We wszystkich krajach Europy doping w sporcie jest zakazany i karany przez odpowiednie władze sportowe. W niektórych krajach istnieją surowsze kary (wszystkie 15 krajów Unii Europejskiej podpisało w 1990 r. konwencję antydopingową Rady Europy, ale Belgia i Irlandia jeszcze jej nie ratyfikowały. Podpisała ją również Polska) zawarte w kodeksach karnych.
Holandia
Kilka artykułów kodeksu karnego zawiera kary za sprzedaż i dystrybucję niektórych substancji dopingowych z listy MKOl. Są też kary dla lekarzy przepisujących sportowcom recepty na środki dopingujące.
Wielka Brytania
Dostarczanie substancji z zakazanych list bez recepty jest karalne. Samo posiadanie - nie.
Belgia (część walońska)
Użycie i dostarczanie dopingu można karać więzieniem.
Francja
Kodeks karny przewiduje kary dla osób, które dostarczają, namawiają lub organizują doping. Sami sportowcy nie mogą być karani więzieniem.
Grecja
Kodeks karny przewiduje kary dla sportowców biorących środki dopingujące oraz trenerów, działaczy i lekarzy dostarczających substancje.
Włochy
Akt z 1971 roku uznał posiadanie, używanie, administrowanie środkami dopingującymi za przestępstwo. Później prawo to złagodzono, ale nadal sporo substancji jest podciągniętych pod ten akt.
Szwecja
Bodaj najsurowsze przepisy w Unii Europejskiej: produkcja, posiadanie, sprzedaż, import i eksport są zagrożone karą nawet do czterech lat więzienia.
Finlandia
Produkcja, posiadanie, sprzedaż, import i eksport są zagrożone karą do roku więzienia.
Niemcy
Zakazany jest na mocy ustawy o produktach farmaceutycznych handel substancjami farmakologicznymi w celu dopingu. Kary administracyjne.
