Ewa Piątkowska: Przy moim zamiłowaniu do samotności i siedzenia w domu lubię się też trochę mocniej pobawić. Jak już zdecyduję się wyjść ze swojej jaskini, to gdzie się pojawię, wszyscy mnie zauważą. Może dlatego wybrałam boks, bo lubię ekstremalne rzeczy. Jednak potrafię oddzielić pracę od zabawy. Teraz jestem w treningu i temu się podporządkowuję.
- No właśnie nie, nigdy mocno nie świętowałam zwycięstw. To były zazwyczaj krótkie imprezy, bardziej spotkania ze znajomymi, którzy przyjechali na walkę. Po nich szłam spać, a następnego dnia życie wracało do normy. Nie było nigdy tak, żebym oblewała wygraną przez kilka dni. Przed walką spodziewam się swojego zwycięstwa, więc nie wprawia mnie ono w euforię.
- Bardzo go lubię. Współpracowałam z Marcinem przy Narodowej Gali Boksu. Nie mogę powiedzieć o nim złego słowa. Zawsze był dostępny i odpowiadał na wszystkie moje prośby. Rozliczył się ze mną uczciwie i szybko.
- Nie każdy by się w tym sprawdził. Większość ludzi nie zniosłaby takiej krytyki. Marcin jest fenomenem, bo przy takich wynikach sportowych stoi do niego kolejka chętnych do walki. Biją się o niego największe federacje MMA w Polsce. Promują się na nim nawet legendy boksu. Można go krytykować, ale uważam, że wycisnął z kariery maksimum. Trudno znaleźć drugą osobę, która mając taki bilans walk, zarobiłaby tyle na sportach walki i wzbudzała takie emocje.
- Jest sportowcem, tylko nie przygotowuje się do walk na sto procent. Doskonale wie, że nie musi wygrywać. Wystarczy, że pokaże się w oktagonie. Walka może zakończyć się w pierwszej rundzie, a i tak wszyscy będą pisać nie o tym, że jego rywal wygrał, tylko że Najman przegrał. Później w kolejce do walki ustawią się kolejni chętni. Na pewno inaczej wyglądałyby jego występy, gdyby przygotowywał się w stu procentach i nastawił się na poważną karierę. Wybrał inną drogę. Nie krytykuję go. Wielu ludzi, którzy piszą o honorze i mówią, że robi z siebie pajaca, gdyby miało szansę zarobić takie pieniądze, też by się na to zdecydowało.
- Jest to robienie szumu i próba wypromowania nowej federacji walk na gołe pięści. Uważam, że do żadnej z tych walk nie dojdzie. Pieniądze, które pojawiają się w stawce, mają zwiększyć klikalność. Najman nie miałby żadnego problemu, żeby przetrwać pięć sekund z Adamkiem. Nie biorę tego na poważnie. Traktuję te zaczepki jako rozrywkę w nudnym dla sportu czasie.
- Gdy zdobyłam pas, mój promotor stracił serce do boksu kobiet. Stwierdził, że mu się to nie opłaca i nie chce inwestować w kobiecy boks. Niestety o jego decyzji dowiedziałam się prawie trzy lata później. Oczywiście były przesłanki, ale szukaliśmy cały czas atrakcyjnej walki za granicą, korzystałam też z ofert innych polskich promotorów. Jednocześnie czekałam na walki na galach naszej grupy, ale teraz wiem, że nie mogę na to liczyć. W końcu wzięłam sprawy w swoje ręce. Z powodu epidemii i braku możliwości wyjazdu zaczęłam od występu w Polsce. Załatwiłam sobie pojedynek z Kariną Kopińską na gali Wach Boxing Team. Zaczęłam też współpracę z menedżerem z USA, który załatwia mi walkę za oceanem. Miało do niej dojść na przełomie kwietnia i maja, ale pandemia pokrzyżowała plany. Mam nadzieję, że uda się wyjechać tam w wakacje lub jesienią.
- Na razie nie ujawniam jego nazwiska. Środowisko bokserskie w Polsce jest jakie jest i niektóre osoby mogłyby mi pewne rzeczy utrudniać. Wydaje mi się, że podjęłam dobrą decyzję i wkrótce stoczę ciekawą walkę w USA.
- Mówi też, że jestem na ten sport za mądra. Kobiety w sporcie, tym bardziej w sportach walki, mają do czynienia z różnymi uprzedzeniami. Gdyby mówił to ktoś z moich bliskich, to jeszcze bym zrozumiała. Ale jeżeli powtarza to osoba odpowiedzialna za moją karierę bokserską, to nie wiem, co o tym myśleć. Boks to bardzo ciężka dyscyplina, a dochodzą jeszcze takie historie.
- Z boksu można się utrzymać i to na całkiem niezłym poziomie, gdy walczy się regularnie. Głównie dzięki sponsorom. Gdy walczy się rzadko, trzeba szukać innych źródeł dochodu. W moim przypadku była to praca na lotnisku czy dla telewizji. Biorę też różne tłumaczenia. W zależności od bieżących potrzeb. Finansowo lepiej wiodło mi się przed zdobyciem pasa. Wtedy walczyłam regularnie. Zarabiałam za walki, było też wsparcie od sponsorów. Po zdobyciu mistrzostwa nie walczyłam prawie dwa lata i niektóre firmy się wykruszyły.
- Co do ambicji i dużych walk, nie wszystko stracone. Występ w USA został tylko przesunięty. Co do przekonywania promotora – nie, nie próbowałam, bo mamy za słaby kontakt. Rzadko się widzimy. Mam trochę żalu o to, jak wygląda moja kariera. Można było z niej wycisnąć znacznie więcej. Kiedy walczy się regularnie, cała machina się nakręca. Jest medialność, są sponsorzy i kibice. Uznałam, że nie będę namawiała promotora, żeby zmienił decyzję. Zależy mi tylko, żeby dał mi teraz wolną rękę.
- Oficjalnie nie rozwiązaliśmy kontraktu, ale umówiliśmy się, że sama załatwiam sobie walki i promotor ich nie blokuje.
- Wchodziłam do kina i przeczytałam o tym bodajże na Twitterze. Nie wzbudziło to we mnie dużych emocji, skupiłam się na filmie. Od dawna się tego spodziewałam. Toczyłam obrony rzadziej, niż nakazuje regulamin federacji. Poza tym uważałam, że to będzie dla mnie lepsze rozwiązanie, bo ten pas trzymał mnie w kategorii, która nie była dla mnie naturalna. Chciałam zejść dwie kategorie niżej. Pojedynki w wyższej wadze miałyby sens, gdybym miała wsparcie i walki również w Polsce. A wszystko to zakończyło się po zdobyciu mistrzostwa. By utrzymać pas, musiałabym walczyć na wyjeździe, a oferty, które otrzymywałam, nie były atrakcyjne. Wiem, ile zarabiały inne pięściarki, które jechały z pasami do USA. Propozycje, które dostawałam, były znacznie niższe, a nie było pola do negocjacji, bo organizacja walki w Polsce nie wchodziła w grę i druga strona wiedziała, że nie mam wyboru. Nie doszło do porozumienia i o pas zawalczyły inne zawodniczki. Teraz wracam do swojej naturalnej kategorii wagowej.
- To jest biznes. Jest to też dyscyplina sportowa, ale bardzo dużo zależy od układów pozaringowych i polityki. Zawodnik ma jakiś wpływ na karierę, bo to on wchodzi do ringu, ale werdykt jest czasem zaskakujący.
- Mogę walczyć o pas federacji IBF. Nawet od razu, gdy odmrozi się sport i zostaną otwarte granice.
- Na pewno nie będzie to kwota, która ustawi mnie do końca życia, bo w boksie kobiet nie ma takich stawek. Może to być przyjemny zastrzyk gotówki, który sprawi, że przez jakiś czas nie będę musiała się martwić o finanse.
- Jest dużo osób, które są przeciwko kobietom w sportach walki, ale wynika to między innymi z niechęci części społeczeństwa do tego typu sportów. Sporo ludzi reaguje jednak pozytywnie. Mam większe wsparcie kibiców niż wielu moich kolegów z grupy. Ludzie cały czas pytają o moje pojedynki z niektórymi zawodniczkami. Kobiety w sportach walki wzbudzają duże emocje i kontrowersje, ale wszystko zależy od jakości produktu. Jeżeli walczą ze sobą dwie dobre zawodniczki, które pokazują ciekawy boks, to nikt nie będzie narzekał, że są to kobiety, a nie mężczyźni.
- Mam sporo możliwości, ale boks sprawia mi największą radość. Lubię stale mieć cel, do którego dążę, lubię przygotowywać się do walk. Jestem już blisko końca kariery, ale chcę z tego ostatniego etapu wycisnąć jak najwięcej. Chciałabym walczyć w USA. Dostaję też propozycje walk w MMA. Wiem, że jak powiem stop, to już nie wrócę. Nie stoczę 25 walk pożegnalnych jak niektórzy polscy pięściarze. Po zakończeniu kariery planuję robić rzeczy, które również sprawiają mi przyjemność.
- Nie chcę zdradzać. Najpierw muszę pójść na pierwszy trening, a dopiero później rozpocznę rozmowy o kontrakcie. Umówiłam się z trenerem Mirosławem Oknińskim, że po walce z Kariną Kopińską przyjdę do niego na trening. Jestem pozytywnie nastawiona, bo MMA daje większe możliwości zwinnym i sprawnym sportowo osobom. Pozwala pokazać więcej niż boks, którego reguły są okrojone. W MMA jest kilka płaszczyzn, które dają szanse na wykonywanie spektakularnych akcji. Jeśli mi się to spodoba i będę dawała sobie radę na treningach, to chciałabym stoczyć walkę w MMA.
- Nie, trenowałabym równolegle. Pomoże mi to utrzymywać formę. Oczywiście, jeśli na horyzoncie będzie walka w USA w boksie, to skupię się tylko na treningach bokserskich. Ale skoro tak rzadko walczę, to mam czas, żeby między pojedynkami robić coś innego, zamiast marnować kolejne miesiące.
- Jestem pewna, że w boksie wygrałabym z nią, bo jestem znacznie większa i silniejsza. Joanna przy całej klasie sportowej nie ma stalowej szczęki, a w walce bokserskiej musiałaby przyjąć dużo więcej ciosów, niż w MMA. Byłabym sporą faworytką. Joanna jest przyzwyczajona do wzrostu, zasięgu i siły ciosu rywalek ważących pięćdziesiąt kilka kilogramów, a ja ważę dziesięć kilogramów więcej. Pewnie dlatego byłby problem z ustaleniem kategorii wagowej. Walczyłam raz z rywalką, która w dniu walki miała przewagę dziesięciu kilogramów i siła jej ciosów znacznie odbiegała od tego, do czego byłam przyzwyczajona. Na szczęście odporność to jeden z moich atutów. Może kiedyś uda się zorganizować walkę z Joanną. Jestem na tak.
- Pewnie o Karinie Kopińskiej.
- Nie zmieniam o niej zdania. Karina ma największe serce do walki ze wszystkich moich potencjalnych polskich rywalek. Zawsze idzie do przodu i walczy do końca. Wybór rywalki ograniczyliśmy do tych z Polski. Wiadomo, że zawodniczki Tymexu nie przyjęłyby propozycji. Uparliśmy się, żeby to była właśnie Karina. Jest znana z tego, że przyjmuje wyzwania. Dogadaliśmy się w kwestii wagi i 12 czerwca spotkam się z nią w ringu.
- Nie można tego nazwać walką na przetarcie, bo ostatnio walczyłam rok temu, a po takiej przerwie każda walka jest wyzwaniem. W ciągu czterech lat stoczyłam trzy pojedynki. Trudno się boksuje przy takiej częstotliwości, bo brakuje wyczucia ringu i precyzji. Może być u mnie widoczna rdza. Nie lekceważę Kariny, będę się musiała wysilić. Dla niej jest to duża szansa. Potrafi wygrywać z faworytkami, wiele razy była oszukiwana przy werdyktach. Dla niej wygrana ze mną byłaby cenna.
Cały wywiad do przeczytania na blogu Krzysztofa Smajka Pogongu.
Pobierz aplikację Sport.pl LIVE na Androida i na iOS-a
Sport.pl Live .