- Himalaje były modne, wiele się o nich mówiło. Przede wszystkim dzięki wyprawom wspinaczkowym. Miały dużo niezdobytych rzek, czyli pasowały do naszej zasady - jechać tam, gdzie nas nie było, a najlepiej, gdzie jeszcze nikogo nie było - mówi Jakubiec.
''Bystrze'' po raz pierwszy w Himalajach było w 1986 roku. Wtedy w ciągu czterech miesięcy 11 uczestników wyprawy pokonało jako pierwsi w historii cztery rzeki. Była to trzecia kajakarska ekspedycja w historii Pakistanu. Podczas spływów nie obyło się bez przygód. Na Indusie ponaddwumetrowe fale przewróciły ich olbrzymi, ponadsześciometrowy ponton wyprodukowany według projektu ''Bystrza'' przez zakłady ''Stomilu'' w Grudziądzu.
''Bystrzacy'' w Himalajach fot. archiwum ''Bystrza''
- Fale poczynały sobie z pontonem jak z piłeczką pingpongową. Mieliśmy dużo szczęścia, że nie skończyło się to tragicznie. Po wywrotce zbieraliśmy się parę godzin na przestrzeni ponad dwóch kilometrów. Przez dłuższy czas nie wiedzieliśmy co się stało z Kuschem i ''Finezją'', czyli Markiem Śpitalniakiem. Nie wiedzieliśmy, gdzie oni są i czy w ogóle żyją. Dwie osoby odczuwały skutki tej przygody jeszcze przez ponad tydzień - wspomina Piotr Darkowski.
W 2003 roku ''Bystrze'' wróciło w Himalaje. Celem była wypływająca spod najwyższej góry świata, Mount Everestu, rzeka Dudh Kosi. Polaków jeszcze na niej nie było. Przygotowania trwały dwa lata. Dużego sponsora nie udało się znaleźć. Pojechali więc za swoje.
W drodze na wyprawę - Himalaje 1986 fot. archiwum prywatne ''Bystrza''
W Himalajach pojawili się w październiku. Dla Jakubca wyjazd mógł zakończyć się tragicznie.
- Na Dudh Kosi doszedłem do granic swoich możliwości. Prawie utopiłem się w odwoju - mówi.
Odwój to rzeczna pralka. Woda spadając z progu kręci się tworząc wir, który potrafi zatrzymać człowieka czasami na zawsze.
Odwój fot. wikipedia
To jedno z najniebezpieczniejszych miejsc na rzece. Drugie to syfon. Otwarty, gdy woda przebija sobie drogę pod skałami dając szansę człowiekowi na wyplucie po drugiej stronie. W zamkniętym się ginie.
- Właśnie w takim odwoju mnie przewróciło i długo trzymało. Potem rzeka poniosła mnie 500 metrów. Odcinek był bardzo trudny, a jego większość spędziłem pod wodą. Zginąłbym, gdyby nie Piotr Sikora, organizator wyprawy. Nie przestraszył się, popłynął za mną i wyciągnął mnie na brzeg - wspomina Jakubiec.
Po tej przygodzie bok bolał go przy każdym gwałtownym ruchu. Na ewakuację nie było szans - byli w głębokim, odciętym od świata kanionie. - Przez trzy kolejne dni brałem środki znieczulające i bałem się, ale płynąłem. Miałem rodzinę, więc musiałem zebrać się w sobie i ratować tyłek. Zacisnąłem zęby i płynąłem dalej. Jakoś udało mi się pokonać te 120 km do Chatry - wspomina. - Jestem jednak dumny z tego, że w warunkach zagrożenia życia nie załamałem się. Bardzo się bałem, czy zareaguję odpowiednio w krytycznym momencie. I tylko, gdy taki moment przychodzi, człowiek dowiaduje się, jaki jest naprawdę. Wtedy mi się udało, ale czy następnym razem też byłbym taki twardy - zastanawia się.
Powrót w Himalaje - wyprawa ''Bystrza'' w 2003 roku fot. Tomasz Jakubiec
To wydarzenie zaciążyło na jego dalszym pływaniu. Uznał, że nie może już tak bardzo ryzykować.
Co dają wyjazdy?
- Przewartościowanie. Rzeczy, które są naprawdę ważne, wychodzą na wierzch, a później utrzymują się na powierzchni. Zdrowie, rodzina, przyjaciele. Sprawy, które decydują o wartości życia. Cieszę się, kiedy jadę na wyprawę, bo ten sposób myślenia o życiu odświeża mi się. Potem wracam i żyję zdecydowanie lepiej, spokojniej, nie gonię za rzeczami, które tak naprawdę nie są istotne.
Szlak nad Dudh Kosi, Nepal, 2003 fot. Tomasz Jakubiec
''Bystrze'' w kanionie Kolorado. fot. Marta Sobieraj-Jakubiec
