Tour de France. Geraint Thomas ponownie najlepszy na górskim etapie. Rafał Majka odzyskuje siły

Zaledwie jeden dzień różnicy, a jakże odmienna jazda Rafała Majki w Tour de France! Jeszcze przed dzisiejszym startem sam szukał odpowiedzi na pytanie o przyczyny słabszej dyspozycji na poprzednich dwóch etapach. Narzekał na zły sen, wciąż bolący bark, a tymczasem od początku 12. etapu, mogliśmy oglądać lekką jazdę i walkę od startu, aż do ostatniego podjazdu pod Alpe d’Huez. Ponad 120 kilometrów przejechał w ucieczce, skasowanej przez peleton na 20 kilometrów przed metą. Straty ma już zbyt duże, by myśleć o pierwszej dziesiątce wyścigu, choć tu jeszcze wiele się może wydarzyć, bo kryzysy dopadają codziennie kolejnych kolarzy, notowanych wyżej od Majki. Dziś straty ponieśli m.in. Adam Yates (Mitchelton-Scott), Domenico Pozzovivo (Bahrain-Merida), Serge Pauwels (Dimension Data), czy Damiano Caruso (BMC). Zwalniając na ostatnim podjeździe i zostając za grupą liderów Rafał Majka uśmiechał się do kamery, której jeszcze wczoraj wyraźnie unikał. Ta z pozoru niewielka zmiana wiele mówi o tym, jak bardzo zmieniło się jego nastawienie do jazdy. W rozmowie z komentatorami Eurosportu przed etapem rozważał, że może jeszcze w tym wyścigu „wrzucić bombę”. Dziś najwyraźniej uwierzył, że jest w stanie tego dokonać. Może w Pirenejach?

12. etap, określany mianem „alpejskiego klasyka”, startował z Bourg-Saint-Maurice, by po 175,5 kilometrach wspinaczek i zjazdów dotrzeć na szczyt ikony kolarstwa: Alpe d’Huez. Suma przewyższeń na trasie przekraczała dzisiaj 5000 metrów, a do pokonania były cztery górskie premie, w tym aż trzy najwyższej kategorii HC. Przez blisko 40 kilometrów nie udało się zawiązać żadnej ucieczki, aż w końcu ataku spróbowali Rafał Majka (BORA-hansgrohe) z Warrenem Barguilem (Fortuneo). Nie odjechali zbyt daleko, ale rozciągnięta przez ich próbę grupa w końcu pękła i ponad 25-kilometrowy podjazd pod Col de la Madeleine rozpoczęła kilkunastoosobowa grupa, w której jechali między innymi Alejandro Valverde (Movistar) i Steven Kruijswijk (Lotto NL Jumbo). Obecność w czołówce kolarzy wysoko notowanych w klasyfikacji generalnej sprawiła, że kontrolowany przez Team Sky peleton nie mógł pozwolić na wypracowanie zbyt dużej przewagi. Na Col de la Madeleine ucieczka wjechała z kilkominutową zaliczką, a na szczycie kolejne punkty do klasyfikacji najlepszego górala łowił Julian Alaphilippe (Quick-Step). Rafał Majka był wysoko, górską premię osiągnął jako piąty zawodnik, ale cały czas pilnował, by się zbytnio nie forsować i dojechać w ucieczce możliwie najdalej.

Drugi podjazd, na Lacest de Montvernier, prowadzący charakterystycznymi półkami, wspinającymi się w górę, był niezbyt długi (niespełna 3,5 kilometra), ale dość stromy (średnio 8,2% nachylenia), co spowodowało, że część kolarzy z ucieczki zaczęła zostawać za czołową grupą. Kilka kilometrów za lotną premią, zlokalizowaną za zjazdem z tego wzniesienia, samotny atak przypuścił Steven Kruijswijk. Licząc na to, że uda mu się zbudować wystarczająco dużą przewagę nad grupą liderów (potrzebował 2 minut i 40 sekund, by przejąć żółtą koszulkę od Thomasa), wytrwale wspinał się na jeden z najdłuższych podjazdów na trasie Tour de France: 29-kilometrową drogę na Col de la Croix de Fer. Jadąca za nim grupa podzieliła się: Kruijswijka próbowali gonić Majka, Barguil i Mikel Niewe (Mitchelton-Scott), a za nimi jechała grupka z Valverde, Pierrem Rolandem (EF Education First), Robertem Gesinkiem (Lotto NL Jumbo) i Ilnurem Zakarinem (Katusha).

Zarówno na podjeździe pod Col de la Croix de Fer, jak na długim, blisko 30-kilometrowym zjeździe z przełęczy Kruijswijk utrzymywał, a momentami nawet powiększał przewagę nad jadącymi za nim grupami. W pewnym momencie jego przewaga wynosiła ponad 6 minut, ale wtedy peleton, pochłaniający kolejno jadących przed nim kolarzy, znacząco przyspieszył, napędzany przez kolarzy Sky, AG2R i Movistaru. Niespełna 20 kilometrów przed metą dogonił również grupkę Majki.

13,5-kilometrowy podjazd pod Alpe d’Huez to rozpaczliwa walka Kruijswijka o utrzymanie przewagi nad pogonią, prowadzoną przez Sky. Najpierw Michał Kwiatkowski podobnie jak wczoraj narzucił ogromne tempo, odczepiając po drodze wielu kolarzy: Majkę, Valverde, Adama Yatesa (Mitchelton-Scott), Dana Martina (UAE Team Emirates) i wielu innych. Gdy po niespełna dwóch kilometrach podjazdu oddał prowadzenie Eganowi Bernalowi, tempo nie spadło ani na moment, a szanse Kruijswijka na zwycięstwo z minuty na minutę topniały. Tym bardziej, że kolarze z czołówki raz po raz próbowali ataków.

Romain Bardet (AG2R), Nairo Quintana (Movistar), chwilę później jego klubowy partner Mikel Landa, Vincenzo Nibali (Bahrain-Merida) – raz po raz próbowali oderwać się od grupy, ale kolarze Sky konsekwentnie udaremniali te zamiary. Quintana w końcu został z tyłu, Roglić (Lotto NL Jumbo) też nie był w stanie wytrzymać tego tempa do końca. Około 3 kilometry przed szczytem na drodze wylądował Nibali – prawdopodobnie potrącony przez któregoś z kibiców. Szybko się pozbierał i rozpoczął pogoń za czołówką, która wyglądała, jakby się szykowała do sprinterskiego finiszu na szczycie.

Zostali już tylko Froome i Thomas ze Sky, Romain Bardet, Tom Dumoulin (Sunweb) i raz tracący dystans, raz wracający do czołówki Mikel Landa. Rozpoczął Christopher Froome, który gwałtownie przyspieszył i minął zmordowanego Kruijswijka, ale jego atak po kilkudziesięciu metrach udaremnił Tom Dumoulin. Raz jeszcze – bez efektu - spróbował Bardet. Kilkaset metrów przed metą do czających się przed finiszem kolarzy doskoczył Landa i natychmiast spróbował ataku, ale wtedy błyskawicznie skontrował go jadący w żółtej koszulce Geraint Thomas, który zachował najwięcej sił i który po raz drugi z rzędu przejechał linię mety jako pierwszy. Lider wyścigu zwyciężył na Alpe d’Huez i o kilkanaście sekund powiększył swoją przewagę nad Christopherem Froome’m (+1’39”). Trzeci jest Tom Dumoulin (+1’50”).

Po trzech dniach walki w górach w piątek etap dla odpoczynku. Teoretycznie dla sprinterów, choć przeprawa przez Alpy wyeliminowała z wyścigu większość z nich. W limicie czasu po 11. etapie nie zmieścili się Mark Cavendish (Dimension Data) i Marcel Kittel (Katusha). Dziś do listy opuszczających wyścig dołączyli m.in. Andre Greipel (Lotto-Soudal), Fernando Gaviria (Quick-Step) i Dylan Groenewegen (Lotto NL Jumbo). Rzeź sprinterów jest z pewnością dobrą wiadomością dla Petera Sagana, któremu już chyba nikt nie będzie w stanie odebrać zielonej koszulki. Ale to również może być dobra informacja dla Tomasza Marczyńskiego (Lotto-Soudal), który pod nieobecność Greipela zwolniony będzie z pracy na jego rzecz i może dostać wolną rękę do zabrania się w uczieczkę, której pozbawiony sprinterów peleton nie będzie z pewnością już tak wytrwale gonił. Wiele może się wyjaśnić już jutro. Niedługi, bo niespełna 170-kilometrowy etap z Bourg d’Oisans do Valence startuje już jutro o 13:45.