Tenis. Radwańska nie jest sama

Najprościej powiedzieć: Agnieszka musi urosnąć, Urszula zmądrzeć, a Janowicz - zachować zimną krew.

Starsza z sióstr zakończyła sezon jako czwarta rakieta świata, zarobiła rekordowe 4,1 mln dol., wygrała trzy turnieje - Dubaj, Miami i Brukselę. W lipcu po raz pierwszy w karierze wystąpiła w wielkoszlemowym finale Wimbledonu. Przez moment była druga na świecie.

To wszystko kroki milowe, bo tak wysoko Agnieszka dotąd nie sięgała. Nie tylko zresztą ona, od prehistorycznych czasów Jadwigi Jędrzejowskiej, ścisła tenisowa elita była poza zasięgiem Polaków. Nawet Wojciech Fibak na taki pułap w singlu się nie wzniósł.

Największe imprezy, jak Miami czy Wimbledon, były do tej pory zarezerwowane dla innych, silniejszych fizycznie i odważniejszych od Radwańskiej w ofensywie zawodniczek. Ale w tenisie Agnieszki dokonała się jakościowa zmiana, która pozwoliła jej przekroczyć barierę, której nie umiała przejść w sezonie 2010 i 2011. Nauczyła się grać agresywniej, potrafiła zaatakować silniejsze fizycznie rywalki, przestała stawiać wyłącznie na defensywę i przebijanie piłek. Zaczęła szukać na korcie nieoczywistych jak na siebie rozwiązań, wzmocniła się też fizycznie, co najlepiej widać po większej mocy pierwszego serwisu.

W efekcie po czterech latach bez zwycięstwa pokonała Marię Szarapową w Miami, wygrała z wyższą o głowę Venus Williams, w półfinale Wimbledonu ograła Angelique Kerber, a na Masters w Stambule - Petrę Kvitovą. Do pokonania Sereny Williams w Wimbledonie zabrakło niewiele.

Polka oczarowała zagranicznych ekspertów, którzy nazywali ją Andym Murrayem w spódnicy, i fanów, którzy drugi rok z rzędu wybrali ją na oficjalnej stronie WTA na ulubioną tenisistkę. Nie ma dziś bardziej rozpoznawalnego na świecie polskiego sportowca.

Duża w tej metamorfozie zasługa Tomasza Wiktorowskiego, trenera, z którym Agnieszka jeździ na turnieje. W Krakowie wciąż trenuje z ojcem Robertem, o którym mówi, że "wszystkiego ją nauczył", ale wydaje się, że to spokojny, opanowany i niezwykle rzeczowy Wiktorowski zmobilizował ją do pracy nad sobą i poszukiwania bardziej drapieżnego stylu wbrew defensywnym przyzwyczajeniom.

- Agnieszka później dojrzała fizycznie, potrzebowała więcej czasu, ale ciągle się rozwija - powtarza Wiktorowski. I twierdzi, że do zdobycia turnieju Wielkiego Szlema i pozycji numer jeden na świecie został już tylko jeden krok. Ale ten ostatni zazwyczaj jest najtrudniejszy.

Radwańska wygrywa z siłaczkami, ale wciąż za rzadko. W ostatnich trzech latach z Szarapową, Na Li, Wiktorią Azarenką, i Petrą Kvitovą przegrała 29 razy, zwyciężyła - osiem. W 2012 r. sześć razy lepsza od niej była Azarenka, liderka rankingu WTA. Agnieszka wciąż czuje się niekomfortowo, gdy po drugiej stronie siatki biega tenisistka silniejsza, umiejąca zaatakować jej drugi serwis i regularna, czyli popełniająca niewiele błędów. Azarenka najlepiej uosabia taką właśnie idealną rywalkę Radwańskiej.

Wyzwanie na 2013 rok, jest więc proste - trzeba nauczyć się zwyciężać z Azarenką. Wtedy może pęknąć bariera Szlema.

Jak to zrobić? - Pewnych rzeczy nie przeskoczymy, Agnieszka [172 cm wzrostu] nie włoży szpilek, nie urośnie, ale w ramach fizycznych ograniczeń, które ma, może grać lepiej - przekonuje Wiktorowski.

Kluczem jest znalezienie równowagi. Chodzi o to, że Agnieszka musi jeszcze nieco bardziej przesuwać środek ciężkości swojego tenisa w stronę ataku i dalej pracować nad siłą fizyczną, ale jednocześnie nie zapomnieć o tym, co umie robić najlepiej, czyli bronić się, czarując bajeczną techniką i wyczuciem. Wtedy może wspiąć się na sam szczyt.

Więcej wyrachowania

Robert Radwański od zawsze powtarzał, żeby nie zapominać, że ma dwie córki. Urszula Radwańska (7 grudnia skończyła 22 lata) długo nie umiała wyjść z cienia siostry. Najpierw przeszkadzał gorący temperament - jako juniorka specjalizowała się w przegrywaniu wygranych pojedynków. Więcej na korcie było krzyków i obrażonych min niż tenisa. W 2010 r. doznała poważnej kontuzji i musiała przejść operację kręgosłupa. Na leczenie i rehabilitację straciła osiem miesięcy. Spadła w tym czasie do czwartej setki rankingu WTA. Do setki wracała długo, ale w końcu się udało.

W 2012 r. jej kariera w końcu wystrzeliła. Doszła do finału turnieju w holenderskim 'S-Hertogenbosch, była w półfinale w Kantonie i Brukseli. Po raz pierwszy pokonała kilka zawodniczek z czołówki, m.in. Marion Bartoli, Danielę Hantuchovą i Anę Ivanović. Jako jedyna z pokaźnej polskiej ekipy nie zawiodła na igrzyskach w Londynie.

W rankingu WTA wspięła się na 29. miejsce (teraz jest 31.), czyli wyżej niż Magdalena Grzybowska i Marta Domachowska. Można już oficjalnie mówić, że jest drugą najlepszą Polką w erze zawodowego tenisa.

Urszula ma wielkie możliwości, bo od starszej siostry ma korzystniejsze warunki fizyczne - jest nieco wyższa, uderza ciut mocniej, jej serwis potrafi być groźniejszy. Technicznie - przynajmniej w teorii - potrafią tyle samo, w końcu uczył je ten sam trener. Główna różnica polega jednak na tym, że Agnieszka potrafi być na korcie zimna, wyrachowana, umie zachować spokój w stresujących momentach. Urszula to wciąż tygiel, w którym gotuje się, gdy coś nie idzie. Poza efektownymi zwycięstwami były w tym roku także bolesne porażki, jak np. z Karoliną Woźniacką w Kopenhadze, gdy roztrwoniła pokaźne prowadzenie.

Cel na 2013 r. to uspokoić się, ochłonąć, w sensie sportowym zmądrzeć, przyzwyczaić się do tego, że w meczach z czołowymi tenisistkami będzie coraz częściej prowadzić. Od tego już tylko krok do zwycięstw.

Spokojnie, powolutku

W listopadzie cała Polska usłyszała o 22-letnim Jerzym Janowiczu, który rozegrał turniej życia w paryskiej hali Bercy. W tydzień pokonał po kolei pięciu rywali z pierwszej 20 rankingu, w tym Andy'ego Murraya, trzecią rakietę świata. Doszedł do finału turnieju z serii Masters, co nie udało się nikomu w polskim męskim tenisie od 30 lat.

Oczywiście Janowicz (ATP 26) nie wziął się znikąd. Spokojnie piął się w górę od kilku sezonów. Latem w wielkoszlemowych debiucie doszedł do III rundy Wimbledonu, wygrywał challengery, a w rodzinnej Łodzi, z dala od telewizyjnych kamer, które dopadły go jesienią, zmagał się z prozą życia polskiego tenisisty z trudem walczącego o każdy grosz na sprzęt, trenerów i wyjazdy.

Przełom w swojej karierze zawdzięcza zmianie nastawienia. - Wyluzowałem, zacząłem grać na "olewkę", przestałem się spinać, że przegram, to dało mi większą swobodę - mówił w Wimbledonie.

Potencjał ma ogromny. Jego serwis to armata, forhend może burzyć ściany. Ale mierzący 203 cm polski wielkolud znajduje się na rozstaju dróg, przed nim najtrudniejszy być może rok w karierze. Teraz, gdy usłyszał o nim świat, to on zacznie być faworytem i poczuje presję. Wyluzowani i "nie mający nic do stracenia" będą teraz jego rywale.

Wysokich, mocno bijących młodych tenisistów było już kilku. Milos Raonic czy Grigor Dimitrow też mieli błyskawicznie zdobyć szczyty męskiego tenisa, ale jakoś utknęli w środku stawki.

Dlatego spekulowanie o awansie do pierwszej 5, 10, czy nawet 20 rankingu w przypadku Janowicza jest chyba przedwczesne. Świetny występ w Paryżu miał miejsce w specyficznych okolicznościach - na samym końcu sezonu, gdy nie wszyscy grają na sto procent, i w turnieju halowym, gdzie ryzykowny tenis, czyli taki, jaki preferuje Jerzy, zawsze jest podwójnie skuteczny.

Celem na najbliższe miesiące powinna być stabilizacja i "okopanie" się w okolicach 25.-35. miejsca w rankingu. Przy wietrze i słońcu Australii, a także w roli faworyta, którą "Jerzyk" będzie musiał udźwignąć pierwszy raz, nie będzie to łatwe. Musi być przygotowany na niespodziewane porażki. Powinien być cierpliwy i pracować nad regularnością. Na razie sprawia wrażenie człowieka twardo stąpającego po ziemi, nie zachłystuje się sukcesem, czym zaimponował równie mocno jak finałem w Paryżu. To, czy będzie umiał wspiąć się wyżej, rozstrzygnie się jednak przede wszystkim w jego głowie.

Od Klaudii do Sandry

Mało brakowało, a pierwszą po Wojciechu Fibaku triumfatorką seniorskiego Szlema zostałaby Klaudia Jans-Ignacik, która w parze z Meksykaninem Santiago Gonzalezem doszła w czerwcu do finału miksta Rolanda Garrosa. W finale zatrzymali ich Mahesh Bhupathi i Sania Mirza. Słabszy sezon mieli tym razem Mariusz Fyrstenberg i Marcin Matkowski, którzy nie pojechali na kończący sezon Masters w Londynie dla ośmiu najlepszych par roku. Musieli zadowolić się triumfami w Barcelonie i Madrycie. W singlowej setce trzyma się Łukasz Kubot, ale spadł na 74. miejsce. Doszedł m.in. do III rundy Rolanda Garrosa i wygrał deblowy turniej w Stuttgarcie w parze z Jeremym Chardym. W górę idzie 20-letnia Sandra Zaniewska, jest już 160. w WTA. Latem przeszła eliminacje do Wimbledonu, dzięki czemu po raz pierwszy od 1969 r. mieliśmy piątkę Polaków w I rundzie Wielkiego Szlema.

195

miejsc w rankingu pokonał od stycznia Jerzy Janowicz. Zaczynał jako numer 221., skończył jako 26.

7

meczów z tenisistkami z czołowej dziesiątki rankingu wygrała Agnieszka Radwańska, ale 11 razy przegrała, w tym sześć meczów z Azarenką

4,1 mln dol.

zarobiła na korcie Agnieszka. To o ponad milion więcej niż Wojciech Fibak w całej karierze

Tenisistka roku:

Serena Williams - za rozbicie konkurencji w proch w Wimbledonie, na igrzyskach i na US Open. 6:1, 6:0 z Szarapową - ten wynik z Londynu mówi właściwie wszystko. Dopóki Serena będzie grać, rankingi można schować do szuflady.

Tenisista roku:

Novak Djoković - za to, że okazał się prawdziwym twardzielem. Choć nikt nie wierzył, że po rewelacyjnym 2011 roku zdoła utrzymać prowadzenie w rankingu, on wciąż patrzy na wszystkich rywali z góry.

Trener roku:

Ivan Lendl - za to, że Andy Murray wreszcie wygrał turniej Wielkiego Szlema i złoto olimpijskie. Tylko patrzeć, jak w Londynie postawią mu pomnik.

Wydarzenie roku:

- Nokaut Nadala. Czech Lukas Rosol zdmuchnął Hiszpana z kortu w II rundzie Wimbledonu. Minęło siedem miesięcy, a Nadal wciąż się nie podniósł.

Cytat roku:

"Nadal ma wielki tyłek... :) lol" - Serena Williams na Twitterze