Przepisy judo zostały opracowane w 1882 roku przez legendarnego prof. Jigoro Kano. Sportowe judo wywodzi się z innej sztuki samoobrony, ju-jitsu, od wieków praktykowanej w krajach azjatyckich. Ju-jitsu było jednakże zbyt niebezpieczną techniką walki wręcz i nie uznano jej za sport.
Dopiero prof. Kano "oczyścił" je z niebezpiecznych chwytów i ciosów, dając początek technice, nazwanej później judo. W Japonii zyskała ona niesłychaną popularność; według danych pochodzących z tego kraju, tajniki walki opanowało niemal 90 procent obywateli.
Nic dziwnego, że kiedy w 1964 roku igrzyska odbywały się w Tokio, judo zostało włączone do ich programu. Japończycy, jako gospodarze imprezy, mieli prawo wytypować jedną dyscyplinę do grona sportów olimpijskich. Wybór zatem mógł być tylko jeden - męskie judo stało się pierwszym azjatyckim sportem walki, włączonym do rodziny olimpijskiej.
W pierwszych igrzyskach zawodnicy (kobiety zadebiutowały w 1992 roku) walczyli w czterech kategoriach. W trzech z nich wygrali reprezentanci gospodarzy, ale ponieśli porażkę w najbardziej prestiżowej kategorii - open. Akio Kaminagę, bożyszcze Japonii i trzykrotnego mistrza tego kraju, pokonał Holender Anton Geesink. Wynik ten poraził cały kraj, pechowy judoka, który jakby nie było zdobył srebrny medal, próbował po porażce popełnić harakiri. Rywalizacji w kategorii open nie ma obecnie w programie olimpijskim.
Jednym z najsłynniejszych zawodników w historii światowego judo jest Japończyk Yoshihiro Yamashita. Był faworytem igrzysk 1980 roku (wygrał 194 walki z rzędu). Jednakże "Kraj Kwitnącej Wiśni", jak wiele innych państw, odmówił przyjazdu do Moskwy, z powodu agresji ZSRR na Afganistan. Nie pomogły błagania zawodnika, który ze łzami w oczach prosił przed kamerami telewizyjnymi swój związek o zmianę decyzji.
Yamashita jednak dopiął swego. Cztery lata później wystartował w Los Angeles i mimo że już w drugim pojedynku odniósł kontuzję, zdobył złoto.
Olimpijskie judo kobiet ma 24-letnią tradycję. W programie igrzysk zaznaczyło jednak wcześniej swoją obecność - w Seulu, jako dyscyplina pokazowa. Polska w Korei Południowej zostawiła też swój ślad - trzecie miejsce zajęła Bogusława Olechnowicz.
Biało-czerwoni zdobyli do tej pory osiem medali. Trzy - złote - stały się udziałem Waldemara Legienia i Pawła Nastuli. Legień wpisał się do annałów judo - jako jedyny z trzech zawodników na świecie, który sięgnął pod dwa złote medale na dwóch kolejnych igrzyskach i to w dwóch różnych kategoriach - w Seulu w wadze 78 kg, w Barcelonie - w 86 kg.
Nastula mistrzostwo olimpijskie zdobył w Atlancie, gdzie na drugim stopniu podium stanęła Aneta Szczepańska. Prócz niej srebro wywalczyli Antoni Zajkowski w Monachium (pierwszy olimpijski medal polskiego judoki) oraz Janusz Pawłowski w Seulu. Brązowe medale - Marian Tałaj w Montrealu i Pawłowski w Moskwie.
W Rio de Janeiro szansę poprawienia tego dorobku ma czworo biało-czerwonych: Katarzyna Kłys (70 kg), Daria Pogorzelec (78 kg), Arleta Podolak (57 kg) i Maciej Sarnacki (+100 kg).
