- W 2007 roku pojechaliśmy na Litwę, żeby wybrać piłkarzy z FC Wilno - wspomina Chojnacki, wówczas dyrektor sportowy ŁKS. - Prezesem był tam Algimantas Breikstas, który kupił udziały w łódzkim klubie. W litewskiej drużynie grało aż dziesięciu Brazylijczyków. Do ŁKS trafili Anderson, Juka i Paulinho, który miał wtedy 19 lat. Wszechstronne umiejętności. Można było wystawić go w środku i na boku pomocy.
Przez pierwsze pół roku Paulinho grał rzadko. Najczęściej pojawiał się na boisku w końcówkach. Strzelił gola w spotkaniu pucharowym ze Startem Otwock. Było to jego jedyne trafienie w Polsce. Sytuacja się zmieniła, kiedy wiosną Chojnacki zastąpił Mirosława Jabłońskiego. Paulinho stał się podstawowym graczem. Opuścił tylko jeden mecz. - Szybko nawiązał z drużyną kontakt. Nie każdy Brazylijczyk jest pracusiem, lecz Paulinho zostawał czasem po zajęciach i ćwiczył - mówi były obrońca ŁKS Adrian Woźniczka. - Może to kwestia młodości, ale Paulinho był miękki. Po każdym ostrym wejściu na treningu długo leżał na boisku i lamentował. Czasami trzeba było wzywać karetkę pogotowia - wspomina Chojnacki. - W pewnym monecie obraził się, bo klub zalegał z pieniędzmi. Błagałem go, by nam pomógł, lecz się uparł. Przestał nawet przychodzić na treningi - przypomina szkoleniowiec.
Ale wrócił. Rozegrał 17 spotkań. Pomógł drużynie utrzymać się w ekstraklasie. Jednak po sezonie Breikstas pokłócił się z ŁKS-em i zabrał swoich piłkarzy. - Chcieliśmy zostawić Paulinho i Jukę. Juka był gotowy wrócić, ale Paulinho nie chciał o tym słyszeć - przypomina Chojnacki. - Nie było żadnych szans, aby został z nami - przyznaje Woźniczka.
Paulinho skarżył się w jednym z wywiadów, że w Polsce zetknął się z przejawami rasizmu. - Na pewno nie w naszym klubie ani podczas meczów - twierdzi trener.
