Ronnie O'Sullivan od początku mistrzostw popisywał się znakomitą formą. W I rundzie potrzebował zaledwie 108 minut, by wygrać 10-1 z Tajem Thepchaiyą Un-Nooh. W II rundzie, po zaciętym pojedynku wyeliminował Ding Hunhuia, wygrywając 13-10, choć po dwóch sesjach był remis 8-8.
Pierwsze poważne trudności spotkały O'Sullivana w ćwierćfinale. Po pierwszej sesji przegrywał z Markiem Williamsem aż 2-6. Drugą sesję rozpoczął wygranym frejmem także Williams. Potem jednak O'Sullivan zaczął popisywać się znacznie lepszą grą, doprowadzając do remisu 8-8. W ostatniej sesji nie dał żadnych szans swojemu rywalowi, wygrywając ostatecznie 13-10.
W półfinale spotkał się z Markiem Selbym, co fani snookera nazwali "przedwczesnym finałem". Pierwszą sesję znacznie lepiej zaczął O'Sullivan, jednak nie wykorzystał w pełni swojej przewagi, wygrywając w niej 5-3. Kolejne dwie sesje lepiej rozgrywał Selby, wychodząc na prowadzenie 13-11. Gdy młodszy z Anglików prowadził już 16-14, wydawało się, że nie może już wypuścić zwycięstwa z rąk. Wtedy O'Sullivan popisał się swoim najlepszym snookerem, dzięki czemu odrobił straty i zwyciężył w decydującym frejmie, awansując tym samym do finału mistrzostw.
W finale, w którym czekał na niego Kyren Wilson, O'Sullivan od początku narzucił własny styl gry. Już po pierwszej sesji prowadził 6-2, zaznaczając swoją przewagę. W sobotę wieczorem lepiej radził sobie Wilson, zmniejszając stratę do 10-7. W niedzielę O'Sullivan nie dał jednak żadnych szans rywalowi, oddając mu w porannej sesji jedynie jednego frejma, odchodząc od stołu przy stanie 17-8. Wieczorem błyskawicznie rozprawił się z Wilsonem, kończąc finał już w pierwszym frejmie.
O'Sullivan tym samym po raz szósty w karierze sięgnął po tytuł mistrza świata (poprzednio w 2001, 2004, 2008, 2012 i 2013 roku). 44-letni Anglik został tym samym najstarszym mistrzem świata od 1978 roku, gdy zwyciężył Ray Reardon, mający wówczas 45 lat. O'Sullivan pobił także rekord w liczbie wygranych rankingowych turniejów - dla niego jest to już 37. tytuł w karierze.
