuje w Liverpoolu, i gdzie może swobodnie zmieniać strony z Welbeckiem. Młody jest, może się jeszcze podporządkować Zasłużonemu Reprezentantowi.

Co ciekawe: mijały kolejne dni i podobnych głosów przybywało. Cała Anglia, chciałoby się powiedzieć, podczas swoich turniejowych przygód obsesyjnie skupiona wokół jednego nazwiska, a to Gascoigne'a, a to Owena, a to Beckhama, a to Rooneya właśnie, i - jak to często bywa - doprowadzająca jego posiadacza do stanu, w którym na boisku niemal widocznie uginał się pod presją, dyskutowała wyłącznie o tym, czy napastnik MU w ogóle powinien grać, a jeśli tak, to na jakiej pozycji. "To jego trzeci turniej, mówiono, a wciąż nie może strzelić gola". Oceniając grę Anglika w meczu z Włochami, niemal nie wspominano już o fantastycznej asyście przy golu Sturridge'a (dogrywał, a jakże, z lewej strony), o tym, że z całej drużyny biegał najwięcej, ani o tym, że w sekwencji jego występów po kwietniowej kontuzji ten był zdecydowanie najlepszy, choć faktycznie w polu karnym Włochów udało mu się dotknąć piłkę zaledwie dwa razy. Pracujący w sztabie szkoleniowym Anglików Gary Neville mówił, że podczas pomeczowej analizy Roy Hodgson i jego współpracownicy byli zgodni: Wayne Rooney zagrał dobrze i zrobił wszystko, czego od niego oczekiwano. "Za kadencji Roya jest naszym najlepszym strzelcem i ma najwięcej asyst - mówił dziennikarzom Neville. - Gdyby wykorzystał tę okazję z drugiej połowy, byłby piłkarzem meczu o dwie długości przed wszystkimi innymi".

Gerrard się nie pomylił

Hodgson spełnił oczekiwania: przeciwko Urugwajowi Rooney zaczął za plecami Sturridge'a, a Welbeck powędrował na lewą stronę. Ale, jak się rzekło, problem nie leżał w Rooneyu, choć oczywiście w trakcie spotkania na portalach społecznościowych mnożyły się wszystkie te teksty o klątwie, ciążącej rzekomo na angielskim napastniku. Z golem czy bez, dziś znów był jednym z najlepszych na boisku, a klasie jego podań - choćby tego z 40. minuty do Sturridge'a - trudno cokolwiek zarzucić. Lepsze wykończenie akcji z 31. minuty, kiedy główkował w spojenie słupka z poprzeczką, było ekstremalnie trudne. Rzut wolny z 10. minuty okazał się minimalnie niecelny. Strzał z początku drugiej połowy Rooney musiał oddać słabszą, lewą nogą - i Muslera bez problemu złapał piłkę.

Założę się jednak, że nie o Rooneyu będą pisały jutrzejsze gazety, skoro bezpośredni udział w dwóch bramkach Urugwaju miał Steven Gerrard. Za kapitanem Anglików kiepski rok: to jego błąd w ligowym meczu z Chelsea, kiedy to nieoczekiwanie potknął się, umożliwiając Dembie Ba wyjście sam na sam z bramkarzem i strzelenie gola, podciął skrzydła walczącemu o mistrzostwo kraju Liverpoolowi. To jego błędy będą prawdopodobnie przyczyną odpadnięcia Anglików z mundialu. To on wygłaszał do kolegów przemówienie motywacyjne podczas ostatniej odprawy, uświadamiając, co ich czeka w przypadku porażki (chichot historii polega na tym, że podobną mowę usłyszeli od niego koledzy z klubu po jednym z wygranych meczów - zanim jeszcze doszło do feralnego spotkania z Chelsea). W tej chwili wszystko wydaje się takie przewidywalne: łzy, krzyczące tytuły tabloidów, decyzja o rozstaniu z reprezentacją, rozliczenia. Aż do następnego turnieju, przed którym znów uwierzymy, że genialna angielska młodzież ma coś, czego nie mają inni.

Przed meczem z Urugwajem Steven Gerrard mówił, że ten mecz rozstrzygnie to, która drużyna będzie bronić się lepiej. Niestety, w tej jednej kwestii się nie pomylił.

Zobacz wideo

KONKURS! Zobacz decydujące mecze MŚ w niezwykłej jakości!

Więcej o:
Copyright © Agora SA