Legenda polskiego himalaizmu do internetowych hejterów: Nie musicie akceptować naszej pasji, ale nie nazywajcie nas szaleńcami. Nie zasłużyliśmy na to

Akcja ratunkowa z ich udziałem przejdzie do historii. Wykazali się niezwykłym bohaterstwem.

- Są bohaterami, ale wolałbym i oni pewnie też, żebyśmy w pierwszej kolejności mówili o absolutnie perfekcyjnym wykonaniu całej akcji. Nie mogli tego zrobić inaczej, a na pewno nie lepiej. To czego dokonali, to absolutny światowy top. Nie wiem, czy aktualnie znajdują się w pierwszej trójce najlepszych wspinaczy, ale z pewnością zajmują miejsce w czołowej dziesiątce wszystkich himalaistów. Mam wrażenie, że te słowa o bohaterstwie, heroizmie sprawiają, że Adam z Denisem czują się nieswojo. Oni wiedzą, że zrobili to, co do nich należało i uratowali życie Elisabeth. Oczywiście świetnie też wykorzystali sprzyjające warunki. Obecna pogoda nad Nangą nie pozwoliłaby na taką akcję.

Jak można udowodnić, że Elisabeth i Tomasz zdobyli szczyt?

- Czuję pewien niedosyt, że nie połączyli się ze szczytu albo przy pierwszej łączności, kiedy Eli prosiła o pomoc, nie użyła sformułowania: "schodzimy ze szczytu". Nie mamy na razie żadnych informacji, o której godzinie byli na wierzchołku. Nie chcę mówić, że mam pewne wątpliwości, ale może dysponuje jakimś zdjęciem. Chyba że znaleźli się tam w nocy, chociaż ostatnią pomoc wezwała, kiedy byli dosyć nisko, blisko miejsca, gdzie obecnie znajduje się Tomek. Przypuszczam więc, że na szczycie mogliby być jeszcze przed zmrokiem. Jeżeli Eli miała ze sobą GPS, to nie wyobrażam sobie, żeby nie nacisnęła guzika, zapamiętującego pozycję, na której się znaleźli.

Udowodnienie tego wyczynu, może mieć ciekawe konsekwencje. Jak wiadomo Tomek odnosił się z dystansem do wejścia na Nangę Parbat przez Simone Moro dwa lata temu. Sugerował, że zdjęcie z głównego wierzchołka jest dobrze podrobione. Wprawdzie według Krzysia Wielickiego kamień szczytowy, widoczny na fotografii, jest prawdziwy, ale z kolei pozycja zapisana w GPS, różniła się od pozycji przypisanej Nandze Parbat. Może nie jest to rozważanie na najbliższe dni , ale jak się to potwierdzi i Elisabeth przedstawi pozycję oraz współrzędne miejsca, to ciekawa byłaby weryfikacja z danymi, które posiada Moro. Może się okazać, chociaż mówię to jak o skrajnym przypadku , że to jednak Elisabeth i Tomek, jako pierwsi zimą osiągnęli szczyt Nangi.

W 1980 roku, razem z Krzysztofem Wielickim, jako pierwsi zdobyliście zimą Mount Everest. Da się porównać tamto osiągnięcie z obecną wyprawą, próbującą przejść do historii na K2?

- Nasza wyprawa nie była jedynie pierwszym zimowym atakiem na ośmiotysięcznik, ale w ogóle inauguracyjnym tego typu przedsięwzięciem, który miał zezwolenie do działania o tej porze roku. Rzeczywiście sytuacja teraz jest dosyć podobna. Kierownikowi Andrzejowi Zawadzie bardzo zależało, żeby rozpocząć naszą wyprawę w pełnej zimie. W bazie zameldowaliśmy się 31 grudnia. Na szczycie byliśmy 17 lutego, a górę opuściliśmy przed końcem lutego. W ciągu 14 dni, dzięki dobrej pogodzie założyliśmy trzy obozy. Trzeci na wysokości 7150 m. Następnie przez trzy tygodnie nie tylko nie mogliśmy założyć obozu czwartego, ale nawet powtórnie dojść do trzeciego. Przeszkadzały opady śniegu, ale głównie silne wiatry. Obecna sytuacja na K2 jest dosyć analogiczna. Teraz też nasza ekipa czeka na poprawę pogody, żeby piąć się wyżej. To byłaby piękna historia, gdyby okazało się, że 38 lat po zimowym wejściu na Mount Everest, Polacy zamkną koronę Himalajów i jako pierwsi zimą zdobędą K2.

Jakie to było uczucie, stanąć na dachu świata?

- Wbrew pozorom bardzo wykalkulowane. Musieliśmy zachować umiar. Wiedzieliśmy, że euforia szczytowa nie może nas zdominować, bo czekało nas bardzo trudne zejście.  To był niesamowity sukces, chociaż przed wyjazdem sporo osób miało wątpliwości. Mało kto w nas wierzył. Gdy dziennikarze pytali Andrzeja Zawadę o szanse powodzenia naszej wyprawy, ten odpowiadał, że zdobycie zimą Mount Everestu jest mało prawdopodobne, ale jak mamy nie wejść na jakiś szczyt, to niech przynajmniej wszyscy mówią, że nie zdobyliśmy najwyższej góry na świecie.

Co pan sobie myśli, kiedy napotyka pan w internecie haniebne komentarze w stylu: "Nie ratujmy wspinaczy. Po co tam leźli"?

- Nie zamierzam teraz wszystkich przekonywać, że każdy wspinacz to fantastyczna osoba. Niektórzy mają naprawdę pokręcone życiorysy, ale czy świat nie byłby uboższy, jeżeli nie byłoby tych paru szaleńców? Często słyszę pytania: ale po co się wspinamy? Mam na to prostą odpowiedź. Jeżeli ludzie o czymś pomyślą, to do skutku będą próbowali ten pomysł zrealizować. Taką mamy naturę i tego nie zmienimy. Równie dobrze można zapytać: jaki jest ekonomiczny sens lotu na Księżyc albo na Marsa? Żadna. Ostatnio przeczytałem komentarz w internecie, który chyba najlepiej podsumowuje te wszystkie dywagacje: "Życia nie mierzy się sumą oddechów, a ilością chwil, które zapierają dech". To zdanie również świetnie pasuje do postaci, jaką był Tomek.

Na koniec chciałbym zaapelować do tych wszystkich ludzi, którzy nas hejtują w internecie. Nie musicie akceptować naszej pasji, możecie przechodzić obok niej obojętnie, ale nie nazywajcie nas szaleńcami. Nie zasłużyliśmy na to.